Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

spring mood


'Ερωτας φίλε... Αυτός πρέπει να είναι εκείνος που κάνει τη γη να γυρίζει...
Αυτός είναι που ξυπνά ό,τι πιο γλυκό και όμορφο. Καμιά φορά, ό,τι πιο σκοτεινό. Αλλάζει μέσα μας τις εποχές. Ανθίζουμε, σκορπάμε χρώματα κι αρώματα απο δω κι από κει, χαρίζουμε τον ίσκιο μας, κρύβουμε στα φύλλα μας... καμιά φορά μαραινόμαστε...κι ενίοτε γινόμαστε προσάναμμα για το τζάκι...(Συμβαίνουν κι αυτά). Όμως η γη συνεχίζει να γυρίζει. Και πάντα κάπου εκεί δίπλα παραπέφτει ένας σπόρος. Που κι αυτός με τη σειρά του κάποια στιγμή θα ανθίσει, θα σκορπίσει χρώματα κι αρώματα κλπ κλπ.

Στα 17 ήταν όλα πιο απλά και πιο εύκολα. Στα 27 μου φαίνονται δύσκολα και πολύπλοκα. Τόσο δύσκολα και πολύπλοκα που δεν θέλω να φανταστώ πως θα είναι τα πράγματα στα 37...


Τι είναι αυτό που μας κάνει να δοκιμάζουμε ξανά; Η άγνοια κινδύνου; Η πίστη ότι αυτό που ζητάμε υπάρχει στ' αλήθεια και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας; Ο φόβος για τη μοναξιά; Ο έρωτας για τον ίδιο τον έρωτα;


Και τι είναι ο έρωτας;
Είναι ένα παραμύθι, τόσο αληθινό, όσο και ψεύτικο. Και παρόλο που έχει δικά του χρώματα, επιμένουμε να το μασκαρεύουμε για να το φέρουμε στα μέτρα μας. Κι όταν τελικά δε μας ταιριάζει μας φταίει εκείνο.
Ένα τραγούδι, τόσο δικό σου, όσο και κανενός. Ψιθυρίζεις τους στίχους του, ταξιδεύεις με τη μουσική του...Όμως το έχει γράψει άλλος. Το τραγούδησαν πολλοί πριν από εσένα, κι άλλοι τόσοι μετά από ‘σένα. Εσύ δεν είσαι παρά ένα ακόμα αντίλαλος.
Είναι μία καταπληκτική δικαιολογία. Τόσο για αυτά που κάνεις, όσο και γι’ αυτά που δεν κάνεις.
Τόσο δύναμη, όσο αδυναμία. 
Έτσι λοιπόν καταλήγεις να έχεις τόσες θεωρίες για τον έρωτα που αρκούν για να γράψεις βιβλίο.. Βιβλίο είπα; Βιβλία... 
Και θα πέσεις έξω. Γιατί ΟΛΑ είναι έρωτας. Τα πάντα είναι φτιαγμένα από διάφορα υλικά και μία δόση έρωτα. Αρκεί να τα κοιτάξεις από τη σωστή πλευρά... Και την κατάλληλη στιγμή...

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Απολογισμός Νο...7.142;






Σε πιάνει ώρες-ώρες και θυμάσαι και μετράς και υπολογίζεις. Δεν είναι κακό. Είναι σαν να οδηγείς, να σε πιάνει κόκκινο και, όσο περιμένεις να αλλάξει, να θυμάσαι μία-μία τις στροφές που πήρες μέχρι να φτάσεις στο σημείο που διέκοψες ξανά την πορεία σου. -Όχι, κακό δεν το λες.- Κι αφού τελειώσεις με το "πριν", πιάνεις το "μετά". Μετά τι; Το κόβεις δεξιά; Το κόβεις αριστερά; Ντουγρού στην ευθεία; Ή μήπως κάτι πιο θεαματικό; Να καβαλήσεις κανένα πεζοδρόμιο ας πούμε; Κανένα πεζό;

Αλλά περίμενες πάντα όσο ήθελες εσύ. Αυτό σου το αναγνωρίζω. Πέρασες τόσες φορές με κόκκινο, με το πόδι σου να πατάει με μανία το γκάζι λες και θέλει να το λιώσει. Για να προλάβεις άραγε; Ή για να απομακρυνθείς, να ξεφύγεις;
Άλλες φορές πάλι άναβε πράσινο κι εσύ ακόμα θυμόσουν, μετρούσες κι υπολόγιζες. Οι κόρνες σου έπαιρναν τ' αυτιά κι εσύ εκεί. Μα δε σε ξέρω; Τόσα χρόνια συνοδηγός. Περίμενες το επόμενο κόκκινο για να κάνεις τα λάστιχα να καπνίσουν, να αφήσεις μαύρα σημάδια στο δρόμο. Να κάνεις το κομμάτι σου. Κι αν ξαναπεράσεις από εκεί, να έχεις να λες μια ιστορία.

Κι από ιστορίες άλλο τίποτα. Μαύρα σημάδια αμέτρητα. Σημάδια αγαπημένα.
Σοβαρά όμως τώρα, πόσες φορές θα περνάς από τον ίδιο δρόμο; Πόσες φορές θα σταματάς στο ίδιο φανάρι; Να θυμάσαι τις ίδιες στροφές; Να μετράς τα ίδια σημάδια; Να λες τις ίδιες ιστορίες; -όσο και να παίζεις με τη σάλτσα, την ίδια επίγευση θα αφήνουν. Εγώ σου τα είπα.- Κάνεις λες και σώθηκαν οι δρόμοι.

Να ξέρεις όμως κοπελιά ότι με κούρασες. Εγώ θέλω καινούρια σημάδια... Και όχι πάνω στους δρόμους. Επάνω στην ψυχή μου. Χώρο έχει, μη μου αγχώνεσαι.

Τι λες; Το κόβουμε με τα πόδια;

Ψήνεσαι; Γιατί κάτι μου μυρίζει...

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Παρντόν;;;




Διαπίστωσα ότι ανοίγοντας ένα νέο έγγραφο στο word και κοιτάζοντας έντονα το πληκτρολόγιο επί 10-15 λεπτά, η μπαταρία μειώνεται περίπου 10% και καμία από τις σκέψεις που περνούν με ταχύτητες τρελές από το μυαλό μου δεν παίρνει μορφή κειμένου στην εκνευριστικά λευκή σελίδα... -Και είχα μια ελπίδα μέσα μου βαθιά ότι εγώ ήμουν η διάδοχος του Uri Geller

Μη φρικάρεις... Προσπαθώ να ξεφορτωθώ μερικούς κόκκους άμμου από αυτούς που σήκωσε η θύελλα μέσα στο κεφάλι μου. 10 σήμερα, 10 αύριο, 10 μεθαύριο...που θα πάει; Κάποια στιγμή θα μείνει μόνο ο αέρας...


Τι θέλω εγώ εδώ; Είμαι σαν ένα κομμάτι από παζλ πάνω σε μία σκακιέρα. Εντελώς παράταιρη. Εντάξει, σε δύο μήνες θα σας κουνάω πάλι το μαντήλι από το πλοίο –έτσι δείχνουν τα πράγματα. Αλλά μέχρι τότε;

Κακό κι αυτό... Να μη με χωράει ο τόπος κάθε φορά που γυρίζω... Στη Θεσσαλονίκη ήταν αλλιώς. Στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα αλλιώς. Και το Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική μου έμοιαζε σαν τη διαδρομή σπίτι-περίπτερο. Ένα τσιγάρο δρόμος... Έστω πακέτο... Αυτά είναι λεπτομέρειες.

Γκρινιάζω ε; Το ξέρω... Γι’ αυτό θα αλλάξω θέμα...


Αν προσπαθείς να βγάλεις άκρη-νόημα-συμπέρασμα, στο λέω από τώρα να σταματήσεις να με διαβάζεις γιατί και πιο κάτω έτσι πάει. Κατά το ‘σκέφτομαι και γράφω’ πάει και το ‘ό, τι να ‘ναι σκέφτομαι και ό,τι να ‘ναι γράφω’. Μη μου πεις ότι δε σε προειδοποίησα.

14 Φλεβάρη....Κόκκινο παντού... Το στομάχι μου γυρίζει σα μπετονιέρα κάθε χρόνο μερικές μέρες πριν από αυτή... Όλο αυτό το κόκκινο, όλες αυτές οι καρδούλες, όλα αυτά τα ‘σ’αγαπώ-μ’αγαπάς, τι θα γίνει με ‘μας..’, όλο το λουλουδικό, οι καρτούλες, τα σκατολοΐδια...Κόκκινες απόκριες... Και να σου λένε και ‘χρόνια πολλά’ στο τηλέφωνο οι φίλοι; Ήμαρτον.


Εγώ έχω άλλα να θυμάμαι αυτή τη μέρα. Ένα λευκό τριαντάφυλλο, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τη Σωτηρία Μπέλλου -αν έχεις το Θεό σου!-, το μισοσκόταδο, ένα φεγγάρι μπλεγμένο σε γυμνά κλαδιά κι ένα ‘αχ’ μπλεγμένο σε γυμνά κορμιά. Δύο ανάσες που έγιναν μία για πρώτη φορά... Η πρώτη φορά. Αυτό ναι. Να το γιορτάσω.


...Πας και παντρεύεσαι...Κι εγώ μετράω τα χρόνια που πέρασαν... Πριν τελειώσω το μέτρημα, να ‘τος κι ο απόγονος. Πριν καν τελειώσω το μέτρημα. Έπρεπε να παντρευτείς εσύ για να καταλάβω πόσα χρόνια πέρασαν. 11. Εγώ στο λύκειο, εσύ στρατό. Και μέχρι πρόσφατα, αυτή ήταν η εικόνα μέσα στο μυαλό μου για όσα είχαμε. Πάγωσα η αλήθεια είναι. Άλλαξε βάρβαρα η εικόνα. Εγώ τρελή κι αδέσποτη, εσύ... μπαμπάς... Να σε πάρει η ευχή, με μεγάλωσες απότομα. Να σου καεί το βίντεο...ή το dvd player.


Κάνει κρύο και βρέχει...Πού και πού το γυρίζει σε χιόνι. Αναποφάσιστος καιρός. Όπως κι εγώ. Ήθελα απλά να φλυαρίσω...Πειράζει;