Παρασκευή 12 Δεκεμβρίου 2008

η πρώτη βουτιά

Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι δεν κάνεις τίποτα;
Εύκολη ερώτηση... Βάζεις τη μουσική στη διαπασών...
Κάπου εκεί μέσα θα τη βρεις την απάντηση.
Όσο πιο ζόρικο τελικά είναι το κάθε καλοκαίρι στη δουλειά, τόσο μεγαλύτερη είναι και η άρνηση μου να συνέλθω το χειμώνα. Δε θέλω ρε παιδί μου να συνέλθω. Μη με ζαλίζεις. Όσο επιμένεις, τόσο θα πεισμώνω. Θέλω να ξεκινήσω πάλι μόνη μου, χωρίς εσένα για δεκανίκι. Όχι τίποτα άλλο, αλλά ξέρω ότι θα το θυμάσαι και θα μου το χτυπήσεις όταν εγώ θα προσπαθήσω να το ξεχάσω ή όταν νομίσεις ότι το έχω ξεχάσει κι ας μην είναι έτσι.
Μόνη μου λοιπόν, όταν εγώ το θελήσω. Κατάλαβες;
Ξέφυγα...
Η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα. Το δεύτερο είναι μάλλον η κατάστρωση ενός σχεδίου για την αντιμετώπιση του προβλήματος. Οι λίστες με "πράγματα που θέλω να κάνω" και "πράγματα που πρέπει να κάνω" δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου. Όχι, όχι, κάνω χαριτωμένες, πλούσιες και δημιουργικές λίστες... Το πρόβλημα έγκειται στο ότι ποτέ , μα ΠΟΤΕ, δεν ακολούθησα καμία. Ούτε μία, έτσι για αλλαγή. Ό,τι σκέφτομαι πρέπει να το κάνω την ώρα που το σκέφτομαι, αλλιώς το τρώει το μαύρο φίδι.
Συμπερασματικά, κάπου εκεί πριν το δεύτερο βήμα είναι και το σημείο που σταματάει η εσωτερική αναζήτηση και στρέφομαι σε εξωτερική
J
---Αν η απάντηση που περίμενα από τη μουσική είναι αυτή που ακούω αυτή τη στιγμή, πρέπει να πάρω τα βουνά για να έρθω στα ίσια μου (Run to the hillsIron Maiden)---
Μεταξύ μας όμως, δεν ανησυχώ καθόλου. Όσες φορές έχω χάσει το δρόμο μου, όπως κι εσύ, τον έχω ξαναβρεί. Όπως κι εσύ.
Το ξέρω πως σε εκνευρίζω αφάνταστα με αυτή μου την απάθεια, όμως δεν μπορώ να σου υποσχεθώ ότι θα αλλάξω. Γιατί κατά βάθος, δε θέλω να αλλάξω. Αφού πάντα έρχεται η απάντηση από το πουθενά. Και στο πουθενά, εξ ορισμού, δεν μπορώ να ψάξω.
Να με συμπαθάς, αλλά κάπου εδώ λέω να σε αφήσω να προσπαθήσεις να βγάλεις άκρη με όσα σου έγραψα.
Και που ‘σαι; Μην επιμένεις… Όταν νιώσω έτοιμη μπορεί και να σε καταπλήξω.
Πάω να στεγνώσω…