Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Το κλικ


Σήμερα είδα έναν άνθρωπο να δραπετεύει από την πραγματικότητα και για ώρες ολόκληρες να ταξιδεύει από το τώρα στο χθες και από το χθες στο τώρα. Τα λίγα λεπτά που περνούσε ξυστά από τη δική μας πραγματικότητα, διαγράφοντας μια πορεία που δεν μπορούσα να ακολουθήσω, αλλά ούτε και να καταλάβω, σκόρπιζε λέξεις που κάποτε προκάλεσαν πόνο. Σκόρπιζε λέξεις και ύστερα χανότανε πάλι για να συνεχίσει το ταξίδι.
Ένα βλέμμα τρομακτικά άδειο. Στεκόσουν μπροστά αλλά υπήρχες μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Τις στιγμές που σταματούσε να ταξιδεύει. Μιλούσες, αλλά φωνή δεν είχες. Άγγιζες το χέρι του με το δικό σου ελπίζοντας ότι θα το αρπάξει για να τραβηχτεί πάλι πίσω πριν πέσει στο κενό, αλλά δε σάλευαν ούτε τα βλέφαρα του. Δεν ήσουν ούτε αέρας... Ήταν εκεί... Αλλά μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Έριχνε κλεφτές ματιές, σαν να τραβούσε στην άκρη βαριές κουρτίνες και το θέαμα να του προκαλούσε τρόμο. Και γύριζε τρέχοντας για να μην μπορέσει κανείς να ακολουθήσει τα ίχνη του. Μη βρει κανείς την κρυψώνα του και τη μαρτυρήσει.
Ένας άνθρωπος. Τι σημασία έχει αν είναι άντρας η γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Φιγούρα γερασμένη πρόωρα. Φιγούρα γερασμένη άδικα. Φιγούρα με αυλάκια σε όλο το πρόσωπο που τα χάραζε με τα νύχια η καταπίεση και τα έκανε βαθύτερα ο χρόνος. Φιγούρα που φοβάται το σκοτάδι, κι όμως κρύβεται σ' αυτό.
Τιθασεύεται το μυαλό; Αν ναι, μόλις είδα να συμβαίνει το αντίθετο. Έναν άνθρωπο που το ίδιο του το μυαλό τον πρόδωσε. Τον έριξε κάτω και τον ποδοπάτησε. Και σε μία σκοτεινή γωνιά του έθαψε αυτή τη σπίθα που φουντώνει τη θέληση για ζωή. Τον καταδίκασε να ζει ξανά και ξανά όλες τις γκρίζες στιγμές του, σε ένα ατελείωτο πηγαινέλα. Να σέρνει με μια αλυσίδα βαριά όλες τις πληγές. Όλος μια πληγή κι ο ίδιος.
Ένας άνθρωπος. Ένα κλικ. Και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ο γονιός γίνεται παιδί και το παιδί γονιός.

Μια ιστορία που αν τη μοιραστείς, όλοι θα πουν τη θεωρία τους, θα κατονομάσουν ενόχους, θα δικαιολογήσουν συμπεριφορές, θα βρουν λύσεις. Όλοι ξέρουν. Σκατά. Κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει. Από το κλικ και μετά... Σκατά.

Τετάρτη 17 Μαρτίου 2010

"Ν"

Λιώνω, σβήνω, χάνομαι, πεθαίνω! Με την καλή την έννοια :)
Πόσο μου αρέσει αυτός ο καιρός! Αυτός ο ήλιος... Ναι, φυσάει λίγο...Βασικά ξυρίζει... Αλλά μυρίζει άνοιξη. Και αυτή η άνοιξη είναι αλλιώτικη από τις προηγούμενες. Έχει ρόδες. Ναι ρόδες. Τέσσερις για την ακρίβεια. Και χρώμα έχει. Ασημί. Και μουγκρίζει. Αλλά αυτό θα γίνεται μέχρι να γνωριστούμε καλύτερα.
Ποτέ ξανά ξερόλες ταξιτζήδες! Ποτέ ξανά ατσούμπαλοι οδηγοί ΚΤΕΛ και προσπεράσεις με την ψυχή στο στόμα  και το πόδι στο φανταστικό φρένο! Ποτέ ξανά ταξίδι στο όρθιο με το τρένο και ποτ πουρί από ιδρωτίλα, χνώτα και αλκοόλ! Μόνο το πλοίο δεν μπορώ να αποφύγω, αλλά δεν πειράζει, το πλοίο μ'αρέσει. Και ο καιρός μ' αρέσει...Δε με νοιάζει που επαναλαμβάνομαι! Λιώνω, σβήνω, χάνομαι, πεθαίνω! Με την καλή την έννοια πάντα :)
Φεύγω. Ελπίζω να έκανα έστω κι έναν να ζηλέψει και να βγει τώρα αμέσως από το σπίτι. Για μια βόλτα. Μια τζούρα άνοιξη.

Υ.Γ.: Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας -ακόμα. Κινούμαι πολύ μακριά από τους τόπους διαμονής σας :)