Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Let me get it out


Η αλήθεια είναι ότι θέλω να γκρινιάξω. Να γκρινιάξω χωρίς να με διακόψει κανείς με φράσεις του τύπου " 'Αστα, κι εγώ μπλα μπλα μπλα...".
Ξέρεις, είναι εκείνες οι φάσεις που έχουν γυρίσει όλες οι στρόφιγγες κι έκλεισε αεροστεγώς ακόμα και το πιο μικρό παραθυράκι για να μην αφήσουν να περάσει μέσα ούτε ίχνος θετικής ενέργειας, ούτε μία θετική σκέψη. Εκείνες οι φάσεις που γύρω σου υπάρχουν κάγκελα. Κάγκελα ανάμεσα σε εσένα και τους θεατές ενός άθλιου τσίρκου.
Ένα ενοχλητικά πολύχρωμο και θορυβώδες πλήθος που περιεργάζεται το εγκλωβισμένο θηρίο. Και είναι κι αυτά το φλας. Κάθε φλας σαν τρύπημα καρφίτσας πάνω σε νευρική απόληξη.

Βρυχάσαι για να τους απομακρύνεις κι αυτοί ενθουσιάζονται ακόμα περισσότερο... Και να σου τα επιφωνήματα... Και να σου οι φωτογραφίες και τα φλας... Θέλεις να διαλύσεις τα κάγκελα, να ορμήξεις σε έναν από αυτούς να τον κατασπαράξεις, για να δουν οι υπόλοιποι μέχρι που μπορείς να φτάσεις... και να σε αφήσουν στην ησυχία σου.


Αντ' αυτού, πηδάς μέσα από πυρωμένα στεφάνια. Γιατί αυτό περιμένουν από εσένα. Γιατι έτσι...πρέπει (;)
Ας τους πάρει κάποιος από εδώ. 'Η ας πάρει εμένα.