Πέμπτη 9 Φεβρουαρίου 2012

Tabula rasa

 Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι είναι όλα λευκά κι από πάνω τα σκεπάζει πέρα για πέρα ένας ουρανός στο χρώμα της σκουριάς.
 Αυτό το λευκό που σε ποτίζει με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν όλα να αρχίσουν πάλι από την αρχή. Κι αυτή η σκουριά που επιμένει να σκάει τη σαπουνόφουσκα της προηγούμενης ψευδαίσθησης.


 Όλα ξεκινάνε με μια έξυπνη ατάκα, σαν παιχνίδι. Και τελειώνουν με ένα ψέμα. Μπορεί να έχουν προηγηθεί πολλά, αλλά αρκεί αυτό το ένα που θα κάνει το παιχνίδι να μοιάζει πια με αρρώστια. Κι αυτή η αρρώστια δεν παλεύεται γαμώτο. Γιατί δεν έχει συγκεκριμένη συνταγή αντιμετώπισης. Μπορεί να περιλαμβάνει πολύ μπινελίκι, αλκοόλ, τσιγάρα, σπασίματα, πέταμα διάφορων "τοξικών" αντικειμένων στα σκουπίδια, νυχτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο και μουσική στη διαπασών, ατελείωτες ώρες μηδενικής εγκεφαλικής λειτουργίας, αποχή από (πρώην) κοινές δραστηριότητες, καινούρια ανοίγματα, κλπ, κλπ.   Αλλά μπορεί και όχι.


 Η θεραπεία είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Αν σου πετύχει όμως επιστρέφεις πάλι στο square 1, tabula rasa στα χέρια του επόμενου επιτήδειου...
Αν πάλι όχι....