Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009

Πυροτεχνήματα


Παντού όμως! Και κυρίως μέσα μου...
Αυτή τη λέξη κράτα μονάχα: πυροτεχνήματα. Τα πάντα άναψαν, έλαμψαν, κάηκαν κι έσβησαν.

Μου είχες ζητήσει να γράψω μετά από καιρό για εκείνο το βράδυ. Και ο καιρός πέρασε... Και η ώρα ήρθε... Μόνο που δε θυμάμαι τίποτα παραπάνω από μια λάμψη κι ένα ρίγος, που όλως παραδόξως μου είναι αρκετά.


Ήθελα να στο πω τότε ακόμα... Σταμάτα να με κοιτάς. Σταμάτα να αναπνέεις τόσο κοντά μου. Σταμάτα να με αγγίζεις. Δεν το βλέπεις ότι μετά βίας με κρατάνε τα πόδια μου; Δεν το ξέρεις ότι με δυσκολία κρατιέμαι;( Αν και δε βρίσκω το λόγο...)
Δε σε πρόλαβα όμως.Τη συνέχεια την ξέρεις.

Δύσκολος μαζί σου ο Σεπτέμβρης, ζόρικος ο Οκτώβρης μακριά σου... Αλλά είναι πια Νοέμβρης και το ψαράκι γύρισε πίσω σε γνώριμα νερά. Και είμαι πάλι ο εαυτός μου. Κάποια δηλαδή που εσύ δε γνωρίζεις.

Ίσως να περιμένεις μια συγνώμη, αλλά εγώ νιώθω ότι σου χρωστάω ένα ευχαριστώ.
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο καλοκαίρι, σ' ευχαριστώ για τα χαμόγελα, σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια, σ' ευχαριστώ για τα βράδια, τον Πλούταρχο, τις μελανιές, τους καφέδες, τη σφαίρα, τις αγκαλιές, την υπομονή, για όλες τις περιπλανήσεις. Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί.

Αυτά κρατάω από εσένα μαζί με έναν όμηρο(κίτρινο με περίεργο μαλλί, ξέρεις). Αυτά με κράτησαν. Αυτά θέλω να θυμάμαι.
Εγώ δεν μπορώ να πώ ότι σ' αγαπάω. Αλλά σίγουρα θα σου πω ότι κι εγώ θα σε θυμάμαι. Αυτό είναι το ¨γεια" που δε σου είπα.

Κι αν ρωτήσεις γιατί τώρα και γιατί μέσα από εδώ, την απάντηση την ξέρεις: γιατί μπορώ και το θέλω ;)