Κυριακή 15 Μαρτίου 2009

ο συνδρομητής που καλέσατε....


... κρατάει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει...
4 μέρες ακόμα. Τότε θα ξέρω...
Κι εσύ θα μείνεις ακριβώς εκεί που σε άφησα: στον πάγο.
Κι εγώ θα φύγω για εκεί που μου ζήτησες να μην πάω: στο όνειρό μου.
Γιατί, μη νομίζεις ότι δε σε παρακολουθώ. Άλλωστε αυτό δε θες;
Μόνο που για άλλο λόγο το επιδιώκεις και για άλλο λόγο το κάνω. Για να είναι πιο εύκολες οι αποφάσεις μου.
Υπάρχουν βέβαια κάποια πράγματα που με τρώνε ακόμα, θες από περιέργεια, θες από εγωισμό... Ούτε ξέρω. Και σίγουρα δεν ξέρω αν θα ωφελούσε σε κάτι, ακόμα και να μου λύνονταν όλες μου οι απορίες... Δε βαριέσαι; Περσινά ξινά σταφύλια.
Δε θέλω να νομίζεις ότι σου κρατάω κάποια κακία ή οτιδήποτε σχετικό. Δεν παίζει.
Δε νιώθω τίποτα, πέρα από κάποιες τύψεις, όχι για το "γιατί" -αυτό το ξέρεις, ή έστω μπορείς να το φανταστείς- αλλά για το "πως". Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που γράφω τώρα. Ένα φλύαρο αντίο. Αυτό.
Δε μου χρωστάς και δε σου χρωστάω. Ισοζύγιο μηδενικό και τέλος χρήσης...
Πες ότι σ' επαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνες... Και όταν θέλησες να με πάρεις τηλέφωνο εσύ, μου είχε τελειώσει η μπαταρία...