Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

homemade bubbles for sale



Θέλω να περάσω απέναντι. Στην άλλη μεριά του δρόμου. Θέλω να δω πώς φαίνεται η ζωή μου αν την κοιτάξω από μερικά μέτρα μακριά...

Χμ... Τελικά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νόμιζα... Έχει πιο πολλά παράθυρα όμως απ' όσα ήξερα. Και λιγότερους ορόφους απ' όσους φανταζόμουν... Μάλλον έχει υπόγειους ορόφους... Δεν εξηγείται αλλιώς το τόσο σκοτάδι με όλα αυτά τα παράθυρα. Και η αυλή μου φαίνεται να είναι λαβύρινθος. Καλύτερα, γιατί δεν κλείδωσα φεύγοντας.

Προχωρώ μέχρι την επόμενη διασταύρωση, σταματάω, γυρίζω το κεφάλι μου και ξανακοιτάζω. Να δω πόσο εύκολα θα την ξεχωρίσω ανάμεσα σε άλλες. Και από τι θα την ξεχωρίσω ανάμεσα σε άλλες.
Από το ροζ συννεφάκι που είναι παρκαρισμένο μπροστά από την καγκελόπορτα; (δε μου αρέσει το ροζ, θα το κάνω λιλά. Το συννεφάκι μένει, το ροζ φεύγει)
Από τα κεραμίδια που λείπουν στη στέγη; -Λείπουν κεραμίδια στη στέγη;;; Τώρα εξηγείται όλο αυτό το νερό που γλύφει τους τοίχους κάθε φορά που πιάνει βροχή... Να θυμηθώ να βρώ κάποιον που μπορεί να το διορθώσει αυτό.. Εγώ εκεί πάνω δεν ανεβαίνω. Τι εννοείς "κι αν δε βρω"; Κανενός το χέρι δεν θα πιάνει; Πόσο χειρότερα μπορεί να τα κάνει; Καλά, καλά μη φωνάζεις. Θα τα φτιάξω μόνη μου. Αλλά αν πέσω από εκεί πάνω, το κρίμα στο λαιμό σου. Και δεν είναι μόνο που θα πέσω... Να δω ποιος θα μπορέσει να με βρει εκεί μέσα στο λαβύρινθο...Και τσακισμένη και άκλαφτη θα πάω.-
Από τις ζωές που αστράφτουν δεξιά και αριστερά της δικής μου; -way too tragic...and pathetic...Το να έχω σαν σημείο αναφοράς για τη ζωή μου, ζωές άλλων...μπαααα...-
Το βρήκα! Από τις μπουρμπουλήθρες! Αυτές που βγαίνουν από την καμινάδα! Όταν στο τζάκι καίω σημάδια από φιλιά, πρωινά χαμόγελα ή μυστικές συνθηματικές λέξεις, βγαίνουν από την καμινάδα μπουρμπουλήθρες...Σπάνια ο καπνός τους είναι τοξικός, αλλά κατα τ' άλλα είναι ένας οικολογικός σχετικά τρόπος να ζεσταίνω τη ζωή μου όταν πέφτει η θερμοκρασία. Οι μπουρμπουλήθρες λοιπόν!

Στρίβω στη γωνία, τρακάρω με άλλους βιαστικούς -από τι να τρέχουν άραγε αυτοί;- και, κλείνοντας τα μάτια, θέλω να δω αν μπορώ να φέρω την εικόνα της στο μυαλό μου...
Δεν είμαι σίγουρη ότι τα χρώματα είναι σωστά. Πολύ μουντά τα βλέπω στην εικόνα αυτή. Εγώ θυμάμαι περισσότερο κόκκινο... και πολύ πορτοκαλί. Αυτό το γκρι δεν το θυμάμαι. (Σημείωση: όταν γυρίσω να τη βάψω ξανά από την αρχή. Μέσα-έξω. Με πολύ κόκκινο. Και πορτοκαλί. Και το λαχανί μ' αρέσει... θα βάλω κι απ' αυτό. Μέσα-έξω.)
Και τα παράθυρα, μικρά μου φαίνονται. Μπα... Λάθος θα έχω κάνει. Και η καμινάδα; Που είναι η καμινάδα; Το ξέρω ότι υπάρχει. Σίγουρα είναι λάθος που λείπει από την εικόνα στο μυαλό μου. Αφού από εκεί βγαίνουν οι μπουρμπουλήθρες...

Έχω την εντύπωση ότι περπάτησα πολύ. Μάλλον χάθηκα... Εσύ ποιος είσαι; Α, εδώ μένεις. ...Μάλιστα... Να περάσω; Γιατί όχι... Μπορείς να με πας μέχρι την ταράτσα σου; Να δω προς τα που είναι η ζωή μου.
Όμορφα χρώματα έχεις εδώ πέρα. Έχεις και τζάκι! Εσύ τι καις; Ψέμματα;;;! Και τι βγαίνει από την καμινάδα σου; Άσε, μη μου λες. Ίσως τρομάξω. Αν θες ψέμματα να σου φέρω κι εγώ. Δεν τα χρειάζομαι. Σίγουρα δε βγάζουν μπουρμπουλήθρες...
Μπορείς να με γυρίσεις πίσω; Κουράστηκα.

Πάντως αν ποτέ δεις κάπου ένα λιλά συννεφάκι παρκαρισμένο, να ξέρεις ότι εκεί είμαι εγώ. Πέρνα να σε κεράσω κι εγώ κάτι. Να σου δείξω και πως καίω σημάδια από φιλιά, πρωινά χαμόγελα και μυστικές συνθηματικές λέξεις. Και φτιάχνω μπουρμπουλήθρες. Ίσως μπορέσεις να με βοηθήσεις και με τα χρώματα.Είδα ότι έχεις γούστο. Ίσως να πιάνει το χέρι σου και με τα ρημάδια τα κεραμίδια. Μέχρι να έρθεις βέβαια μπορεί και να τα έχω διορθώσει μόνη μου... Μπορεί και όχι.

Αλλά το λαβύρινθο θα τον περάσεις μόνος σου. Εγώ θα σε κοιτάω από το παράθυρο και θα φροντίζω να έχω τη φωτιά αναμμένη. Αν θες φέρε μαζί σου τίποτα σημάδια από φιλιά, κανένα πρωινό χαμόγελο ή μερικές μυστικές συνθηματικές λέξεις. Για να σου δείξω πως μπορείς να κάνεις κι εσύ μπουρμπουλήθρες... Αν φτάσεις μέχρι την πόρτα μου.

Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

reminiscing.... or something like it....




Αυτή η σελίδα ήταν κενή για πολύ καιρό. Αδικαιολόγητα. Γιατί έγιναν και γίνονται πολλά. Ίσως πιο πολλά απ’ όσα μπορεί να επεξεργαστεί ο εγκέφαλός μου. Αλλά δε λέω να βάλω μυαλό. Για να μη σκέφτομαι όσα δε θέλω, βρίσκω συνεχώς κάτι ακόμα για να με κρατάω απασχολημένη και, ει δυνατόν, αποστασιοποιημένη. Το αποτέλεσμα; Data overload. Η μνήμη δεν μπορεί να ανταποκριθεί κι εγώ σέρνομαι... Μήπως χρειάζομαι αναβάθμιση;


Μνήμη... Η δική μου μνήμη... Ανέκαθεν ελαττωματική... Επιλεκτική, αλλά στην πιό άχρηστη εκδοχή της. Από ένα μήλο, ας πούμε, κρατάει τις φλούδες και τα κουκούτσια. Η γεύση στο πέρασμα του χρόνου (που μπορεί να είναι μέρες, ώρες και καμιά φορά ακόμα και λεπτά) δεν έχει αφήσει ανάμνηση. Ναι, μήλο πρέπει να ήταν... Αλλά το έφαγα; Ή μόνο το καθάρισα; Ή μήπως το καθάρισε άλλος και εγώ από πίσω απλά συμμάζευα; ...Πάντως ήταν μήλο.
Δε θυμάμαι πόσα πλήρωσα, τι έγραφε η απόδειξη, αλλά μπορώ να σου πω με βεβαιότητα σε ποιά ΔΟΥ υπάγεται το κατάστημα που ψώνισα. –Μη ρωτήσεις όμως τι πήρα.
Ηλίθια μνήμη. Ένα μυαλό γεμάτο ηλίθιες πληροφορίες. Τόσο χρήσιμες σε ‘μένα, όσο ένα ποδήλατο σε ένα ψάρι... Χαριτωμένα βλακώδες, δε νομίζεις;

Γιατί τα έβαλα τώρα μαζί σου, δεν ξέρω. Ούτως ή άλλως δε με παίρνει. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήσουν όπως είσαι, δεν θα μπορούσα να ξεκινάω τα ταξίδια μου κάθε φορά απαλλαγμένη από οτιδήποτε θα μπορούσε να με βαραίνει και να με κουράσει στα μισά του δρόμου. Αν δεν ήσουν όπως είσαι, ο πόνος και ο φόβος (και ο φόβος για τον πόνο) θα ήταν που θα χάραζαν την πορεία μου.Άσε που,στην καλύτερη περίπτωση, αυτή θα ήταν κυκλική. Αν δεν ήσουν όπως είσαι, μπορεί να έτρωγα μόνο μήλα. Ή να τα απέφευγα για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Χάρη σε εσένα θεωρούμαι πρότυπο εχεμύθειας... Βέεεεεβαια... («Θα μείνει μεταξύ μας έτσι;» - «Ούτε καν»).

Μια χαρά είναι τελικά οι φλούδες και τα κουκούτσια. Στο κάτω κάτω γίνονται και λίπασμα. Το υπόλοιπο του μήλου τι γίνεται;;;

Και τι πειράζει τάχα αν από μια ολόκληρη συζήτηση εγώ θυμάμαι μόνο ένα σαρδάμ; Αφού αυτό μ’ έκανε να γελάσω. Αν από ένα βιβλίο 600 σελίδων θυμάμαι μόνο την αφιέρωση στην πρώτη κενή σελίδα; Αφού εκείνα τα λόγια γράφτηκαν μόνο για ‘μένα. Αν από μια ολόκληρη βραδιά έρωτα, εμένα μου έχει μείνει μόνο ένα βλέμμα; Αφού εκείνο ήταν που έκανε την καρδιά μου να χάσει το ρυθμό της...

Δε σε εμπιστεύομαι όμως...Πολύ φοβάμαι ότι είσαι μεγάλη κουφάλα και στην πραγματικότητα απλά κρατάς όλα τα υπόλοιπα σε ένα μεγάλο κουτί (μεγάλο όμως, όχι αστεία) και όταν με δεις να έχω πέσει στα γόνατα, θα έρθεις και θα μου το τρίψεις στη μούρη για να με χώσεις όσο πιο βαθιά μέσα στη μαυρίλα μπορείς. Φοβάμαι ότι με περιμένεις στο τέλος του δρόμου, σε μια στροφή χωρίς ορατότητα και θα μου το πετάξεις για να χάσω τον έλεγχο και να μετρήσω το βάθος του γκρεμού πόντο πόντο. Εκεί να δεις μετά data overload… Όχι, δεν παίρνω όρκο γι’ αυτό. Άλλωστε όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.


Καλά ντε, μην αρπάζεσαι. Μια σκέψη έκανα. Έτσι κι αλλιώς, αύριο που θα ξυπνήσω, θα θυμάμαι ότι έγραφα για τα μήλα... Μη σου πω μόνο για τις φλούδες...