Σάββατο 20 Μαρτίου 2010

Το κλικ


Σήμερα είδα έναν άνθρωπο να δραπετεύει από την πραγματικότητα και για ώρες ολόκληρες να ταξιδεύει από το τώρα στο χθες και από το χθες στο τώρα. Τα λίγα λεπτά που περνούσε ξυστά από τη δική μας πραγματικότητα, διαγράφοντας μια πορεία που δεν μπορούσα να ακολουθήσω, αλλά ούτε και να καταλάβω, σκόρπιζε λέξεις που κάποτε προκάλεσαν πόνο. Σκόρπιζε λέξεις και ύστερα χανότανε πάλι για να συνεχίσει το ταξίδι.
Ένα βλέμμα τρομακτικά άδειο. Στεκόσουν μπροστά αλλά υπήρχες μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Τις στιγμές που σταματούσε να ταξιδεύει. Μιλούσες, αλλά φωνή δεν είχες. Άγγιζες το χέρι του με το δικό σου ελπίζοντας ότι θα το αρπάξει για να τραβηχτεί πάλι πίσω πριν πέσει στο κενό, αλλά δε σάλευαν ούτε τα βλέφαρα του. Δεν ήσουν ούτε αέρας... Ήταν εκεί... Αλλά μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Έριχνε κλεφτές ματιές, σαν να τραβούσε στην άκρη βαριές κουρτίνες και το θέαμα να του προκαλούσε τρόμο. Και γύριζε τρέχοντας για να μην μπορέσει κανείς να ακολουθήσει τα ίχνη του. Μη βρει κανείς την κρυψώνα του και τη μαρτυρήσει.
Ένας άνθρωπος. Τι σημασία έχει αν είναι άντρας η γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Φιγούρα γερασμένη πρόωρα. Φιγούρα γερασμένη άδικα. Φιγούρα με αυλάκια σε όλο το πρόσωπο που τα χάραζε με τα νύχια η καταπίεση και τα έκανε βαθύτερα ο χρόνος. Φιγούρα που φοβάται το σκοτάδι, κι όμως κρύβεται σ' αυτό.
Τιθασεύεται το μυαλό; Αν ναι, μόλις είδα να συμβαίνει το αντίθετο. Έναν άνθρωπο που το ίδιο του το μυαλό τον πρόδωσε. Τον έριξε κάτω και τον ποδοπάτησε. Και σε μία σκοτεινή γωνιά του έθαψε αυτή τη σπίθα που φουντώνει τη θέληση για ζωή. Τον καταδίκασε να ζει ξανά και ξανά όλες τις γκρίζες στιγμές του, σε ένα ατελείωτο πηγαινέλα. Να σέρνει με μια αλυσίδα βαριά όλες τις πληγές. Όλος μια πληγή κι ο ίδιος.
Ένας άνθρωπος. Ένα κλικ. Και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ο γονιός γίνεται παιδί και το παιδί γονιός.

Μια ιστορία που αν τη μοιραστείς, όλοι θα πουν τη θεωρία τους, θα κατονομάσουν ενόχους, θα δικαιολογήσουν συμπεριφορές, θα βρουν λύσεις. Όλοι ξέρουν. Σκατά. Κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει. Από το κλικ και μετά... Σκατά.

5 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Ετσι, τα τραυματα τα κουβαλαμε μαζι μας και τα μεταφερουμε με ''αγαπη'' στους υπολοιπους.Ευτυχισμενοι οσοι δεν δωσανε σημασια στα προβληματα τους,γιατι οι υπολοιποι τα κουβαλαμε καθε μερα.

Χάρης Ελευθεριάδης είπε...

πανεμορφο μπλοκ!! μπραβο!!

Assurance είπε...

"Να σέρνει με μια αλυσίδα βαριά όλες τις πληγές. Όλος μια πληγή κι ο ίδιος."...δυνατό

mandy είπε...

Ζητώ ταπεινά συγνώμη για την αποχή, αλλά λόγω δουλειάς είχα αποκοπεί από τον ...πολιτισμό :)

James D ευτυχισμένοι αυτοί που μπορούν και επιλέγουν τι θα κουβαλήσουν μαζί τους και τι θα αφήσουν μια και καλή πίσω τους.

Χάρη σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Χαρά μου να περνάς που και που και να αφήνεις κανένα γραμματόσημο :)

John "the Kimura" Pastas, να 'σαι καλά. Η εικόνα αυτή κρύβει τόσο πόνο... Πόνο που μάλλον δεν αντέχεται. Σ'ευχαριστώ που πέρασες :)

ΜaRioNaSTRo είπε...

πολύ ωραίες σκέψεις.... πολύ!