Τι είναι αυτό που μας κάνει να δοκιμάζουμε ξανά; Η άγνοια κινδύνου; Η πίστη ότι αυτό που ζητάμε υπάρχει στ' αλήθεια και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας; Ο φόβος για τη μοναξιά; Ο έρωτας για τον ίδιο τον έρωτα;
Και τι είναι ο έρωτας;
Διαπίστωσα ότι ανοίγοντας ένα νέο έγγραφο στο word και κοιτάζοντας έντονα το πληκτρολόγιο επί 10-15 λεπτά, η μπαταρία μειώνεται περίπου 10% και καμία από τις σκέψεις που περνούν με ταχύτητες τρελές από το μυαλό μου δεν παίρνει μορφή κειμένου στην εκνευριστικά λευκή σελίδα... -Και είχα μια ελπίδα μέσα μου βαθιά ότι εγώ ήμουν η διάδοχος του Uri Geller…
Μη φρικάρεις... Προσπαθώ να ξεφορτωθώ μερικούς κόκκους άμμου από αυτούς που σήκωσε η θύελλα μέσα στο κεφάλι μου. 10 σήμερα, 10 αύριο, 10 μεθαύριο...που θα πάει; Κάποια στιγμή θα μείνει μόνο ο αέρας...
Τι θέλω εγώ εδώ; Είμαι σαν ένα κομμάτι από παζλ πάνω σε μία σκακιέρα. Εντελώς παράταιρη. Εντάξει, σε δύο μήνες θα σας κουνάω πάλι το μαντήλι από το πλοίο –έτσι δείχνουν τα πράγματα. Αλλά μέχρι τότε;
Κακό κι αυτό... Να μη με χωράει ο τόπος κάθε φορά που γυρίζω... Στη Θεσσαλονίκη ήταν αλλιώς. Στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα αλλιώς. Και το Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική μου έμοιαζε σαν τη διαδρομή σπίτι-περίπτερο. Ένα τσιγάρο δρόμος... Έστω πακέτο... Αυτά είναι λεπτομέρειες.
Γκρινιάζω ε; Το ξέρω... Γι’ αυτό θα αλλάξω θέμα...
Αν προσπαθείς να βγάλεις άκρη-νόημα-συμπέρασμα, στο λέω από τώρα να σταματήσεις να με διαβάζεις γιατί και πιο κάτω έτσι πάει. Κατά το ‘σκέφτομαι και γράφω’ πάει και το ‘ό, τι να ‘ναι σκέφτομαι και ό,τι να ‘ναι γράφω’. Μη μου πεις ότι δε σε προειδοποίησα.
14 Φλεβάρη....Κόκκινο παντού... Το στομάχι μου γυρίζει σα μπετονιέρα κάθε χρόνο μερικές μέρες πριν από αυτή... Όλο αυτό το κόκκινο, όλες αυτές οι καρδούλες, όλα αυτά τα ‘σ’αγαπώ-μ’αγαπάς, τι θα γίνει με ‘μας..’, όλο το λουλουδικό, οι καρτούλες, τα σκατολοΐδια...Κόκκινες απόκριες... Και να σου λένε και ‘χρόνια πολλά’ στο τηλέφωνο οι φίλοι; Ήμαρτον.
Εγώ έχω άλλα να θυμάμαι αυτή τη μέρα. Ένα λευκό τριαντάφυλλο, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τη Σωτηρία Μπέλλου -αν έχεις το Θεό σου!-, το μισοσκόταδο, ένα φεγγάρι μπλεγμένο σε γυμνά κλαδιά κι ένα ‘αχ’ μπλεγμένο σε γυμνά κορμιά. Δύο ανάσες που έγιναν μία για πρώτη φορά... Η πρώτη φορά. Αυτό ναι. Να το γιορτάσω.
...Πας και παντρεύεσαι...Κι εγώ μετράω τα χρόνια που πέρασαν... Πριν τελειώσω το μέτρημα, να ‘τος κι ο απόγονος. Πριν καν τελειώσω το μέτρημα. Έπρεπε να παντρευτείς εσύ για να καταλάβω πόσα χρόνια πέρασαν. 11. Εγώ στο λύκειο, εσύ στρατό. Και μέχρι πρόσφατα, αυτή ήταν η εικόνα μέσα στο μυαλό μου για όσα είχαμε. Πάγωσα η αλήθεια είναι. Άλλαξε βάρβαρα η εικόνα. Εγώ τρελή κι αδέσποτη, εσύ... μπαμπάς... Να σε πάρει η ευχή, με μεγάλωσες απότομα. Να σου καεί το βίντεο...ή το dvd player.
Κάνει κρύο και βρέχει...Πού και πού το γυρίζει σε χιόνι. Αναποφάσιστος καιρός. Όπως κι εγώ. Ήθελα απλά να φλυαρίσω...Πειράζει;