Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Game is -almost- Over


Ένα τραπέζι ανάμεσά μας και πάνω του σκόρπια λόγια. Για τον καιρό που γύρισε ξαφνικά, για τη δουλειά, για τα κακώς κείμενα, για τους άλλους... Και οι δυο με την πλάτη στον τοίχο κοιτώντας κάπου απέναντι, μέσα στα φύλλα της βουκαμβίλιας.
Σε κοιτώ στιγμές στιγμές που μιλάς. Μόνο σε κοιτώ κι ακούω. Και αυτό είναι αρκετό για να πυροδοτήσει τη φαντασία μου. Ύστερα οι τροχοί γυρίζουν μόνοι τους και στην οθόνη του μυαλού μου προβάλλονται ταινίες ολόκληρες.
11 μέρες έμειναν. Μόνο. Θα ‘θελα φεύγοντας να πάρω μαζί μου κάτι από εσένα. Ένα σημάδι. Ένα σημάδι μικρό, διακριτικό, όπως όλο αυτό το παιχνίδι αυτούς τους μήνες που πέρασαν. Αλλά πώς να στο ζητήσω; Και τι σημασία θα είχε αν σου το ζητούσα εγώ;
Εντάξει, είμαι κότα, το παραδέχομαι. Θέλω να το δεις χωρίς να είμαι εγώ αυτή που θα σου το δείξω. Θέλω να το μάθεις χωρίς να είμαι εγώ αυτή που θα σου το πω. Θέλω απλά να συμβεί χωρίς εγώ να έχω ‘ξεγυμνωθεί’.


Το ξέρω ότι θέλω πολλά αυτή τη στιγμή, και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Ξέρω επίσης ότι σε 12 μέρες θα με βρίζω επειδή είμαι χέστης (το ‘χέστρα’ παραπέμπει αλλού...). Και τέλος ξέρω ότι τότε θα είναι κομμάτι αργά [για δάκρυα, Ηλέκτρα].


Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή, που λέει κι ο Αλκίνοος. Να έβρισκα μόνο πώς διάολο μπήκα μέσα στο παραμύθι και ποια πόρτα πρέπει να περάσω για να γυρίσω πίσω στην πραγματικότητα...

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Let me get it out


Η αλήθεια είναι ότι θέλω να γκρινιάξω. Να γκρινιάξω χωρίς να με διακόψει κανείς με φράσεις του τύπου " 'Αστα, κι εγώ μπλα μπλα μπλα...".
Ξέρεις, είναι εκείνες οι φάσεις που έχουν γυρίσει όλες οι στρόφιγγες κι έκλεισε αεροστεγώς ακόμα και το πιο μικρό παραθυράκι για να μην αφήσουν να περάσει μέσα ούτε ίχνος θετικής ενέργειας, ούτε μία θετική σκέψη. Εκείνες οι φάσεις που γύρω σου υπάρχουν κάγκελα. Κάγκελα ανάμεσα σε εσένα και τους θεατές ενός άθλιου τσίρκου.
Ένα ενοχλητικά πολύχρωμο και θορυβώδες πλήθος που περιεργάζεται το εγκλωβισμένο θηρίο. Και είναι κι αυτά το φλας. Κάθε φλας σαν τρύπημα καρφίτσας πάνω σε νευρική απόληξη.

Βρυχάσαι για να τους απομακρύνεις κι αυτοί ενθουσιάζονται ακόμα περισσότερο... Και να σου τα επιφωνήματα... Και να σου οι φωτογραφίες και τα φλας... Θέλεις να διαλύσεις τα κάγκελα, να ορμήξεις σε έναν από αυτούς να τον κατασπαράξεις, για να δουν οι υπόλοιποι μέχρι που μπορείς να φτάσεις... και να σε αφήσουν στην ησυχία σου.


Αντ' αυτού, πηδάς μέσα από πυρωμένα στεφάνια. Γιατί αυτό περιμένουν από εσένα. Γιατι έτσι...πρέπει (;)
Ας τους πάρει κάποιος από εδώ. 'Η ας πάρει εμένα.

Κυριακή 1 Αυγούστου 2010

Make it rain...

Πετάχτηκα μόνο για να μοιραστώ αυτό:








Στο Μάντσεστερ τι καιρό να κάνει άραγε τώρα;

Τρίτη 25 Μαΐου 2010

watch me explode




Γιατί κάποια πράγματα τα έχουν πει κάποιοι άλλοι πριν από 'σένα, πολύ καλύτερα από 'σένα...
Για 'σένα.

Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Το κλικ


Σήμερα είδα έναν άνθρωπο να δραπετεύει από την πραγματικότητα και για ώρες ολόκληρες να ταξιδεύει από το τώρα στο χθες και από το χθες στο τώρα. Τα λίγα λεπτά που περνούσε ξυστά από τη δική μας πραγματικότητα, διαγράφοντας μια πορεία που δεν μπορούσα να ακολουθήσω, αλλά ούτε και να καταλάβω, σκόρπιζε λέξεις που κάποτε προκάλεσαν πόνο. Σκόρπιζε λέξεις και ύστερα χανότανε πάλι για να συνεχίσει το ταξίδι.
Ένα βλέμμα τρομακτικά άδειο. Στεκόσουν μπροστά αλλά υπήρχες μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Τις στιγμές που σταματούσε να ταξιδεύει. Μιλούσες, αλλά φωνή δεν είχες. Άγγιζες το χέρι του με το δικό σου ελπίζοντας ότι θα το αρπάξει για να τραβηχτεί πάλι πίσω πριν πέσει στο κενό, αλλά δε σάλευαν ούτε τα βλέφαρα του. Δεν ήσουν ούτε αέρας... Ήταν εκεί... Αλλά μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Έριχνε κλεφτές ματιές, σαν να τραβούσε στην άκρη βαριές κουρτίνες και το θέαμα να του προκαλούσε τρόμο. Και γύριζε τρέχοντας για να μην μπορέσει κανείς να ακολουθήσει τα ίχνη του. Μη βρει κανείς την κρυψώνα του και τη μαρτυρήσει.
Ένας άνθρωπος. Τι σημασία έχει αν είναι άντρας η γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Φιγούρα γερασμένη πρόωρα. Φιγούρα γερασμένη άδικα. Φιγούρα με αυλάκια σε όλο το πρόσωπο που τα χάραζε με τα νύχια η καταπίεση και τα έκανε βαθύτερα ο χρόνος. Φιγούρα που φοβάται το σκοτάδι, κι όμως κρύβεται σ' αυτό.
Τιθασεύεται το μυαλό; Αν ναι, μόλις είδα να συμβαίνει το αντίθετο. Έναν άνθρωπο που το ίδιο του το μυαλό τον πρόδωσε. Τον έριξε κάτω και τον ποδοπάτησε. Και σε μία σκοτεινή γωνιά του έθαψε αυτή τη σπίθα που φουντώνει τη θέληση για ζωή. Τον καταδίκασε να ζει ξανά και ξανά όλες τις γκρίζες στιγμές του, σε ένα ατελείωτο πηγαινέλα. Να σέρνει με μια αλυσίδα βαριά όλες τις πληγές. Όλος μια πληγή κι ο ίδιος.
Ένας άνθρωπος. Ένα κλικ. Και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ο γονιός γίνεται παιδί και το παιδί γονιός.

Μια ιστορία που αν τη μοιραστείς, όλοι θα πουν τη θεωρία τους, θα κατονομάσουν ενόχους, θα δικαιολογήσουν συμπεριφορές, θα βρουν λύσεις. Όλοι ξέρουν. Σκατά. Κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει. Από το κλικ και μετά... Σκατά.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

"Ν"

Λιώνω, σβήνω, χάνομαι, πεθαίνω! Με την καλή την έννοια :)
Πόσο μου αρέσει αυτός ο καιρός! Αυτός ο ήλιος... Ναι, φυσάει λίγο...Βασικά ξυρίζει... Αλλά μυρίζει άνοιξη. Και αυτή η άνοιξη είναι αλλιώτικη από τις προηγούμενες. Έχει ρόδες. Ναι ρόδες. Τέσσερις για την ακρίβεια. Και χρώμα έχει. Ασημί. Και μουγκρίζει. Αλλά αυτό θα γίνεται μέχρι να γνωριστούμε καλύτερα.
Ποτέ ξανά ξερόλες ταξιτζήδες! Ποτέ ξανά ατσούμπαλοι οδηγοί ΚΤΕΛ και προσπεράσεις με την ψυχή στο στόμα  και το πόδι στο φανταστικό φρένο! Ποτέ ξανά ταξίδι στο όρθιο με το τρένο και ποτ πουρί από ιδρωτίλα, χνώτα και αλκοόλ! Μόνο το πλοίο δεν μπορώ να αποφύγω, αλλά δεν πειράζει, το πλοίο μ'αρέσει. Και ο καιρός μ' αρέσει...Δε με νοιάζει που επαναλαμβάνομαι! Λιώνω, σβήνω, χάνομαι, πεθαίνω! Με την καλή την έννοια πάντα :)
Φεύγω. Ελπίζω να έκανα έστω κι έναν να ζηλέψει και να βγει τώρα αμέσως από το σπίτι. Για μια βόλτα. Μια τζούρα άνοιξη.

Υ.Γ.: Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας -ακόμα. Κινούμαι πολύ μακριά από τους τόπους διαμονής σας :)

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

spring mood


'Ερωτας φίλε... Αυτός πρέπει να είναι εκείνος που κάνει τη γη να γυρίζει...
Αυτός είναι που ξυπνά ό,τι πιο γλυκό και όμορφο. Καμιά φορά, ό,τι πιο σκοτεινό. Αλλάζει μέσα μας τις εποχές. Ανθίζουμε, σκορπάμε χρώματα κι αρώματα απο δω κι από κει, χαρίζουμε τον ίσκιο μας, κρύβουμε στα φύλλα μας... καμιά φορά μαραινόμαστε...κι ενίοτε γινόμαστε προσάναμμα για το τζάκι...(Συμβαίνουν κι αυτά). Όμως η γη συνεχίζει να γυρίζει. Και πάντα κάπου εκεί δίπλα παραπέφτει ένας σπόρος. Που κι αυτός με τη σειρά του κάποια στιγμή θα ανθίσει, θα σκορπίσει χρώματα κι αρώματα κλπ κλπ.

Στα 17 ήταν όλα πιο απλά και πιο εύκολα. Στα 27 μου φαίνονται δύσκολα και πολύπλοκα. Τόσο δύσκολα και πολύπλοκα που δεν θέλω να φανταστώ πως θα είναι τα πράγματα στα 37...


Τι είναι αυτό που μας κάνει να δοκιμάζουμε ξανά; Η άγνοια κινδύνου; Η πίστη ότι αυτό που ζητάμε υπάρχει στ' αλήθεια και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας; Ο φόβος για τη μοναξιά; Ο έρωτας για τον ίδιο τον έρωτα;


Και τι είναι ο έρωτας;
Είναι ένα παραμύθι, τόσο αληθινό, όσο και ψεύτικο. Και παρόλο που έχει δικά του χρώματα, επιμένουμε να το μασκαρεύουμε για να το φέρουμε στα μέτρα μας. Κι όταν τελικά δε μας ταιριάζει μας φταίει εκείνο.
Ένα τραγούδι, τόσο δικό σου, όσο και κανενός. Ψιθυρίζεις τους στίχους του, ταξιδεύεις με τη μουσική του...Όμως το έχει γράψει άλλος. Το τραγούδησαν πολλοί πριν από εσένα, κι άλλοι τόσοι μετά από ‘σένα. Εσύ δεν είσαι παρά ένα ακόμα αντίλαλος.
Είναι μία καταπληκτική δικαιολογία. Τόσο για αυτά που κάνεις, όσο και γι’ αυτά που δεν κάνεις.
Τόσο δύναμη, όσο αδυναμία. 
Έτσι λοιπόν καταλήγεις να έχεις τόσες θεωρίες για τον έρωτα που αρκούν για να γράψεις βιβλίο.. Βιβλίο είπα; Βιβλία... 
Και θα πέσεις έξω. Γιατί ΟΛΑ είναι έρωτας. Τα πάντα είναι φτιαγμένα από διάφορα υλικά και μία δόση έρωτα. Αρκεί να τα κοιτάξεις από τη σωστή πλευρά... Και την κατάλληλη στιγμή...

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Απολογισμός Νο...7.142;






Σε πιάνει ώρες-ώρες και θυμάσαι και μετράς και υπολογίζεις. Δεν είναι κακό. Είναι σαν να οδηγείς, να σε πιάνει κόκκινο και, όσο περιμένεις να αλλάξει, να θυμάσαι μία-μία τις στροφές που πήρες μέχρι να φτάσεις στο σημείο που διέκοψες ξανά την πορεία σου. -Όχι, κακό δεν το λες.- Κι αφού τελειώσεις με το "πριν", πιάνεις το "μετά". Μετά τι; Το κόβεις δεξιά; Το κόβεις αριστερά; Ντουγρού στην ευθεία; Ή μήπως κάτι πιο θεαματικό; Να καβαλήσεις κανένα πεζοδρόμιο ας πούμε; Κανένα πεζό;

Αλλά περίμενες πάντα όσο ήθελες εσύ. Αυτό σου το αναγνωρίζω. Πέρασες τόσες φορές με κόκκινο, με το πόδι σου να πατάει με μανία το γκάζι λες και θέλει να το λιώσει. Για να προλάβεις άραγε; Ή για να απομακρυνθείς, να ξεφύγεις;
Άλλες φορές πάλι άναβε πράσινο κι εσύ ακόμα θυμόσουν, μετρούσες κι υπολόγιζες. Οι κόρνες σου έπαιρναν τ' αυτιά κι εσύ εκεί. Μα δε σε ξέρω; Τόσα χρόνια συνοδηγός. Περίμενες το επόμενο κόκκινο για να κάνεις τα λάστιχα να καπνίσουν, να αφήσεις μαύρα σημάδια στο δρόμο. Να κάνεις το κομμάτι σου. Κι αν ξαναπεράσεις από εκεί, να έχεις να λες μια ιστορία.

Κι από ιστορίες άλλο τίποτα. Μαύρα σημάδια αμέτρητα. Σημάδια αγαπημένα.
Σοβαρά όμως τώρα, πόσες φορές θα περνάς από τον ίδιο δρόμο; Πόσες φορές θα σταματάς στο ίδιο φανάρι; Να θυμάσαι τις ίδιες στροφές; Να μετράς τα ίδια σημάδια; Να λες τις ίδιες ιστορίες; -όσο και να παίζεις με τη σάλτσα, την ίδια επίγευση θα αφήνουν. Εγώ σου τα είπα.- Κάνεις λες και σώθηκαν οι δρόμοι.

Να ξέρεις όμως κοπελιά ότι με κούρασες. Εγώ θέλω καινούρια σημάδια... Και όχι πάνω στους δρόμους. Επάνω στην ψυχή μου. Χώρο έχει, μη μου αγχώνεσαι.

Τι λες; Το κόβουμε με τα πόδια;

Ψήνεσαι; Γιατί κάτι μου μυρίζει...

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Παρντόν;;;




Διαπίστωσα ότι ανοίγοντας ένα νέο έγγραφο στο word και κοιτάζοντας έντονα το πληκτρολόγιο επί 10-15 λεπτά, η μπαταρία μειώνεται περίπου 10% και καμία από τις σκέψεις που περνούν με ταχύτητες τρελές από το μυαλό μου δεν παίρνει μορφή κειμένου στην εκνευριστικά λευκή σελίδα... -Και είχα μια ελπίδα μέσα μου βαθιά ότι εγώ ήμουν η διάδοχος του Uri Geller

Μη φρικάρεις... Προσπαθώ να ξεφορτωθώ μερικούς κόκκους άμμου από αυτούς που σήκωσε η θύελλα μέσα στο κεφάλι μου. 10 σήμερα, 10 αύριο, 10 μεθαύριο...που θα πάει; Κάποια στιγμή θα μείνει μόνο ο αέρας...


Τι θέλω εγώ εδώ; Είμαι σαν ένα κομμάτι από παζλ πάνω σε μία σκακιέρα. Εντελώς παράταιρη. Εντάξει, σε δύο μήνες θα σας κουνάω πάλι το μαντήλι από το πλοίο –έτσι δείχνουν τα πράγματα. Αλλά μέχρι τότε;

Κακό κι αυτό... Να μη με χωράει ο τόπος κάθε φορά που γυρίζω... Στη Θεσσαλονίκη ήταν αλλιώς. Στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα αλλιώς. Και το Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική μου έμοιαζε σαν τη διαδρομή σπίτι-περίπτερο. Ένα τσιγάρο δρόμος... Έστω πακέτο... Αυτά είναι λεπτομέρειες.

Γκρινιάζω ε; Το ξέρω... Γι’ αυτό θα αλλάξω θέμα...


Αν προσπαθείς να βγάλεις άκρη-νόημα-συμπέρασμα, στο λέω από τώρα να σταματήσεις να με διαβάζεις γιατί και πιο κάτω έτσι πάει. Κατά το ‘σκέφτομαι και γράφω’ πάει και το ‘ό, τι να ‘ναι σκέφτομαι και ό,τι να ‘ναι γράφω’. Μη μου πεις ότι δε σε προειδοποίησα.

14 Φλεβάρη....Κόκκινο παντού... Το στομάχι μου γυρίζει σα μπετονιέρα κάθε χρόνο μερικές μέρες πριν από αυτή... Όλο αυτό το κόκκινο, όλες αυτές οι καρδούλες, όλα αυτά τα ‘σ’αγαπώ-μ’αγαπάς, τι θα γίνει με ‘μας..’, όλο το λουλουδικό, οι καρτούλες, τα σκατολοΐδια...Κόκκινες απόκριες... Και να σου λένε και ‘χρόνια πολλά’ στο τηλέφωνο οι φίλοι; Ήμαρτον.


Εγώ έχω άλλα να θυμάμαι αυτή τη μέρα. Ένα λευκό τριαντάφυλλο, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τη Σωτηρία Μπέλλου -αν έχεις το Θεό σου!-, το μισοσκόταδο, ένα φεγγάρι μπλεγμένο σε γυμνά κλαδιά κι ένα ‘αχ’ μπλεγμένο σε γυμνά κορμιά. Δύο ανάσες που έγιναν μία για πρώτη φορά... Η πρώτη φορά. Αυτό ναι. Να το γιορτάσω.


...Πας και παντρεύεσαι...Κι εγώ μετράω τα χρόνια που πέρασαν... Πριν τελειώσω το μέτρημα, να ‘τος κι ο απόγονος. Πριν καν τελειώσω το μέτρημα. Έπρεπε να παντρευτείς εσύ για να καταλάβω πόσα χρόνια πέρασαν. 11. Εγώ στο λύκειο, εσύ στρατό. Και μέχρι πρόσφατα, αυτή ήταν η εικόνα μέσα στο μυαλό μου για όσα είχαμε. Πάγωσα η αλήθεια είναι. Άλλαξε βάρβαρα η εικόνα. Εγώ τρελή κι αδέσποτη, εσύ... μπαμπάς... Να σε πάρει η ευχή, με μεγάλωσες απότομα. Να σου καεί το βίντεο...ή το dvd player.


Κάνει κρύο και βρέχει...Πού και πού το γυρίζει σε χιόνι. Αναποφάσιστος καιρός. Όπως κι εγώ. Ήθελα απλά να φλυαρίσω...Πειράζει;

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

homemade bubbles for sale



Θέλω να περάσω απέναντι. Στην άλλη μεριά του δρόμου. Θέλω να δω πώς φαίνεται η ζωή μου αν την κοιτάξω από μερικά μέτρα μακριά...

Χμ... Τελικά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νόμιζα... Έχει πιο πολλά παράθυρα όμως απ' όσα ήξερα. Και λιγότερους ορόφους απ' όσους φανταζόμουν... Μάλλον έχει υπόγειους ορόφους... Δεν εξηγείται αλλιώς το τόσο σκοτάδι με όλα αυτά τα παράθυρα. Και η αυλή μου φαίνεται να είναι λαβύρινθος. Καλύτερα, γιατί δεν κλείδωσα φεύγοντας.

Προχωρώ μέχρι την επόμενη διασταύρωση, σταματάω, γυρίζω το κεφάλι μου και ξανακοιτάζω. Να δω πόσο εύκολα θα την ξεχωρίσω ανάμεσα σε άλλες. Και από τι θα την ξεχωρίσω ανάμεσα σε άλλες.
Από το ροζ συννεφάκι που είναι παρκαρισμένο μπροστά από την καγκελόπορτα; (δε μου αρέσει το ροζ, θα το κάνω λιλά. Το συννεφάκι μένει, το ροζ φεύγει)
Από τα κεραμίδια που λείπουν στη στέγη; -Λείπουν κεραμίδια στη στέγη;;; Τώρα εξηγείται όλο αυτό το νερό που γλύφει τους τοίχους κάθε φορά που πιάνει βροχή... Να θυμηθώ να βρώ κάποιον που μπορεί να το διορθώσει αυτό.. Εγώ εκεί πάνω δεν ανεβαίνω. Τι εννοείς "κι αν δε βρω"; Κανενός το χέρι δεν θα πιάνει; Πόσο χειρότερα μπορεί να τα κάνει; Καλά, καλά μη φωνάζεις. Θα τα φτιάξω μόνη μου. Αλλά αν πέσω από εκεί πάνω, το κρίμα στο λαιμό σου. Και δεν είναι μόνο που θα πέσω... Να δω ποιος θα μπορέσει να με βρει εκεί μέσα στο λαβύρινθο...Και τσακισμένη και άκλαφτη θα πάω.-
Από τις ζωές που αστράφτουν δεξιά και αριστερά της δικής μου; -way too tragic...and pathetic...Το να έχω σαν σημείο αναφοράς για τη ζωή μου, ζωές άλλων...μπαααα...-
Το βρήκα! Από τις μπουρμπουλήθρες! Αυτές που βγαίνουν από την καμινάδα! Όταν στο τζάκι καίω σημάδια από φιλιά, πρωινά χαμόγελα ή μυστικές συνθηματικές λέξεις, βγαίνουν από την καμινάδα μπουρμπουλήθρες...Σπάνια ο καπνός τους είναι τοξικός, αλλά κατα τ' άλλα είναι ένας οικολογικός σχετικά τρόπος να ζεσταίνω τη ζωή μου όταν πέφτει η θερμοκρασία. Οι μπουρμπουλήθρες λοιπόν!

Στρίβω στη γωνία, τρακάρω με άλλους βιαστικούς -από τι να τρέχουν άραγε αυτοί;- και, κλείνοντας τα μάτια, θέλω να δω αν μπορώ να φέρω την εικόνα της στο μυαλό μου...
Δεν είμαι σίγουρη ότι τα χρώματα είναι σωστά. Πολύ μουντά τα βλέπω στην εικόνα αυτή. Εγώ θυμάμαι περισσότερο κόκκινο... και πολύ πορτοκαλί. Αυτό το γκρι δεν το θυμάμαι. (Σημείωση: όταν γυρίσω να τη βάψω ξανά από την αρχή. Μέσα-έξω. Με πολύ κόκκινο. Και πορτοκαλί. Και το λαχανί μ' αρέσει... θα βάλω κι απ' αυτό. Μέσα-έξω.)
Και τα παράθυρα, μικρά μου φαίνονται. Μπα... Λάθος θα έχω κάνει. Και η καμινάδα; Που είναι η καμινάδα; Το ξέρω ότι υπάρχει. Σίγουρα είναι λάθος που λείπει από την εικόνα στο μυαλό μου. Αφού από εκεί βγαίνουν οι μπουρμπουλήθρες...

Έχω την εντύπωση ότι περπάτησα πολύ. Μάλλον χάθηκα... Εσύ ποιος είσαι; Α, εδώ μένεις. ...Μάλιστα... Να περάσω; Γιατί όχι... Μπορείς να με πας μέχρι την ταράτσα σου; Να δω προς τα που είναι η ζωή μου.
Όμορφα χρώματα έχεις εδώ πέρα. Έχεις και τζάκι! Εσύ τι καις; Ψέμματα;;;! Και τι βγαίνει από την καμινάδα σου; Άσε, μη μου λες. Ίσως τρομάξω. Αν θες ψέμματα να σου φέρω κι εγώ. Δεν τα χρειάζομαι. Σίγουρα δε βγάζουν μπουρμπουλήθρες...
Μπορείς να με γυρίσεις πίσω; Κουράστηκα.

Πάντως αν ποτέ δεις κάπου ένα λιλά συννεφάκι παρκαρισμένο, να ξέρεις ότι εκεί είμαι εγώ. Πέρνα να σε κεράσω κι εγώ κάτι. Να σου δείξω και πως καίω σημάδια από φιλιά, πρωινά χαμόγελα και μυστικές συνθηματικές λέξεις. Και φτιάχνω μπουρμπουλήθρες. Ίσως μπορέσεις να με βοηθήσεις και με τα χρώματα.Είδα ότι έχεις γούστο. Ίσως να πιάνει το χέρι σου και με τα ρημάδια τα κεραμίδια. Μέχρι να έρθεις βέβαια μπορεί και να τα έχω διορθώσει μόνη μου... Μπορεί και όχι.

Αλλά το λαβύρινθο θα τον περάσεις μόνος σου. Εγώ θα σε κοιτάω από το παράθυρο και θα φροντίζω να έχω τη φωτιά αναμμένη. Αν θες φέρε μαζί σου τίποτα σημάδια από φιλιά, κανένα πρωινό χαμόγελο ή μερικές μυστικές συνθηματικές λέξεις. Για να σου δείξω πως μπορείς να κάνεις κι εσύ μπουρμπουλήθρες... Αν φτάσεις μέχρι την πόρτα μου.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

reminiscing.... or something like it....




Αυτή η σελίδα ήταν κενή για πολύ καιρό. Αδικαιολόγητα. Γιατί έγιναν και γίνονται πολλά. Ίσως πιο πολλά απ’ όσα μπορεί να επεξεργαστεί ο εγκέφαλός μου. Αλλά δε λέω να βάλω μυαλό. Για να μη σκέφτομαι όσα δε θέλω, βρίσκω συνεχώς κάτι ακόμα για να με κρατάω απασχολημένη και, ει δυνατόν, αποστασιοποιημένη. Το αποτέλεσμα; Data overload. Η μνήμη δεν μπορεί να ανταποκριθεί κι εγώ σέρνομαι... Μήπως χρειάζομαι αναβάθμιση;


Μνήμη... Η δική μου μνήμη... Ανέκαθεν ελαττωματική... Επιλεκτική, αλλά στην πιό άχρηστη εκδοχή της. Από ένα μήλο, ας πούμε, κρατάει τις φλούδες και τα κουκούτσια. Η γεύση στο πέρασμα του χρόνου (που μπορεί να είναι μέρες, ώρες και καμιά φορά ακόμα και λεπτά) δεν έχει αφήσει ανάμνηση. Ναι, μήλο πρέπει να ήταν... Αλλά το έφαγα; Ή μόνο το καθάρισα; Ή μήπως το καθάρισε άλλος και εγώ από πίσω απλά συμμάζευα; ...Πάντως ήταν μήλο.
Δε θυμάμαι πόσα πλήρωσα, τι έγραφε η απόδειξη, αλλά μπορώ να σου πω με βεβαιότητα σε ποιά ΔΟΥ υπάγεται το κατάστημα που ψώνισα. –Μη ρωτήσεις όμως τι πήρα.
Ηλίθια μνήμη. Ένα μυαλό γεμάτο ηλίθιες πληροφορίες. Τόσο χρήσιμες σε ‘μένα, όσο ένα ποδήλατο σε ένα ψάρι... Χαριτωμένα βλακώδες, δε νομίζεις;

Γιατί τα έβαλα τώρα μαζί σου, δεν ξέρω. Ούτως ή άλλως δε με παίρνει. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήσουν όπως είσαι, δεν θα μπορούσα να ξεκινάω τα ταξίδια μου κάθε φορά απαλλαγμένη από οτιδήποτε θα μπορούσε να με βαραίνει και να με κουράσει στα μισά του δρόμου. Αν δεν ήσουν όπως είσαι, ο πόνος και ο φόβος (και ο φόβος για τον πόνο) θα ήταν που θα χάραζαν την πορεία μου.Άσε που,στην καλύτερη περίπτωση, αυτή θα ήταν κυκλική. Αν δεν ήσουν όπως είσαι, μπορεί να έτρωγα μόνο μήλα. Ή να τα απέφευγα για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Χάρη σε εσένα θεωρούμαι πρότυπο εχεμύθειας... Βέεεεεβαια... («Θα μείνει μεταξύ μας έτσι;» - «Ούτε καν»).

Μια χαρά είναι τελικά οι φλούδες και τα κουκούτσια. Στο κάτω κάτω γίνονται και λίπασμα. Το υπόλοιπο του μήλου τι γίνεται;;;

Και τι πειράζει τάχα αν από μια ολόκληρη συζήτηση εγώ θυμάμαι μόνο ένα σαρδάμ; Αφού αυτό μ’ έκανε να γελάσω. Αν από ένα βιβλίο 600 σελίδων θυμάμαι μόνο την αφιέρωση στην πρώτη κενή σελίδα; Αφού εκείνα τα λόγια γράφτηκαν μόνο για ‘μένα. Αν από μια ολόκληρη βραδιά έρωτα, εμένα μου έχει μείνει μόνο ένα βλέμμα; Αφού εκείνο ήταν που έκανε την καρδιά μου να χάσει το ρυθμό της...

Δε σε εμπιστεύομαι όμως...Πολύ φοβάμαι ότι είσαι μεγάλη κουφάλα και στην πραγματικότητα απλά κρατάς όλα τα υπόλοιπα σε ένα μεγάλο κουτί (μεγάλο όμως, όχι αστεία) και όταν με δεις να έχω πέσει στα γόνατα, θα έρθεις και θα μου το τρίψεις στη μούρη για να με χώσεις όσο πιο βαθιά μέσα στη μαυρίλα μπορείς. Φοβάμαι ότι με περιμένεις στο τέλος του δρόμου, σε μια στροφή χωρίς ορατότητα και θα μου το πετάξεις για να χάσω τον έλεγχο και να μετρήσω το βάθος του γκρεμού πόντο πόντο. Εκεί να δεις μετά data overload… Όχι, δεν παίρνω όρκο γι’ αυτό. Άλλωστε όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.


Καλά ντε, μην αρπάζεσαι. Μια σκέψη έκανα. Έτσι κι αλλιώς, αύριο που θα ξυπνήσω, θα θυμάμαι ότι έγραφα για τα μήλα... Μη σου πω μόνο για τις φλούδες...