Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Φταίνε τα τραγούδια....


...αυτά φταίνε. Αυτά, που με πήραν απ' το χέρι. Κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών. Εμένα όμως ποιος θα μου φέρει πίσω τη στιγμούλα μου;
Κάθομαι στη μέση του δρόμου σαν τουρίστρια. Έτσι για το γαμώτο βγάζω και καμιά φωτογραφία. Μάλλον για το ξεκάρφωμα. Δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα μέχρι να σκοτεινιάσει. Μετά θα πρέπει να μαζευτώ. Δε θέλω να σε δω τώρα. Δεν έχω κουράγιο για 2ο γύρο. Ακόμα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου από τον 1ο.

Hello Stranger λοιπόν... Πιο stranger κι απ' όταν πριν γνωριστούμε. Δεν ξέρω πως να σε κάνω να δεις από τα μάτια μου. Δεν ξέρεις πως να με κάνεις να δω από τα μάτια σου. Δεν ξέρω πως να σε παρηγορήσω. Δεν ξέρεις πως να με παρηγορήσεις. Δεν ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω. Δεν ξέρεις πως να με αντιμετωπίσεις. Δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω και δεν ξέρεις πως να με βοηθήσεις. Τι σκατά νομίζαμε ότι ξέραμε τελικά ρε συ οργισμένο πεκινουά; Τι;
Έμειναν πάνω-κάτω 15 μέρες και έχω ξεκινήσει ήδη να σε αποχαιρετώ. Νιώθω σαν να έχεις ήδη φύγει. Δεν ξέρω τι μου καταλογίζεις εσύ, εγώ πάντως σου καταλογίζω πολλά.
Μου είχες υποσχεθεί παπάδες για να μείνω τότε, θυμάσαι; Αλλά όλα εκείνα τα οποία αφορούσαν οι υποσχέσεις σου, είναι πράγματα για τα οποία τώρα δε δίνω δεκάρα. Άδειασα. Αυτό ξέρω μόνο. Άνοιξαν πολλές τρύπες και άδειασα.

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο παρά μόνο: καλό σου ταξίδι στα χρυσά σου παραμύθια.Δίχως το ψέμα θα 'ταν μαύρη η αλήθεια.

Αλλιώς τα είχα φανταστεί όλα. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τα παιχνίδια του δικού μου μυαλού. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες...