Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2010

Παρντόν;;;




Διαπίστωσα ότι ανοίγοντας ένα νέο έγγραφο στο word και κοιτάζοντας έντονα το πληκτρολόγιο επί 10-15 λεπτά, η μπαταρία μειώνεται περίπου 10% και καμία από τις σκέψεις που περνούν με ταχύτητες τρελές από το μυαλό μου δεν παίρνει μορφή κειμένου στην εκνευριστικά λευκή σελίδα... -Και είχα μια ελπίδα μέσα μου βαθιά ότι εγώ ήμουν η διάδοχος του Uri Geller

Μη φρικάρεις... Προσπαθώ να ξεφορτωθώ μερικούς κόκκους άμμου από αυτούς που σήκωσε η θύελλα μέσα στο κεφάλι μου. 10 σήμερα, 10 αύριο, 10 μεθαύριο...που θα πάει; Κάποια στιγμή θα μείνει μόνο ο αέρας...


Τι θέλω εγώ εδώ; Είμαι σαν ένα κομμάτι από παζλ πάνω σε μία σκακιέρα. Εντελώς παράταιρη. Εντάξει, σε δύο μήνες θα σας κουνάω πάλι το μαντήλι από το πλοίο –έτσι δείχνουν τα πράγματα. Αλλά μέχρι τότε;

Κακό κι αυτό... Να μη με χωράει ο τόπος κάθε φορά που γυρίζω... Στη Θεσσαλονίκη ήταν αλλιώς. Στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα αλλιώς. Και το Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική μου έμοιαζε σαν τη διαδρομή σπίτι-περίπτερο. Ένα τσιγάρο δρόμος... Έστω πακέτο... Αυτά είναι λεπτομέρειες.

Γκρινιάζω ε; Το ξέρω... Γι’ αυτό θα αλλάξω θέμα...


Αν προσπαθείς να βγάλεις άκρη-νόημα-συμπέρασμα, στο λέω από τώρα να σταματήσεις να με διαβάζεις γιατί και πιο κάτω έτσι πάει. Κατά το ‘σκέφτομαι και γράφω’ πάει και το ‘ό, τι να ‘ναι σκέφτομαι και ό,τι να ‘ναι γράφω’. Μη μου πεις ότι δε σε προειδοποίησα.

14 Φλεβάρη....Κόκκινο παντού... Το στομάχι μου γυρίζει σα μπετονιέρα κάθε χρόνο μερικές μέρες πριν από αυτή... Όλο αυτό το κόκκινο, όλες αυτές οι καρδούλες, όλα αυτά τα ‘σ’αγαπώ-μ’αγαπάς, τι θα γίνει με ‘μας..’, όλο το λουλουδικό, οι καρτούλες, τα σκατολοΐδια...Κόκκινες απόκριες... Και να σου λένε και ‘χρόνια πολλά’ στο τηλέφωνο οι φίλοι; Ήμαρτον.


Εγώ έχω άλλα να θυμάμαι αυτή τη μέρα. Ένα λευκό τριαντάφυλλο, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τη Σωτηρία Μπέλλου -αν έχεις το Θεό σου!-, το μισοσκόταδο, ένα φεγγάρι μπλεγμένο σε γυμνά κλαδιά κι ένα ‘αχ’ μπλεγμένο σε γυμνά κορμιά. Δύο ανάσες που έγιναν μία για πρώτη φορά... Η πρώτη φορά. Αυτό ναι. Να το γιορτάσω.


...Πας και παντρεύεσαι...Κι εγώ μετράω τα χρόνια που πέρασαν... Πριν τελειώσω το μέτρημα, να ‘τος κι ο απόγονος. Πριν καν τελειώσω το μέτρημα. Έπρεπε να παντρευτείς εσύ για να καταλάβω πόσα χρόνια πέρασαν. 11. Εγώ στο λύκειο, εσύ στρατό. Και μέχρι πρόσφατα, αυτή ήταν η εικόνα μέσα στο μυαλό μου για όσα είχαμε. Πάγωσα η αλήθεια είναι. Άλλαξε βάρβαρα η εικόνα. Εγώ τρελή κι αδέσποτη, εσύ... μπαμπάς... Να σε πάρει η ευχή, με μεγάλωσες απότομα. Να σου καεί το βίντεο...ή το dvd player.


Κάνει κρύο και βρέχει...Πού και πού το γυρίζει σε χιόνι. Αναποφάσιστος καιρός. Όπως κι εγώ. Ήθελα απλά να φλυαρίσω...Πειράζει;

10 σχόλια:

Slevin Kelevra είπε...

Όχι μόνο δεν πειράζει η φλυαρία σου, αλλά μακάρι πολύς κόσμος να φλυαρούσε με τόσο γλυκό τρόπο.
Αλήθεια σου το λέω.
Το Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική μου έκανε κάτι, ίσως επειδή είναι μια αγαπημένη διαδρομή, με πολλές αγαπημένες εικόνες από το παρελθόν μου...
Εσύ ξέρεις μόνο τι εννοείς βέβαια σχετικά με αυτό. Πολύ όμορφο κειμενάκι και κυρίως πολύ αληθινό.

Χαίρομαι πάντα να διαβάζω τις φλυαρίες σου.

ceralex είπε...

Όχι... δεν πειράζει... αυτοί είναι καλοί λόγοι για φλυαρίες...και μην ξεχνάς... έχεις ακόμα καιρό να απολαύσεις τις αδέσποτες βόλτες σου...

Καλό βράδυ

Μαρια Βαλσαμη είπε...

Απιστευτο...πως καποιος που περασε απο τη ζωη μας και υπηρξε για μας ''τοτε''τα ''παντα''..προχωραει τη ζωη του και εμεις..εκει..στο απολυτο κενο,νομιζοντας οτι καπου εχουμε κολλησει και περιμενουμε μια σπρωξια που ειτε θα μας βγαλει απο τη λασπη η θα μας βυθισει πιο κατω.Οπως και να εχει θα εχει υπαρξει μια καποια διαφορα..οταν ομως δεν υπαρχει αυτο το ''σπρωξιμο''νιωθεις οτι ολα γυρω σου προχωρανε με γοργο ρυθμο και εσυ εκει..κοιτας τους αλλους που με βηματα γοργα απομακρυνονται απο τη ζωη σου...απο τις επιθυμιες σου..απο τη σκεψη σου.Και ομως..τοτε ησουν αλλιως,πληρης..αυταρκης..γελαστη..ενω τωρα τι???Τιποτα...περιφερεσαι...και σκεφτεσαι ομορφες στιγμες που υπηρξαν.Και αυτος τι??Αραγε σκεφτεται τιποτα?Η απλα συνεχιζει τη ζωη του?Και τελικα εχει σημασια???Ε,οχι δεν εχει και ξερεις γιατι??Γιατι οτι και να σκεφτεται η οχι..αυτος προχωρησε..και εσυ εκει πισω..κοιτας ..μαθαινεις ...ακους...και ολα αυτα θες δεν θες...!!!Κουραστικο ψυχοφθορο..οι αναμνησεις κρατανε μια φλογα...ποιος ομως θα ερθει να σε ξυπνησει απο τον συναισθηματικο σου ληθαργο???Περιμενεις....αναμενεις..ελπιζεις...αλλα μεχρι τοτε..εσυ παραμενεις τρελη και αδεσποτη που αν και καποτε σε ολοκληρωνε αυτο..τωρα?Ισχυει το ιδιο???Μηπως να αλλαξεις "τιτλο τραγουδιου στη ζωη σου"???Εσυ πρεπει να το κανεις??Η εσυ να επιτρεψεις να στο κανουν....σκεψεις..φοβιες..ανασφαλειες..και ενα μεγαλο''εγω''???Τιποτα''εγω''????Για ποσο???
Σκεψεις αγαπημενη μου....που τρομαζω ωρες ωρες να αναλυσω και να επεξεργαστω...και κουραση..πολυ κουραση...
Υπεροχο κειμενο..και αντιπροσωπευτικοτατο και για μενα...
Τελικα δεν εισαι μονη σου τρελη και αδεσποτη....

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραια κειμενα Μαντυ.Βλεπω ολους μας επηρρεαζουν με τον τροπο τους οι σχεσεις...
Αυτο παντως που εχω διαπιστωσει ειναι πως δυσκολα πετυχεις ανθρωπους που πραγματικα αγαπουν(και οχι νομιζουν...),πως πραγματικα δενονται με τον αλλον και προσπαθουν.Οι πολλες ευκολιες της ζωης εχουν επηρρεασει και τις ανθρωπινες σχεσεις:Ειναι ευχαριστες??Εχω να κερδισω κατι??-Τοτε μενω...
Εχει δυσκολιες?Χρειαζεται κοπο για να διατηρει η αγαπη και να προσπερασουμε τις δυσκολιες??-Ε,τοτε με την πρωτη στραβη,τερμα...παμε αλλου...''Αγαπη μιας χρησεως''.

mandy είπε...

@ Slevin: έχει κάτι αυτή η διαδρομή ε; -Μόνο θέλει λίγη προσοχή πριν τα Μουδανιά, στα ραντάρ, αν πηγαίνεις κατά Κασσάνδρα μεριά :)
Τιμή μου και χαρά μου που περνάς και ρίχνεις ένα μάτι στο γραμματοκιβώτιό μου. (Μήπως να σου έδινα το χρυσό κλειδί;)

Stick around...Μέχρι τον Οκτώβρη φαίνεται ότι θα πέσει πολλή φλυαρία. Μετά θα αρχίσω το παραμιλητό...

*smooch*

mandy είπε...

@ ceralex : Να μου το λες συχνά-πυκνά αυτό γιατί έχω μια τάση να ξεχνάω... Βασίζομαι πάνω σου ε; :)

Καλώς ήρθες και σ'ευχαριστώ

*smooch*

mandy είπε...

@ Μαρία : Μαράκι μουυυυυ! Καλώς ήρθες!
Τα συναισθήματα είναι περίεργα. Κάποιες εικόνες τις έχεις κρατημένες μέσα στο μυαλό σου όπως τις έζησες, όπως θέλεις εσύ να τις θυμάσαι. Θα ήταν ωραία αν μας άφηναν να τις κρατήσουμε έτσι.
Με προτιμώ τρελή κι αδέσποτη η αλήθεια είναι -νομίζω κι εσύ ;)
Γίνεται όμως να με αφήνουν παράλληλα να κρατάω τις εικόνες των γλυκών ρεμαλιών και να μην τις αλλάζω με αυτές των χαζομπαμπάδων; Ε;;;

*smoooooooch*

mandy είπε...

@ James D : Αρχικά καλώς ήρθες :)
Δε σκέφτομαι όταν γράφω, απλά ταξιδεύω... και κρατάω σημειώσεις... Οπότε μη με παίρνεις και πολύ στα σοβαρά!
Όσον αφορά την αγάπη, τι είναι και τι δεν είναι αγάπη, στους δέκα που θα ρωτήσεις θα πάρεις δέκα διαφορετικούς ορισμούς. Και πολλοί μπορεί να κατηγορηθούν ότι δεν ξέρουν να αγαπάνε, αλλά κανένας δεν θα παραδεχτεί για τον εαυτό του κάτι τέτοιο.
Θίγεις πολλά θέματα που ...καίνε... Θα τα συζητήσουμε-μουτζουρώσουμε προσεχώς :)
Προς το παρόν καλό σου βράδυ!

*smooch*

Rose είπε...

na peirazei pou ekanes aytou tou eidous ti glyaria?????????
OXI fysika!
ax! kai na kseres pws se katalavainw.....!!!
de kserw gia sena, egw de prolavainw na metraw tis trypes apo tis sfaires pou exw faei....
ola omws pernane (arga h grigora).
OLA!! Pistepseme ...

mandy είπε...

Καλώς ήρθες Rose :)
Τρύπες από σφαίρες όχι. Εγώ μετράω χαστούκια. Αλλά κι αυτά τα ξεχνάω όταν ανοίγει ο καιρός. Λες και ο ήλιος κάνει τις...δαχτυλιές στο πρόσωπο να εξαφανίζονται.
Όμως ακόμα και αυτά τα χαστούκια γίνονται μαθήματα ζωής. Γίνονται καινούριοι δρόμοι. Και είναι όμορφο συναίσθημα να κοιτάς πίσω, να χαμογελάς και να λες "...ωραία ήταν".
Πάντα είναι ωραία, αρκεί να κρατάς τα όμορφα κομμάτια. Καλή σου μέρα!

*smooch*