Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2012

Αλάτι φίλε, αλάτι


Το να μπορείς να φεύγεις από το σπίτι και να γυρνάς όποτε θες εσύ... μεγάλη υπόθεση. Να βάλεις τη μουσική που γουστάρεις, όσο δυνατά θες κι όποτε εσένα σου καπνίσει. Να φορέσεις τις πυτζάμες σου και να μείνεις μέσα όλη μέρα. Να βγεις Παρασκευή βράδυ και να γυρίσεις Κυριακή μεσημέρι. Έτσι...
Να κυκλοφορείς ξυπόλυτος μέσα στο σπίτι. Να κάθεσαι μπροστά από το λάπτοπ 3-4 ώρες, μέχρι να στεγνώσουν τα μάτια σου. Να μη βάζεις σκόρδο στο φαγητό. Να φέρεις φίλους, να λιώσετε στο Big Bang Theory, να παραγγείλετε βρώμικο, να κοιμηθείτε στις 4 και μαζί με τον καφέ το πρωί να φάτε τα αποφάγια της χτεσινής βραδιάς. Να βρίζεις ασύστολα. Να τρως 3 μέρες μακαρόνια. Να κάνεις 2 ώρες να βγεις από το μπάνιο, μέχρι να βγάλεις λέπια και ουρά. Να λιμάρεις και να βάφεις τα νύχια σου στις 12 το βράδυ επειδή βαριέσαι. Να καλείς κολλητούς για να βαρεθείτε παρέα.
Να μείνουν τα πιάτα άπλυτα μέχρι την επόμενη μέρα... Ή και τη μεθεπόμενη. Να έχεις τα παντζούρια σου μόνιμα ανεβασμένα. Στην ντουλάπα σου να επικρατεί χάος. Να ψωνίζεις αηδίες επειδή σου μπήκανε στο μάτι. Να ξεμένεις από γάλα και ψωμί κάθε τρεις και λίγο, αλλά ποτέ από καφέ, μπύρες και μερέντα. 
Να κλείνεις την πόρτα σου και αυτό να είναι αρκετό για να μην εισβάλλει κανένας ανεπιθύμητος στο μικρόκοσμό σου. 
Όσα ήταν δεδομένα, από εδώ που κάθομαι τώρα τα βλέπω σαν ανάγκες. Το καθένα τόσο μικρό κι ασήμαντο, όσο κι ένας κόκκος αλατιού. 
Δοκίμασε όμως να φας το αγαπημένο σου φαγητό χωρίς αλάτι και τότε θα καταλάβεις.

Καλή Χρονιά