Δευτέρα 12 Ιανουαρίου 2009

Φαντάσματα






Πεθαίνει το παρελθόν; Όχι. Είναι πάντα πίσω σου και μεγαλώνει όλο και περισσότερο με κάθε μέρα που περνάει. Όπως το σήμερα τρέφεται με το χτες, το παρελθόν τρέφεται με το σήμερα.

Μια χωματερή αναμνήσεων όπου καταλήγουν όλα. Αλήθειες και ψέματα. Έρωτες, ζήλιες, υποψίες, ενδείξεις, αποδείξεις, υποσχέσεις, φόβοι… Να μην τα γράφω ένα-ένα… Νομίζω με πιάνεις. Όλα όσα έζησες κι όλα όσα προσπέρασες… Ή σε προσπέρασαν- κι αυτά εκεί είναι.

Και εντάξει, όσο είναι πίσω σου, δεν τρέχει κάστανο. Όταν επιμένει να εμφανίζεται ξανά και ξανά μπροστά σου; Το αγνοείς μία, το αγνοείς δύο, τρεις… Όταν δε βλέπεις αποτέλεσμα, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και αποφασίζεις να το αντιμετωπίσεις… Μπορεί και να κερδίσεις τη μάχη.

Πόση μεγάλη μπορεί να είναι η απογοήτευσή σου όταν κάνει ένα τσουπ και σκάει μύτη πάλι μπροστά σου; Αν αρχίσεις να τραβάς τα μαλλιά σου ή να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, ίσως είναι μια πρώτης τάξης μέθοδος εκτόνωσης. Αλλά μέχρι εκεί. Πώς θα ξορκίσεις το κακό; Πώς θα νικήσεις το θηρίο; Να το στείλεις στο πυρ το εξώτερον; Στον αγύριστο; Κι ακόμα παραπέρα;

Σε μια κρίση λογικής θα σου έλεγα ότι σαν νοήμων και πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να δουλέψω προς την κατεύθυνση όπου σιγά-σιγά θα συμφιλιωθώ με όλα όσα έχουν γίνει και όλα όσα δεν έγιναν. Αλλά αυτή η κρίση δε με έχει πιάσει ακόμα.

Όταν αλλάζω θέση στα έπιπλα θέλω να μένουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα έχω βάλει. Κι αν σε ένα παραλήρημα καταναλωτισμού αγόρασα ένα αμπαζούρ που δεν ταιριάζει πουθενά μέσα στο σπίτι και αποφάσισα να το πετάξω στα σκουπίδια, θέλω να μείνει εκεί.
Στα σκουπίδια.
Στη χωματερή των αναμνήσεων…
Καταραμένη ανακύκλωση…