Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Εδώ. Σε ήθελα εδώ

Δε μιλάω.
Πάει καιρός που σταμάτησα να μιλάω. Σχεδόν 7 μήνες. Σχεδόν όσο καιρό έχει που η παρουσία του πατέρα μου αντικαταστάθηκε με μια φωτογραφία.
Και τί να πω τάχα; Είναι όλοι τους εκεί και είμαι μόνη εδώ. Δεν έχω λόγια να τους εξηγήσω πόσο βάρυνε από τότε το "μόνη" και πώς ξαφνικά το "εδώ" έγινε "πουθενά". Δεν ξέρω πώς να σπρώξω προς τα έξω αυτό το βουβό s.o.s. που έχει αγκιστρωθεί πίσω από κάθε "όλα καλά" και κάθε "ησυχία-τάξη-ασφάλεια. Εσείς;"


Πονάω.
Μια αγκαλιά ακόμα ήθελα. Ένα χάδι ακόμα στα μαλλιά. Να μου πει "δε θέλω να σε βλέπω να κλαις κοπέλα μου". Και μετά μια βαθιά ανάσα.
Βρίσκομαι πεσμένη στα γόνατα κι όλα φαίνονται βουνό. Δε θέλω να σηκωθώ. Να ξαπλώσω θέλω σαν κουβάρι στο πάτωμα, να σκεπαστώ αεροστεγώς με αναμνήσεις και να τα βγάλω όλα από μέσα μου κλαίγοντας μέχρι να γίνω μια ανάμνηση κι εγώ.

Θέλω να σταματήσει ο πόνος