Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Αλάτι φίλε, αλάτι


Το να μπορείς να φεύγεις από το σπίτι και να γυρνάς όποτε θες εσύ... μεγάλη υπόθεση. Να βάλεις τη μουσική που γουστάρεις, όσο δυνατά θες κι όποτε εσένα σου καπνίσει. Να φορέσεις τις πυτζάμες σου και να μείνεις μέσα όλη μέρα. Να βγεις Παρασκευή βράδυ και να γυρίσεις Κυριακή μεσημέρι. Έτσι...
Να κυκλοφορείς ξυπόλυτος μέσα στο σπίτι. Να κάθεσαι μπροστά από το λάπτοπ 3-4 ώρες, μέχρι να στεγνώσουν τα μάτια σου. Να μη βάζεις σκόρδο στο φαγητό. Να φέρεις φίλους, να λιώσετε στο Big Bang Theory, να παραγγείλετε βρώμικο, να κοιμηθείτε στις 4 και μαζί με τον καφέ το πρωί να φάτε τα αποφάγια της χτεσινής βραδιάς. Να βρίζεις ασύστολα. Να τρως 3 μέρες μακαρόνια. Να κάνεις 2 ώρες να βγεις από το μπάνιο, μέχρι να βγάλεις λέπια και ουρά. Να λιμάρεις και να βάφεις τα νύχια σου στις 12 το βράδυ επειδή βαριέσαι. Να καλείς κολλητούς για να βαρεθείτε παρέα.
Να μείνουν τα πιάτα άπλυτα μέχρι την επόμενη μέρα... Ή και τη μεθεπόμενη. Να έχεις τα παντζούρια σου μόνιμα ανεβασμένα. Στην ντουλάπα σου να επικρατεί χάος. Να ψωνίζεις αηδίες επειδή σου μπήκανε στο μάτι. Να ξεμένεις από γάλα και ψωμί κάθε τρεις και λίγο, αλλά ποτέ από καφέ, μπύρες και μερέντα. 
Να κλείνεις την πόρτα σου και αυτό να είναι αρκετό για να μην εισβάλλει κανένας ανεπιθύμητος στο μικρόκοσμό σου. 
Όσα ήταν δεδομένα, από εδώ που κάθομαι τώρα τα βλέπω σαν ανάγκες. Το καθένα τόσο μικρό κι ασήμαντο, όσο κι ένας κόκκος αλατιού. 
Δοκίμασε όμως να φας το αγαπημένο σου φαγητό χωρίς αλάτι και τότε θα καταλάβεις.

Καλή Χρονιά

Πέμπτη 31 Μαΐου 2012

Καλώ καλοκαίρι...



...και η κλήση προωθείται...
Μας έχει μουλιάσει η βροχή και μας ρήμαξε ο αέρας. Σε πείσμα των μετεωρολογικών προβλέψεων όμως διατηρούμε ηθικόν ακμαιότατον. Λες "δε γ@μιέται;"  και εκμεταλλεύεσαι το φθινοπωρινό deja vu για να απολαύσεις μια κανάτα γαλλικό καφέ με καλή παρέα μπροστά από το σβησμένο τζάκι, ακούγοντας τη βροχή να παλεύει να τρυπώσει μέσα από την καμινάδα.

Και κάνεις σχέδια. Σχέδια για το καλοκαίρι που θα έρθει -όταν δεήσει-, σχέδια για τον επόμενο χειμώνα,σχέδια για την υπόλοιπη ζωή σου... Σχέδια που κρατάνε όσο ένα τσιγάρο και καταλήγουν μαζί με τα υπόλοιπα αποτσίγαρα μέσα στο τασάκι. Ιδέες που ξετρυπώνουν μέσα από τις κούπες του καφέ, χορεύουν για λίγο μπροστά στα μάτια σου και εξαφανίζοται μερικά εκατοστά πιο πάνω...

Κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι δηλαδή όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια οι θεοί χαμογελούν, εξηγείται το βουητό μέσα στο κεφάλι σου. Με τόσα σχέδια, τόσες εναλλακτικές, τόσες διαφορετικές πορείες που έχεις νοητά χαράξει μπροστά σου, θεοί και δαίμονες έχουν πέσει στα πατώματα και χτυπιούνται από τα γέλια.

Και πάλι λες "δε γ@μιέται;"... Κόσμος ήρθε, κόσμος έμεινε, κόσμος έφυγε, και κανένας δε στάθηκε ικανός να μπει εμπόδιο στο να ονειρεύσαι. Κι αυτό είναι μια μεγάλη νίκη.

Σήμερα είναι μια καλή μέρα. Δεν έχω κάτι να μαλώσω με τον εαυτό μου. Δεν έχω κάτι να με βαραίνει. Χρωστούσα μια "συγνώμη" κι έχοντας πια συμφιλιωθεί με την αλήθεια και με τον χειρότερό μου εαυτό, την τύλιξα σε συσκευασία δώρου και τη χάρισα μαζί με το πιο ζεστό μου χαμόγελο.

Αστράφτει και βροντάει, αλλά λέω "δε γ@μιέται;". Μέσα μου σήμερα έχει καλοκαίρι. Θα ανάψω ένα τσιγάρο και θα σχεδιάσω καλοκαιρινές αποδράσεις, ξενύχτια, εκπλήξεις και ότι άλλο βγει από την κούπα του καφέ.
Γελάστε όσο θέλετε... Σας αγνοώ επιδεικτικά :)

Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Tabula rasa

 Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι είναι όλα λευκά κι από πάνω τα σκεπάζει πέρα για πέρα ένας ουρανός στο χρώμα της σκουριάς.
 Αυτό το λευκό που σε ποτίζει με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν όλα να αρχίσουν πάλι από την αρχή. Κι αυτή η σκουριά που επιμένει να σκάει τη σαπουνόφουσκα της προηγούμενης ψευδαίσθησης.


 Όλα ξεκινάνε με μια έξυπνη ατάκα, σαν παιχνίδι. Και τελειώνουν με ένα ψέμα. Μπορεί να έχουν προηγηθεί πολλά, αλλά αρκεί αυτό το ένα που θα κάνει το παιχνίδι να μοιάζει πια με αρρώστια. Κι αυτή η αρρώστια δεν παλεύεται γαμώτο. Γιατί δεν έχει συγκεκριμένη συνταγή αντιμετώπισης. Μπορεί να περιλαμβάνει πολύ μπινελίκι, αλκοόλ, τσιγάρα, σπασίματα, πέταμα διάφορων "τοξικών" αντικειμένων στα σκουπίδια, νυχτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο και μουσική στη διαπασών, ατελείωτες ώρες μηδενικής εγκεφαλικής λειτουργίας, αποχή από (πρώην) κοινές δραστηριότητες, καινούρια ανοίγματα, κλπ, κλπ.   Αλλά μπορεί και όχι.


 Η θεραπεία είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Αν σου πετύχει όμως επιστρέφεις πάλι στο square 1, tabula rasa στα χέρια του επόμενου επιτήδειου...
Αν πάλι όχι....

Κυριακή 22 Ιανουαρίου 2012

Συγχρονίσου επιτέλους κοπελιά


Όλα είναι θέμα timing. Βέβαια παλιότερα έχω γράψει ότι όλα είναι έρωτας... Δεν το παίρνω πίσω. Γιατί στο φινάλε και ο έρωτας είναι θέμα timing.
Αν εγώ σε θέλω τώρα κι εσύ με θες μεθαύριο, πώς θα δέσει το γλυκό;

Ζω στιγμές video clip. Στέκομαι στη μέση ενός δρόμου. Κόσμος, αυτοκίνητα, όλα πάνε κι έρχονται. Κι εγώ απλά στέκομαι. Ζω, αισθάνομαι, αναπνέω, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου σε slow motion. Πέρα από το σημείο που στέκομαι όλα κινούνται με ταχύτητες τρελές. Εγώ; Απλά στέκομαι. Αναπνέω. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Μάλλον περιμένω απλά να περάσεις.

If I lay here, if I just lay here, would you lie with me and just forget the world?