Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Game is -almost- Over


Ένα τραπέζι ανάμεσά μας και πάνω του σκόρπια λόγια. Για τον καιρό που γύρισε ξαφνικά, για τη δουλειά, για τα κακώς κείμενα, για τους άλλους... Και οι δυο με την πλάτη στον τοίχο κοιτώντας κάπου απέναντι, μέσα στα φύλλα της βουκαμβίλιας.
Σε κοιτώ στιγμές στιγμές που μιλάς. Μόνο σε κοιτώ κι ακούω. Και αυτό είναι αρκετό για να πυροδοτήσει τη φαντασία μου. Ύστερα οι τροχοί γυρίζουν μόνοι τους και στην οθόνη του μυαλού μου προβάλλονται ταινίες ολόκληρες.
11 μέρες έμειναν. Μόνο. Θα ‘θελα φεύγοντας να πάρω μαζί μου κάτι από εσένα. Ένα σημάδι. Ένα σημάδι μικρό, διακριτικό, όπως όλο αυτό το παιχνίδι αυτούς τους μήνες που πέρασαν. Αλλά πώς να στο ζητήσω; Και τι σημασία θα είχε αν σου το ζητούσα εγώ;
Εντάξει, είμαι κότα, το παραδέχομαι. Θέλω να το δεις χωρίς να είμαι εγώ αυτή που θα σου το δείξω. Θέλω να το μάθεις χωρίς να είμαι εγώ αυτή που θα σου το πω. Θέλω απλά να συμβεί χωρίς εγώ να έχω ‘ξεγυμνωθεί’.


Το ξέρω ότι θέλω πολλά αυτή τη στιγμή, και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Ξέρω επίσης ότι σε 12 μέρες θα με βρίζω επειδή είμαι χέστης (το ‘χέστρα’ παραπέμπει αλλού...). Και τέλος ξέρω ότι τότε θα είναι κομμάτι αργά [για δάκρυα, Ηλέκτρα].


Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή, που λέει κι ο Αλκίνοος. Να έβρισκα μόνο πώς διάολο μπήκα μέσα στο παραμύθι και ποια πόρτα πρέπει να περάσω για να γυρίσω πίσω στην πραγματικότητα...

Δεν υπάρχουν σχόλια: