a long overdue one

Έχω μπροστά μου μία φωτογραφία σου. Νομίζω ότι είναι από μια εποχή πριν μάθεις και συνηθίσεις την ασχήμια. Γελάς και τα μάτια σου λάμπουν. Κι έτσι έπρεπε να είσαι πάντα. Δεν ήσουν όμως. Ήρθε η ασχήμια και την ένιωσες στο πετσί σου. Σε σημάδεψε χωρίς να φταις. Χωρίς να το αξίζεις. Το μόνο που άξιζες ήταν αγάπη. Άνευ όρων. Αγκαλιές, φιλιά, παιχνίδια, γέλια και χρυσόσκονη. Χωρίς να τα ζητιανεύεις.

Αν μπορούσα να έρθω στο τότε σου ίσως σου φώναζα "τρέξε" ή "μίλα". Ίσως σε έπαιρνα αγκαλιά και φρόντιζα να φύγουμε απλά μακριά. Ίσως κρυβόμουν μαζί σου κάτω από την κουβέρτα και σου έλεγα να μη φοβάσαι και ότι όλα θα πάνε καλά. Ότι τώρα είμαι εγώ εδώ κι ότι κανείς δεν μπορεί να σε πειράξει. Με μια μαγική αγκαλιά να σου δώσω όλα όσα σου στέρησαν. Κι άλλα τόσα.

Δεν έφταιγες καρδούλα μου πουθενά. Ήσουν αυτό που έπρεπε να είσαι, τίποτα λιγότερο. Δε φταις εσύ για το λίγο κανενός. Έγιναν λάθη πολλά, κάνενα όμως που χρεώνεται σε σένα. Ξεκίνησες έναν αγώνα δρόμου κουτσαίνοντας, αλλά να σου πω κάτι; Μαγκιά σου, γιατί δε σταμάτησες να τρέχεις.

Ντρέπομαι να παραδεχτώ ότι σε άφησα εκεί σχεδόν σαράντα χρόνια. Σου χρωστάω μια συγνώμη. Συγνώμη που άργησα. Τώρα όμως είμαι εδώ. Δε θα τρέχεις από εδώ και πέρα μόνη. Αυτό είναι υπόσχεση. Και να ξέρεις ότι θα κάνω τα πάντα για να πάψεις να κουτσαίνεις. Μόνο να γελάς και τα μάτια σου να λάμπουν.

Είμαι πια εδώ και ήρθα για ΄σένα.

Εδώ ήσουν και σ' έψαχνα;

 Ήταν καρφιτσωμένο το πορτοκαλί εικονίδιο με το λευκό "Β", ανάμεσα σε άλλα, κομμάτι μιας πολύχρωμης γιρλάντας που εμφανιζόταν κάθε φορά που άνοιγα το πρόγραμμα περιήγησης. Ήταν εκεί. Κάθε φορά. Και ταυτόχρονα αόρατο. Σαν ταπετσαρία σε ένα δωμάτιο που μπαινοβγαίνεις συνεχώς. Αλλά δεν τη βλέπεις πια. Υπάρχει-δεν υπάρχει, ένα και το αυτό.

Σήμερα λοιπόν, το εικονίδιο-ταπετσαρία μάλλον κουνήθηκε. Ή μπορεί και όχι. Έκανε ίσως κάποιο θόρυβο, έγινε ένα τσικ πιο φωτεινό, πιο μεγάλο. Ή μπορεί και όχι. Όπως και να 'χει, σήμερα το ξαναείδα. Και το πάτησα...

Το σκασμένο το εικονίδιο-ταπετσαρία, όλα αυτά τα χρόνια (επτά συναπτά), δεν υπήρχε απλά εκεί, κομμάτι της γιρλάντας. Όχι. 

Παραμόνευε. 

Το πίστεψε, το δούλεψε, το κατάφερε: έγινε μια χρονοκάψουλα. Και με ένα κλικ με ταξίδεψε. Σε μέρη, σε ανθρώπους, σε εποχές. Στο μέσα μου. Στο μέσα μου τώρα και στο μέσα μου τότε. Σε γεγονότα που είχα ξεχάσει ότι τα έζησα. Σε σκέψεις που δε θυμόμουν καν ότι πέρασαν κάποια στιγμή από το μυαλό μου.

Ήταν λες και το ήξερε. Ότι θα με χάσω και θα με ψάχνω απεγνωσμένα. Και με κράτησε εκεί. Και περίμενε. Μέχρι να σταματήσω τα ατελείωτα "μπες-βγες" στο δωμάτιο. Περίμενε. Μέχρι να κουραστώ, να σταθώ επιτέλους, να πάρω μια ανάσα, να σηκώσω το βλέμμα μου. 

Να δω την ταπετσαρία.

Και η ταπετσαρία είναι η αρχή 

Εδώ. Σε ήθελα εδώ

Δε μιλάω.

Πάει καιρός που σταμάτησα να μιλάω. Σχεδόν 7 μήνες. Σχεδόν όσο καιρό έχει που η παρουσία του πατέρα μου αντικαταστάθηκε με μια φωτογραφία.

Και τί να πω τάχα; Είναι όλοι τους εκεί και είμαι μόνη εδώ. Δεν έχω λόγια να τους εξηγήσω πόσο βάρυνε από τότε το "μόνη" και πώς ξαφνικά το "εδώ" έγινε "πουθενά". Δεν ξέρω πώς να σπρώξω προς τα έξω αυτό το βουβό s.o.s. που έχει αγκιστρωθεί πίσω από κάθε "όλα καλά" και κάθε "ησυχία-τάξη-ασφάλεια. Εσείς;"

Πονάω.

Μια αγκαλιά ακόμα ήθελα. Ένα χάδι ακόμα στα μαλλιά. Να μου πει "δε θέλω να σε βλέπω να κλαις κοπέλα μου". Και μετά μια βαθιά ανάσα.

Βρίσκομαι πεσμένη στα γόνατα κι όλα φαίνονται βουνό. Δε θέλω να σηκωθώ. Να ξαπλώσω θέλω σαν κουβάρι στο πάτωμα, να σκεπαστώ αεροστεγώς με αναμνήσεις και να τα βγάλω όλα από μέσα μου κλαίγοντας μέχρι να γίνω μια ανάμνηση κι εγώ.

Θέλω να σταματήσει ο πόνος

Note to self

Μη διανοηθείς ποτέ σου να αφεθείς, να ακουμπήσεις κάπου το σώμα σου και να πεις "εδώ είμαστε" ή "επιτέλους, ανάσα" ή οτιδήποτε παρόμοιο. Είναι το παρασύνθημα που περιμένει το σύμπαν για να σημάνει γενικό συναγερμό σε θεούς, δαίμονες, ξωτικά, καλικάντζαρους, πνεύματα κι αερικά, να οργανώσουν σχέδιο δράσης ώστε να σου κάνουν το βίο αβίωτο.

Απλά μη στέκεσαι ποτέ. Μην επαναπαυθείς. Μην κάθεσαι ποτέ να ξαποστάσεις. Έναν κινούμενο στόχο είναι πιο δύσκολο να τον πετύχει κανείς.

Μην κάνεις το λάθος να πιστέψεις ότι όποιος κάνει κίνηση για να σε βοηθήσει, το κάνει πάντα για 'σένα. Στην ουσία ανοίγει ένα λογαριασμό με "πρέπει" και "δεν πρέπει". Τη στιγμή που δέχεσαι τη βοήθειά του έχεις δώσει το "οk" για να ξεκινήσει ένα παιχνίδι χρέους και υποχρέωσης. Και να σου πω και το καλύτερο; Δεν ξεχρεώνεις ποτέ. Ό,τι και να κάνεις, όσο κι αν αυτό κρατήσει. Σε οποιαδήποτε σύγκρουση, μικρή ή μεγάλη, θα ταλαντεύεται από πάνω σαν εκκρεμές του τρόμου, αυτό το τότε "χέρι βοηθείας" για να σου υπενθυμίζει πως "δεν πρέπει" να ξεφύγεις από τα όρια και πως "πρέπει" να υποχωρήσεις... Γιατί χρωστάς. Πάντα θα το χρωστάς...

Απλά κάνε μόνο αυτά που μπορείς να κάνεις μόνος σου. Αν οι δικές σου δυνάμεις-δυνατότητες δεν αρκούν, ή προσπάθησε περισσότερο (έτσι οι πιθανότητες να κερδίσεις είναι 50-50) ή παράτα τα (δε σπαταλάς χρόνο και ενέργεια άδικα).  Αλλιώς θα έρχεσαι πάντα δεύτερος σ'ένα παιχνίδι δύναμης. 

έμεινε ακόμα μία

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου, έχει την αίσθηση ότι μάλλον έχει περάσει η ώρα και με τα μάτια ακόμα κλειστά ψηλαφίζει γύρω από το μαξιλάρι να βρει εκείνο τον προδότη που είχε καθήκον να την ξυπνήσει 3-4 ώρες νωρίτερα.

Σηκώθηκε.

Σκόνταψε πάνω σε κάτι τύψεις και κάτι δικαιολογίες. Ξεστόμισε ένα κατεβατό βρισιές και έφτασε κουτσαίνοντας μέχρι το μπάνιο. Άνοιξε να τρέξει καυτό νερό στο νιπτήρα και παρατηρούσε το είδωλό της στον καθρέφτη όσο το αλλοίωναν οι υδρατμοί. Κι όταν πια θόλωσε, έκλεισε το νερό έχοντας ακόμα τα μάτια της καρφωμένα στη φιγούρα στον καθρέφτη. «Θα μπορούσε να είναι κάποια άλλη» σκέφτηκε. Θα ήταν πολύ βολικό κάποιες φορές να ήταν κάποια άλλη. Μια προσωπικότητα κι ένα παρελθόν, διαφορετικά κάθε φορά, ανάλογα με την περίσταση.

Έκανε καφέ και πίνοντάς τον τα έβαλε με όλους και με όλα. Μοίρασε μερίδια ευθύνης από ‘δώ κι από ‘κεί για να παραμυθιάσει το κεφάλι της το μουδιασμένο. Δεν τολμούσε να τα βάλει με τον πραγματικό φταίχτη.

Όχι ότι δεν είχε προσπαθήσει πιο παλιά.

Ακριβώς ένα χρόνο πριν.

Τον έστησε απέναντι και του επιτέθηκε με όση λύσσα είχε μαζέψει μέσα της. Μετά βίας του κατάφερε κάτι γρατσουνιές.

Όλο το υπόλοιπο βράδυ εκείνο το είχε περάσει γλύφοντας τις πληγές της.

Γύρισε σπίτι, έβγαλε τα ματωμένα ρούχα, αλλά αντί να τα πλύνει ή να τα πετάξει, τα έβαλε σε ενα κουτί από παπούτσια και ύστερα έβαλε το κουτί όμορφα κι ωραία σε μια γωνιά μέσα στη ντουλάπα. Αποφάσισε να μην πει τίποτα σε κανέναν.

Πέρασε ένας χρόνος.

Ετοίμαζε πυρετωδώς βαλίτσες για να γυρίσει στην ξενιτιά της. Και τότε είδε πάλι μπροστά της το κουτί. Και θυμήθηκε. Αυτός ο πόλεμος δεν τελείωσε. Έμεινε μια μάχη ακόμα.

Αλάτι φίλε, αλάτι

Το να μπορείς να φεύγεις από το σπίτι και να γυρνάς όποτε θες εσύ... μεγάλη υπόθεση. Να βάλεις τη μουσική που γουστάρεις, όσο δυνατά θες κι όποτε εσένα σου καπνίσει. Να φορέσεις τις πυτζάμες σου και να μείνεις μέσα όλη μέρα. Να βγεις Παρασκευή βράδυ και να γυρίσεις Κυριακή μεσημέρι. Έτσι...
Να κυκλοφορείς ξυπόλυτος μέσα στο σπίτι. Να κάθεσαι μπροστά από το λάπτοπ 3-4 ώρες, μέχρι να στεγνώσουν τα μάτια σου. Να μη βάζεις σκόρδο στο φαγητό. Να φέρεις φίλους, να λιώσετε στο Big Bang Theory, να παραγγείλετε βρώμικο, να κοιμηθείτε στις 4 και μαζί με τον καφέ το πρωί να φάτε τα αποφάγια της χτεσινής βραδιάς. Να βρίζεις ασύστολα. Να τρως 3 μέρες μακαρόνια. Να κάνεις 2 ώρες να βγεις από το μπάνιο, μέχρι να βγάλεις λέπια και ουρά. Να λιμάρεις και να βάφεις τα νύχια σου στις 12 το βράδυ επειδή βαριέσαι. Να καλείς κολλητούς για να βαρεθείτε παρέα.
Να μείνουν τα πιάτα άπλυτα μέχρι την επόμενη μέρα... Ή και τη μεθεπόμενη. Να έχεις τα παντζούρια σου μόνιμα ανεβασμένα. Στην ντουλάπα σου να επικρατεί χάος. Να ψωνίζεις αηδίες επειδή σου μπήκανε στο μάτι. Να ξεμένεις από γάλα και ψωμί κάθε τρεις και λίγο, αλλά ποτέ από καφέ, μπύρες και μερέντα. 
Να κλείνεις την πόρτα σου και αυτό να είναι αρκετό για να μην εισβάλλει κανένας ανεπιθύμητος στο μικρόκοσμό σου. 
Όσα ήταν δεδομένα, από εδώ που κάθομαι τώρα τα βλέπω σαν ανάγκες. Το καθένα τόσο μικρό κι ασήμαντο, όσο κι ένας κόκκος αλατιού. 
Δοκίμασε όμως να φας το αγαπημένο σου φαγητό χωρίς αλάτι και τότε θα καταλάβεις.

Καλή Χρονιά

Καλώ καλοκαίρι...

...και η κλήση προωθείται...
Μας έχει μουλιάσει η βροχή και μας ρήμαξε ο αέρας. Σε πείσμα των μετεωρολογικών προβλέψεων όμως διατηρούμε ηθικόν ακμαιότατον. Λες "δε γ@μιέται;"  και εκμεταλλεύεσαι το φθινοπωρινό deja vu για να απολαύσεις μια κανάτα γαλλικό καφέ με καλή παρέα μπροστά από το σβησμένο τζάκι, ακούγοντας τη βροχή να παλεύει να τρυπώσει μέσα από την καμινάδα.

Και κάνεις σχέδια. Σχέδια για το καλοκαίρι που θα έρθει -όταν δεήσει-, σχέδια για τον επόμενο χειμώνα,σχέδια για την υπόλοιπη ζωή σου... Σχέδια που κρατάνε όσο ένα τσιγάρο και καταλήγουν μαζί με τα υπόλοιπα αποτσίγαρα μέσα στο τασάκι. Ιδέες που ξετρυπώνουν μέσα από τις κούπες του καφέ, χορεύουν για λίγο μπροστά στα μάτια σου και εξαφανίζοται μερικά εκατοστά πιο πάνω...

Κι αν ισχύει αυτό που λένε, ότι δηλαδή όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια οι θεοί χαμογελούν, εξηγείται το βουητό μέσα στο κεφάλι σου. Με τόσα σχέδια, τόσες εναλλακτικές, τόσες διαφορετικές πορείες που έχεις νοητά χαράξει μπροστά σου, θεοί και δαίμονες έχουν πέσει στα πατώματα και χτυπιούνται από τα γέλια.

Και πάλι λες "δε γ@μιέται;"... Κόσμος ήρθε, κόσμος έμεινε, κόσμος έφυγε, και κανένας δε στάθηκε ικανός να μπει εμπόδιο στο να ονειρεύσαι. Κι αυτό είναι μια μεγάλη νίκη.

Σήμερα είναι μια καλή μέρα. Δεν έχω κάτι να μαλώσω με τον εαυτό μου. Δεν έχω κάτι να με βαραίνει. Χρωστούσα μια "συγνώμη" κι έχοντας πια συμφιλιωθεί με την αλήθεια και με τον χειρότερό μου εαυτό, την τύλιξα σε συσκευασία δώρου και τη χάρισα μαζί με το πιο ζεστό μου χαμόγελο.

Αστράφτει και βροντάει, αλλά λέω "δε γ@μιέται;". Μέσα μου σήμερα έχει καλοκαίρι. Θα ανάψω ένα τσιγάρο και θα σχεδιάσω καλοκαιρινές αποδράσεις, ξενύχτια, εκπλήξεις και ότι άλλο βγει από την κούπα του καφέ.
Γελάστε όσο θέλετε... Σας αγνοώ επιδεικτικά :)

Tabula rasa

 Μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι είναι όλα λευκά κι από πάνω τα σκεπάζει πέρα για πέρα ένας ουρανός στο χρώμα της σκουριάς.
 Αυτό το λευκό που σε ποτίζει με την ψευδαίσθηση ότι μπορούν όλα να αρχίσουν πάλι από την αρχή. Κι αυτή η σκουριά που επιμένει να σκάει τη σαπουνόφουσκα της προηγούμενης ψευδαίσθησης.


 Όλα ξεκινάνε με μια έξυπνη ατάκα, σαν παιχνίδι. Και τελειώνουν με ένα ψέμα. Μπορεί να έχουν προηγηθεί πολλά, αλλά αρκεί αυτό το ένα που θα κάνει το παιχνίδι να μοιάζει πια με αρρώστια. Κι αυτή η αρρώστια δεν παλεύεται γαμώτο. Γιατί δεν έχει συγκεκριμένη συνταγή αντιμετώπισης. Μπορεί να περιλαμβάνει πολύ μπινελίκι, αλκοόλ, τσιγάρα, σπασίματα, πέταμα διάφορων "τοξικών" αντικειμένων στα σκουπίδια, νυχτερινές βόλτες με το αυτοκίνητο και μουσική στη διαπασών, ατελείωτες ώρες μηδενικής εγκεφαλικής λειτουργίας, αποχή από (πρώην) κοινές δραστηριότητες, καινούρια ανοίγματα, κλπ, κλπ.   Αλλά μπορεί και όχι.


 Η θεραπεία είναι το πιο δύσκολο κομμάτι. Αν σου πετύχει όμως επιστρέφεις πάλι στο square 1, tabula rasa στα χέρια του επόμενου επιτήδειου...
Αν πάλι όχι....

Συγχρονίσου επιτέλους κοπελιά

Όλα είναι θέμα timing. Βέβαια παλιότερα έχω γράψει ότι όλα είναι έρωτας... Δεν το παίρνω πίσω. Γιατί στο φινάλε και ο έρωτας είναι θέμα timing.

Αν εγώ σε θέλω τώρα κι εσύ με θες μεθαύριο, πώς θα δέσει το γλυκό;

Ζω στιγμές video clip. Στέκομαι στη μέση ενός δρόμου. Κόσμος, αυτοκίνητα, όλα πάνε κι έρχονται. Κι εγώ απλά στέκομαι. Ζω, αισθάνομαι, αναπνέω, ανοιγοκλείνω τα μάτια μου σε slow motion. Πέρα από το σημείο που στέκομαι όλα κινούνται με ταχύτητες τρελές. Εγώ; Απλά στέκομαι. Αναπνέω. Ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Μάλλον περιμένω απλά να περάσεις.

If I lay here, if I just lay here, would you lie with me and just forget the world?

Have a good one :)

Γεια σου τσολιά μου!

Γεια σου κλασικέ Ελληνάρα! 

Σε σένα μιλάω, σε εσένα που πρέπει να σε πω μαλάκα για να γυρίσεις.

Σε εσένα που βλέπεις ειδήσεις για να μάθεις «τι γίνεται στον κόσμο» όταν δεν έχεις την ελάχιστη ευαισθησία να αντιμετωπίσεις  αυτά που συμβαίνουν έξω από την πόρτα σου.

Σε εσένα που πετάς την κάθε αηδία από το παράθυρό σου γιατί το αμάξι σου το θες καθαρό.

Σε εσένα που σπρώχνεις στις ουρές σε τράπεζες-εφορίες-ΙΚΑ κλπ και δε γύρισες να δώσεις τη σειρά σου μία φορά στην άλλη που της έχει φτάσει η κοιλιά στο στόμα.

Σε εσένα που όταν καθίσεις πίσω από τιμόνι πάντα βιάζεσαι και γκαζώνεις 10 μέτρα πριν τη διάβαση για να μη σου φάει ο πεζός 5 δευτερόλεπτα από την ηλίθια ύπαρξή σου.

Σε εσένα που η κόρνα έχει γίνει προέκταση του χεριού σου.

Σε εσένα που οδηγείς καλύτερα όταν έχεις πιει το Βόσπορο τον ίδιο, επειδή είσαι μάγκας.

Σε εσένα που είσαι τόσο ανεξάντλητα ευρηματικός που όταν ο κάδος απορριμάτων είναι γεμάτος εσύ θα πετάξεις τα σκουπίδια σου στον κάδο ανακύκλωσης. Και αν και αυτός είναι γεμάτος, θα τα αφήσεις απ’ έξω. Γιατί εκτός από το αμάξι σου θέλεις και το σπίτι σου καθαρό.

Σε εσένα που αφήνεις το στίγμα σου παντού, σε  βουνό και θάλασσα. Οι χίλιες-δυό αηδίες και τα αποτσίγαρα που μένουν πίσω σου είναι για να θυμίζουν ότι ήσουν κι εσύ εκεί.

Σε εσένα που η παρανομία σε τραβάει οπως τα σκατά τις μύγες. Θα περάσεις με κόκκινο, θα παραβιάσεις το stop,θα προσπεράσεις στη διπλή γραμμή, θα παρκάρεις πάνω σε θέση για ΑΜΕΑ, θα σβήσεις την κλήση γιατί έχεις μέσο (αλλά οι μπάτσοι είναι τα γουρούνια κι όχι εσύ), θα έχεις άλλες τιμές με απόδειξη και άλλες χωρίς, θα νοθεύσεις ποτά, θα ‘πειράξεις’ ταχογράφους, θα ‘πειράξεις’ ταξίμετρα, θα λαδώσεις στο ΚΤΕΟ (γιατί δεν έχει σημασία το σαράβαλο-χάρος, εσύ είσαι οδηγάρα)... «’Ολοι έτσι κάνουν» και είσαι καλυμμένος απέναντι στον εαυτό σου.

Σε εσένα που δε σε πειράζει που δεν έχεις δουλειά, αρκεί να πάρει το πρωτάθλημα η κάθε -άρα (Παοκάρα, Θρυλάρα, Αρειανάρα κλπ). Ας μην έχουμε να φάμε, αρκεί να μη φάμε γκολ.

Σε εσένα που πιστεύεις ότι ήθη και αξίες έχουν χαθεί, ότι ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο και πρέπει να αλλάξει.

Newsflash ζώο όρθιο: ο κόσμος είσαι ΕΣΥ

Καλά Χριστούγεννα σου είπα;

Καλά Χριστούγεννα μαλάκα.

°.˛*.˛.°★。˛°.★*
˛ °_██_*。*./ ♥ \ .˛* .˛.*.★* *★ 。* *˛°*
˛. (´• ̮•)*˛°*/.♫.♫\*˛.* ˛_Π_____. * ♥ ˛*★* * °*
.°( . • . ) ˛°./• '♫ ' \.˛*/______/~＼*. ˛*.。˛* ˛. *。 *°*
*(...'•'.. ) *˛╬╬╬╬╬˛°.｜田田 ｜門｜╬╬╬╬╬ ...

Ας το δούμε αλλιώς...

Ας πούμε ότι σε λένε Έλλη. Είσαι ωραία γκόμενα με τσαγανό και κουλτούρα ταυτόχρονα, αλλά κάνεις κακές παρέες.  Και χρόνια τώρα τραβιέσαι με δυο γκόμενους...Εναλλάξ...Σε φλερτάρουν πολλοί αλλά δε διαφέρουν πολύ από αυτούς τους δυο. Ας πούμε ότι τους γκόμενους τους λένε τον ένα Κώστα και τον άλλο Γιώργο.

Στην αρχή τα έχεις με τον έναν, σου κάνει κουτσουκέλες, σου λέει ψέμματα, σε εκμεταλλεύεται... Εμφανίζεται ο άλλος... Σου υπόσχεται ότι δεν θα σου κάνει όσα σου έκανε ο πρώτος, ότι δεν θα σε καταπιέσει, ότι θα σεβαστεί το δικαίωμα σου να συνεχίσεις τις σπουδές σου, να δουλέψεις... Με τα πολλά, παρατάς τον πρώτο και τα φτιάχνεις με τον δεύτερο... Πριν ακόμα περάσει η περίοδος με τα μέλια, αρχίζει κι αυτός τα ίδια. Αρχίζει να σε παραμελεί, να ξενοκοιτάει, να σου λέει ψέμματα....

Πάνω που απελπίζεσαι, επιστρέφει ο πρώτος. Μετανοιωμένος, να χτυπιέται στα πατώματα, να λέει πως έχει καταλάβει τα λάθη του, να ορκίζεται  ότι έχει αλλάξει και να σε ικετεύει να του δώσεις μια ευκαιρία ακόμα...Και σε τουμπάρει... Παρατάς τον άλλο και τρέχεις περιχαρής στην αγκαλιά του.... Μόνο που ξαναρχίζει τα ίδια και χειρότερα....

Έτσι από τον ένα στον άλλο περάσαν χρόνια. Και κάθε φορά που επέστρεφες  στον κάθε ένα από τους δύο τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο... Άρχισαν στη γειτονιά να σε αποκαλούν με ονόματα που σε έκαναν όταν περνάς να σκύβεις το κεφάλι...

Τώρα είσαι ακόμα με το Γιώργο...Και δεν είσαστε καλά μαζί... Έχεις διαπιστώσει ότι σε απατάει, ότι χρεώνει τις πιστωτικές σου χωρίς να το συζητάει μαζί σου και σε αφήνει να πληρώνεις εσύ τις δόσεις, ότι τα βράδια κάνει κάτι περίεργα τηλεφωνήματα και μιλάει χαμηλόφωνα.

Ας πούμε τώρα ότι εσύ, η Έλλη, έχεις καταλάβει ότι ο...καλός σου κανονίζει με κάποιους φίλους του να σε ...μοιραστεί μαζί τους...

Τι θα κάνεις;

-Αυτός είναι ο λόγος που με έβγαλε στο δρόμο, σε μια πιο εύπεπτη εκδοχή, για όσους αδυνατούν ακόμα να καταλάβουν το γιατί-

απ' το πρωί να μου γελάς

Game is -almost- Over

Ένα τραπέζι ανάμεσά μας και πάνω του σκόρπια λόγια. Για τον καιρό που γύρισε ξαφνικά, για τη δουλειά, για τα κακώς κείμενα, για τους άλλους... Και οι δυο με την πλάτη στον τοίχο κοιτώντας κάπου απέναντι, μέσα στα φύλλα της βουκαμβίλιας.
Σε κοιτώ στιγμές στιγμές που μιλάς. Μόνο σε κοιτώ κι ακούω. Και αυτό είναι αρκετό για να πυροδοτήσει τη φαντασία μου. Ύστερα οι τροχοί γυρίζουν μόνοι τους και στην οθόνη του μυαλού μου προβάλλονται ταινίες ολόκληρες.
11 μέρες έμειναν. Μόνο. Θα ‘θελα φεύγοντας να πάρω μαζί μου κάτι από εσένα. Ένα σημάδι. Ένα σημάδι μικρό, διακριτικό, όπως όλο αυτό το παιχνίδι αυτούς τους μήνες που πέρασαν. Αλλά πώς να στο ζητήσω; Και τι σημασία θα είχε αν σου το ζητούσα εγώ;
Εντάξει, είμαι κότα, το παραδέχομαι. Θέλω να το δεις χωρίς να είμαι εγώ αυτή που θα σου το δείξω. Θέλω να το μάθεις χωρίς να είμαι εγώ αυτή που θα σου το πω. Θέλω απλά να συμβεί χωρίς εγώ να έχω ‘ξεγυμνωθεί’.


Το ξέρω ότι θέλω πολλά αυτή τη στιγμή, και το σκύλο χορτάτο και την πίτα ολόκληρη. Ξέρω επίσης ότι σε 12 μέρες θα με βρίζω επειδή είμαι χέστης (το ‘χέστρα’ παραπέμπει αλλού...). Και τέλος ξέρω ότι τότε θα είναι κομμάτι αργά [για δάκρυα, Ηλέκτρα].


Το παραμύθι τέλειωσε κι αρχίζει η ζωή, που λέει κι ο Αλκίνοος. Να έβρισκα μόνο πώς διάολο μπήκα μέσα στο παραμύθι και ποια πόρτα πρέπει να περάσω για να γυρίσω πίσω στην πραγματικότητα...

Let me get it out

Η αλήθεια είναι ότι θέλω να γκρινιάξω. Να γκρινιάξω χωρίς να με διακόψει κανείς με φράσεις του τύπου " 'Αστα, κι εγώ μπλα μπλα μπλα...".
Ξέρεις, είναι εκείνες οι φάσεις που έχουν γυρίσει όλες οι στρόφιγγες κι έκλεισε αεροστεγώς ακόμα και το πιο μικρό παραθυράκι για να μην αφήσουν να περάσει μέσα ούτε ίχνος θετικής ενέργειας, ούτε μία θετική σκέψη. Εκείνες οι φάσεις που γύρω σου υπάρχουν κάγκελα. Κάγκελα ανάμεσα σε εσένα και τους θεατές ενός άθλιου τσίρκου.
Ένα ενοχλητικά πολύχρωμο και θορυβώδες πλήθος που περιεργάζεται το εγκλωβισμένο θηρίο. Και είναι κι αυτά το φλας. Κάθε φλας σαν τρύπημα καρφίτσας πάνω σε νευρική απόληξη.

Βρυχάσαι για να τους απομακρύνεις κι αυτοί ενθουσιάζονται ακόμα περισσότερο... Και να σου τα επιφωνήματα... Και να σου οι φωτογραφίες και τα φλας... Θέλεις να διαλύσεις τα κάγκελα, να ορμήξεις σε έναν από αυτούς να τον κατασπαράξεις, για να δουν οι υπόλοιποι μέχρι που μπορείς να φτάσεις... και να σε αφήσουν στην ησυχία σου.


Αντ' αυτού, πηδάς μέσα από πυρωμένα στεφάνια. Γιατί αυτό περιμένουν από εσένα. Γιατι έτσι...πρέπει (;)
Ας τους πάρει κάποιος από εδώ. 'Η ας πάρει εμένα.

Make it rain...

Πετάχτηκα μόνο για να μοιραστώ αυτό:








Στο Μάντσεστερ τι καιρό να κάνει άραγε τώρα;

watch me explode

Γιατί κάποια πράγματα τα έχουν πει κάποιοι άλλοι πριν από 'σένα, πολύ καλύτερα από 'σένα...

Για 'σένα.

Το κλικ

Σήμερα είδα έναν άνθρωπο να δραπετεύει από την πραγματικότητα και για ώρες ολόκληρες να ταξιδεύει από το τώρα στο χθες και από το χθες στο τώρα. Τα λίγα λεπτά που περνούσε ξυστά από τη δική μας πραγματικότητα, διαγράφοντας μια πορεία που δεν μπορούσα να ακολουθήσω, αλλά ούτε και να καταλάβω, σκόρπιζε λέξεις που κάποτε προκάλεσαν πόνο. Σκόρπιζε λέξεις και ύστερα χανότανε πάλι για να συνεχίσει το ταξίδι.

Ένα βλέμμα τρομακτικά άδειο. Στεκόσουν μπροστά αλλά υπήρχες μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Τις στιγμές που σταματούσε να ταξιδεύει. Μιλούσες, αλλά φωνή δεν είχες. Άγγιζες το χέρι του με το δικό σου ελπίζοντας ότι θα το αρπάξει για να τραβηχτεί πάλι πίσω πριν πέσει στο κενό, αλλά δε σάλευαν ούτε τα βλέφαρα του. Δεν ήσουν ούτε αέρας... Ήταν εκεί... Αλλά μόνο κάτι φευγαλέες στιγμές. Έριχνε κλεφτές ματιές, σαν να τραβούσε στην άκρη βαριές κουρτίνες και το θέαμα να του προκαλούσε τρόμο. Και γύριζε τρέχοντας για να μην μπορέσει κανείς να ακολουθήσει τα ίχνη του. Μη βρει κανείς την κρυψώνα του και τη μαρτυρήσει.

Ένας άνθρωπος. Τι σημασία έχει αν είναι άντρας η γυναίκα; Ένας άνθρωπος. Φιγούρα γερασμένη πρόωρα. Φιγούρα γερασμένη άδικα. Φιγούρα με αυλάκια σε όλο το πρόσωπο που τα χάραζε με τα νύχια η καταπίεση και τα έκανε βαθύτερα ο χρόνος. Φιγούρα που φοβάται το σκοτάδι, κι όμως κρύβεται σ' αυτό.

Τιθασεύεται το μυαλό; Αν ναι, μόλις είδα να συμβαίνει το αντίθετο. Έναν άνθρωπο που το ίδιο του το μυαλό τον πρόδωσε. Τον έριξε κάτω και τον ποδοπάτησε. Και σε μία σκοτεινή γωνιά του έθαψε αυτή τη σπίθα που φουντώνει τη θέληση για ζωή. Τον καταδίκασε να ζει ξανά και ξανά όλες τις γκρίζες στιγμές του, σε ένα ατελείωτο πηγαινέλα. Να σέρνει με μια αλυσίδα βαριά όλες τις πληγές. Όλος μια πληγή κι ο ίδιος.

Ένας άνθρωπος. Ένα κλικ. Και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Ο γονιός γίνεται παιδί και το παιδί γονιός.

Μια ιστορία που αν τη μοιραστείς, όλοι θα πουν τη θεωρία τους, θα κατονομάσουν ενόχους, θα δικαιολογήσουν συμπεριφορές, θα βρουν λύσεις. Όλοι ξέρουν. Σκατά. Κανένας μας δεν μπορεί να ξέρει. Από το κλικ και μετά... Σκατά.

"Ν"

Λιώνω, σβήνω, χάνομαι, πεθαίνω! Με την καλή την έννοια :)

Πόσο μου αρέσει αυτός ο καιρός! Αυτός ο ήλιος... Ναι, φυσάει λίγο...Βασικά ξυρίζει... Αλλά μυρίζει άνοιξη. Και αυτή η άνοιξη είναι αλλιώτικη από τις προηγούμενες. Έχει ρόδες. Ναι ρόδες. Τέσσερις για την ακρίβεια. Και χρώμα έχει. Ασημί. Και μουγκρίζει. Αλλά αυτό θα γίνεται μέχρι να γνωριστούμε καλύτερα.

Ποτέ ξανά ξερόλες ταξιτζήδες! Ποτέ ξανά ατσούμπαλοι οδηγοί ΚΤΕΛ και προσπεράσεις με την ψυχή στο στόμα  και το πόδι στο φανταστικό φρένο! Ποτέ ξανά ταξίδι στο όρθιο με το τρένο και ποτ πουρί από ιδρωτίλα, χνώτα και αλκοόλ! Μόνο το πλοίο δεν μπορώ να αποφύγω, αλλά δεν πειράζει, το πλοίο μ'αρέσει. Και ο καιρός μ' αρέσει...Δε με νοιάζει που επαναλαμβάνομαι! Λιώνω, σβήνω, χάνομαι, πεθαίνω! Με την καλή την έννοια πάντα :)

Φεύγω. Ελπίζω να έκανα έστω κι έναν να ζηλέψει και να βγει τώρα αμέσως από το σπίτι. Για μια βόλτα. Μια τζούρα άνοιξη.

Υ.Γ.: Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας -ακόμα. Κινούμαι πολύ μακριά από τους τόπους διαμονής σας :)

spring mood

'Ερωτας φίλε... Αυτός πρέπει να είναι εκείνος που κάνει τη γη να γυρίζει...

Αυτός είναι που ξυπνά ό,τι πιο γλυκό και όμορφο. Καμιά φορά, ό,τι πιο σκοτεινό. Αλλάζει μέσα μας τις εποχές. Ανθίζουμε, σκορπάμε χρώματα κι αρώματα απο δω κι από κει, χαρίζουμε τον ίσκιο μας, κρύβουμε στα φύλλα μας... καμιά φορά μαραινόμαστε...κι ενίοτε γινόμαστε προσάναμμα για το τζάκι...(Συμβαίνουν κι αυτά). Όμως η γη συνεχίζει να γυρίζει. Και πάντα κάπου εκεί δίπλα παραπέφτει ένας σπόρος. Που κι αυτός με τη σειρά του κάποια στιγμή θα ανθίσει, θα σκορπίσει χρώματα κι αρώματα κλπ κλπ.

Στα 17 ήταν όλα πιο απλά και πιο εύκολα. Στα 27 μου φαίνονται δύσκολα και πολύπλοκα. Τόσο δύσκολα και πολύπλοκα που δεν θέλω να φανταστώ πως θα είναι τα πράγματα στα 37...

Τι είναι αυτό που μας κάνει να δοκιμάζουμε ξανά; Η άγνοια κινδύνου; Η πίστη ότι αυτό που ζητάμε υπάρχει στ' αλήθεια και δεν είναι αποκύημα της φαντασίας μας; Ο φόβος για τη μοναξιά; Ο έρωτας για τον ίδιο τον έρωτα;

Και τι είναι ο έρωτας;

Είναι ένα παραμύθι, τόσο αληθινό, όσο και ψεύτικο. Και παρόλο που έχει δικά του χρώματα, επιμένουμε να το μασκαρεύουμε για να το φέρουμε στα μέτρα μας. Κι όταν τελικά δε μας ταιριάζει μας φταίει εκείνο.

Ένα τραγούδι, τόσο δικό σου, όσο και κανενός. Ψιθυρίζεις τους στίχους του, ταξιδεύεις με τη μουσική του...Όμως το έχει γράψει άλλος. Το τραγούδησαν πολλοί πριν από εσένα, κι άλλοι τόσοι μετά από ‘σένα. Εσύ δεν είσαι παρά ένα ακόμα αντίλαλος.

Είναι μία καταπληκτική δικαιολογία. Τόσο για αυτά που κάνεις, όσο και γι’ αυτά που δεν κάνεις.

Τόσο δύναμη, όσο αδυναμία. 

Έτσι λοιπόν καταλήγεις να έχεις τόσες θεωρίες για τον έρωτα που αρκούν για να γράψεις βιβλίο.. Βιβλίο είπα; Βιβλία... 

Και θα πέσεις έξω. Γιατί ΟΛΑ είναι έρωτας. Τα πάντα είναι φτιαγμένα από διάφορα υλικά και μία δόση έρωτα. Αρκεί να τα κοιτάξεις από τη σωστή πλευρά... Και την κατάλληλη στιγμή...

Απολογισμός Νο...7.142;

Σε πιάνει ώρες-ώρες και θυμάσαι και μετράς και υπολογίζεις. Δεν είναι κακό. Είναι σαν να οδηγείς, να σε πιάνει κόκκινο και, όσο περιμένεις να αλλάξει, να θυμάσαι μία-μία τις στροφές που πήρες μέχρι να φτάσεις στο σημείο που διέκοψες ξανά την πορεία σου. -Όχι, κακό δεν το λες.- Κι αφού τελειώσεις με το "πριν", πιάνεις το "μετά". Μετά τι; Το κόβεις δεξιά; Το κόβεις αριστερά; Ντουγρού στην ευθεία; Ή μήπως κάτι πιο θεαματικό; Να καβαλήσεις κανένα πεζοδρόμιο ας πούμε; Κανένα πεζό;

Αλλά περίμενες πάντα όσο ήθελες εσύ. Αυτό σου το αναγνωρίζω. Πέρασες τόσες φορές με κόκκινο, με το πόδι σου να πατάει με μανία το γκάζι λες και θέλει να το λιώσει. Για να προλάβεις άραγε; Ή για να απομακρυνθείς, να ξεφύγεις;

Άλλες φορές πάλι άναβε πράσινο κι εσύ ακόμα θυμόσουν, μετρούσες κι υπολόγιζες. Οι κόρνες σου έπαιρναν τ' αυτιά κι εσύ εκεί. Μα δε σε ξέρω; Τόσα χρόνια συνοδηγός. Περίμενες το επόμενο κόκκινο για να κάνεις τα λάστιχα να καπνίσουν, να αφήσεις μαύρα σημάδια στο δρόμο. Να κάνεις το κομμάτι σου. Κι αν ξαναπεράσεις από εκεί, να έχεις να λες μια ιστορία.

Κι από ιστορίες άλλο τίποτα. Μαύρα σημάδια αμέτρητα. Σημάδια αγαπημένα.

Σοβαρά όμως τώρα, πόσες φορές θα περνάς από τον ίδιο δρόμο; Πόσες φορές θα σταματάς στο ίδιο φανάρι; Να θυμάσαι τις ίδιες στροφές; Να μετράς τα ίδια σημάδια; Να λες τις ίδιες ιστορίες; -όσο και να παίζεις με τη σάλτσα, την ίδια επίγευση θα αφήνουν. Εγώ σου τα είπα.- Κάνεις λες και σώθηκαν οι δρόμοι.

Να ξέρεις όμως κοπελιά ότι με κούρασες. Εγώ θέλω καινούρια σημάδια... Και όχι πάνω στους δρόμους. Επάνω στην ψυχή μου. Χώρο έχει, μη μου αγχώνεσαι.

Τι λες; Το κόβουμε με τα πόδια;

Ψήνεσαι; Γιατί κάτι μου μυρίζει...

Παρντόν;;;

Διαπίστωσα ότι ανοίγοντας ένα νέο έγγραφο στο word και κοιτάζοντας έντονα το πληκτρολόγιο επί 10-15 λεπτά, η μπαταρία μειώνεται περίπου 10% και καμία από τις σκέψεις που περνούν με ταχύτητες τρελές από το μυαλό μου δεν παίρνει μορφή κειμένου στην εκνευριστικά λευκή σελίδα... -Και είχα μια ελπίδα μέσα μου βαθιά ότι εγώ ήμουν η διάδοχος του Uri Geller…

Μη φρικάρεις... Προσπαθώ να ξεφορτωθώ μερικούς κόκκους άμμου από αυτούς που σήκωσε η θύελλα μέσα στο κεφάλι μου. 10 σήμερα, 10 αύριο, 10 μεθαύριο...που θα πάει; Κάποια στιγμή θα μείνει μόνο ο αέρας...

Τι θέλω εγώ εδώ; Είμαι σαν ένα κομμάτι από παζλ πάνω σε μία σκακιέρα. Εντελώς παράταιρη. Εντάξει, σε δύο μήνες θα σας κουνάω πάλι το μαντήλι από το πλοίο –έτσι δείχνουν τα πράγματα. Αλλά μέχρι τότε;

Κακό κι αυτό... Να μη με χωράει ο τόπος κάθε φορά που γυρίζω... Στη Θεσσαλονίκη ήταν αλλιώς. Στη Θεσσαλονίκη ήταν πάντα αλλιώς. Και το Θεσσαλονίκη-Χαλκιδική μου έμοιαζε σαν τη διαδρομή σπίτι-περίπτερο. Ένα τσιγάρο δρόμος... Έστω πακέτο... Αυτά είναι λεπτομέρειες.

Γκρινιάζω ε; Το ξέρω... Γι’ αυτό θα αλλάξω θέμα...

Αν προσπαθείς να βγάλεις άκρη-νόημα-συμπέρασμα, στο λέω από τώρα να σταματήσεις να με διαβάζεις γιατί και πιο κάτω έτσι πάει. Κατά το ‘σκέφτομαι και γράφω’ πάει και το ‘ό, τι να ‘ναι σκέφτομαι και ό,τι να ‘ναι γράφω’. Μη μου πεις ότι δε σε προειδοποίησα.

14 Φλεβάρη....Κόκκινο παντού... Το στομάχι μου γυρίζει σα μπετονιέρα κάθε χρόνο μερικές μέρες πριν από αυτή... Όλο αυτό το κόκκινο, όλες αυτές οι καρδούλες, όλα αυτά τα ‘σ’αγαπώ-μ’αγαπάς, τι θα γίνει με ‘μας..’, όλο το λουλουδικό, οι καρτούλες, τα σκατολοΐδια...Κόκκινες απόκριες... Και να σου λένε και ‘χρόνια πολλά’ στο τηλέφωνο οι φίλοι; Ήμαρτον.

Εγώ έχω άλλα να θυμάμαι αυτή τη μέρα. Ένα λευκό τριαντάφυλλο, μια βόλτα με το αυτοκίνητο, τη Σωτηρία Μπέλλου -αν έχεις το Θεό σου!-, το μισοσκόταδο, ένα φεγγάρι μπλεγμένο σε γυμνά κλαδιά κι ένα ‘αχ’ μπλεγμένο σε γυμνά κορμιά. Δύο ανάσες που έγιναν μία για πρώτη φορά... Η πρώτη φορά. Αυτό ναι. Να το γιορτάσω.

...Πας και παντρεύεσαι...Κι εγώ μετράω τα χρόνια που πέρασαν... Πριν τελειώσω το μέτρημα, να ‘τος κι ο απόγονος. Πριν καν τελειώσω το μέτρημα. Έπρεπε να παντρευτείς εσύ για να καταλάβω πόσα χρόνια πέρασαν. 11. Εγώ στο λύκειο, εσύ στρατό. Και μέχρι πρόσφατα, αυτή ήταν η εικόνα μέσα στο μυαλό μου για όσα είχαμε. Πάγωσα η αλήθεια είναι. Άλλαξε βάρβαρα η εικόνα. Εγώ τρελή κι αδέσποτη, εσύ... μπαμπάς... Να σε πάρει η ευχή, με μεγάλωσες απότομα. Να σου καεί το βίντεο...ή το dvd player.

Κάνει κρύο και βρέχει...Πού και πού το γυρίζει σε χιόνι. Αναποφάσιστος καιρός. Όπως κι εγώ. Ήθελα απλά να φλυαρίσω...Πειράζει;

homemade bubbles for sale

Θέλω να περάσω απέναντι. Στην άλλη μεριά του δρόμου. Θέλω να δω πώς φαίνεται η ζωή μου αν την κοιτάξω από μερικά μέτρα μακριά...

Χμ... Τελικά δεν είναι τόσο μεγάλη όσο νόμιζα... Έχει πιο πολλά παράθυρα όμως απ' όσα ήξερα. Και λιγότερους ορόφους απ' όσους φανταζόμουν... Μάλλον έχει υπόγειους ορόφους... Δεν εξηγείται αλλιώς το τόσο σκοτάδι με όλα αυτά τα παράθυρα. Και η αυλή μου φαίνεται να είναι λαβύρινθος. Καλύτερα, γιατί δεν κλείδωσα φεύγοντας.

Προχωρώ μέχρι την επόμενη διασταύρωση, σταματάω, γυρίζω το κεφάλι μου και ξανακοιτάζω. Να δω πόσο εύκολα θα την ξεχωρίσω ανάμεσα σε άλλες. Και από τι θα την ξεχωρίσω ανάμεσα σε άλλες.
Από το ροζ συννεφάκι που είναι παρκαρισμένο μπροστά από την καγκελόπορτα; (δε μου αρέσει το ροζ, θα το κάνω λιλά. Το συννεφάκι μένει, το ροζ φεύγει)
Από τα κεραμίδια που λείπουν στη στέγη; -Λείπουν κεραμίδια στη στέγη;;; Τώρα εξηγείται όλο αυτό το νερό που γλύφει τους τοίχους κάθε φορά που πιάνει βροχή... Να θυμηθώ να βρώ κάποιον που μπορεί να το διορθώσει αυτό.. Εγώ εκεί πάνω δεν ανεβαίνω. Τι εννοείς "κι αν δε βρω"; Κανενός το χέρι δεν θα πιάνει; Πόσο χειρότερα μπορεί να τα κάνει; Καλά, καλά μη φωνάζεις. Θα τα φτιάξω μόνη μου. Αλλά αν πέσω από εκεί πάνω, το κρίμα στο λαιμό σου. Και δεν είναι μόνο που θα πέσω... Να δω ποιος θα μπορέσει να με βρει εκεί μέσα στο λαβύρινθο...Και τσακισμένη και άκλαφτη θα πάω.-
Από τις ζωές που αστράφτουν δεξιά και αριστερά της δικής μου; -way too tragic...and pathetic...Το να έχω σαν σημείο αναφοράς για τη ζωή μου, ζωές άλλων...μπαααα...-
Το βρήκα! Από τις μπουρμπουλήθρες! Αυτές που βγαίνουν από την καμινάδα! Όταν στο τζάκι καίω σημάδια από φιλιά, πρωινά χαμόγελα ή μυστικές συνθηματικές λέξεις, βγαίνουν από την καμινάδα μπουρμπουλήθρες...Σπάνια ο καπνός τους είναι τοξικός, αλλά κατα τ' άλλα είναι ένας οικολογικός σχετικά τρόπος να ζεσταίνω τη ζωή μου όταν πέφτει η θερμοκρασία. Οι μπουρμπουλήθρες λοιπόν!

Στρίβω στη γωνία, τρακάρω με άλλους βιαστικούς -από τι να τρέχουν άραγε αυτοί;- και, κλείνοντας τα μάτια, θέλω να δω αν μπορώ να φέρω την εικόνα της στο μυαλό μου...
Δεν είμαι σίγουρη ότι τα χρώματα είναι σωστά. Πολύ μουντά τα βλέπω στην εικόνα αυτή. Εγώ θυμάμαι περισσότερο κόκκινο... και πολύ πορτοκαλί. Αυτό το γκρι δεν το θυμάμαι. (Σημείωση: όταν γυρίσω να τη βάψω ξανά από την αρχή. Μέσα-έξω. Με πολύ κόκκινο. Και πορτοκαλί. Και το λαχανί μ' αρέσει... θα βάλω κι απ' αυτό. Μέσα-έξω.)
Και τα παράθυρα, μικρά μου φαίνονται. Μπα... Λάθος θα έχω κάνει. Και η καμινάδα; Που είναι η καμινάδα; Το ξέρω ότι υπάρχει. Σίγουρα είναι λάθος που λείπει από την εικόνα στο μυαλό μου. Αφού από εκεί βγαίνουν οι μπουρμπουλήθρες...

Έχω την εντύπωση ότι περπάτησα πολύ. Μάλλον χάθηκα... Εσύ ποιος είσαι; Α, εδώ μένεις. ...Μάλιστα... Να περάσω; Γιατί όχι... Μπορείς να με πας μέχρι την ταράτσα σου; Να δω προς τα που είναι η ζωή μου.
Όμορφα χρώματα έχεις εδώ πέρα. Έχεις και τζάκι! Εσύ τι καις; Ψέμματα;;;! Και τι βγαίνει από την καμινάδα σου; Άσε, μη μου λες. Ίσως τρομάξω. Αν θες ψέμματα να σου φέρω κι εγώ. Δεν τα χρειάζομαι. Σίγουρα δε βγάζουν μπουρμπουλήθρες...
Μπορείς να με γυρίσεις πίσω; Κουράστηκα.

Πάντως αν ποτέ δεις κάπου ένα λιλά συννεφάκι παρκαρισμένο, να ξέρεις ότι εκεί είμαι εγώ. Πέρνα να σε κεράσω κι εγώ κάτι. Να σου δείξω και πως καίω σημάδια από φιλιά, πρωινά χαμόγελα και μυστικές συνθηματικές λέξεις. Και φτιάχνω μπουρμπουλήθρες. Ίσως μπορέσεις να με βοηθήσεις και με τα χρώματα.Είδα ότι έχεις γούστο. Ίσως να πιάνει το χέρι σου και με τα ρημάδια τα κεραμίδια. Μέχρι να έρθεις βέβαια μπορεί και να τα έχω διορθώσει μόνη μου... Μπορεί και όχι.

Αλλά το λαβύρινθο θα τον περάσεις μόνος σου. Εγώ θα σε κοιτάω από το παράθυρο και θα φροντίζω να έχω τη φωτιά αναμμένη. Αν θες φέρε μαζί σου τίποτα σημάδια από φιλιά, κανένα πρωινό χαμόγελο ή μερικές μυστικές συνθηματικές λέξεις. Για να σου δείξω πως μπορείς να κάνεις κι εσύ μπουρμπουλήθρες... Αν φτάσεις μέχρι την πόρτα μου.

reminiscing.... or something like it....

Αυτή η σελίδα ήταν κενή για πολύ καιρό. Αδικαιολόγητα. Γιατί έγιναν και γίνονται πολλά. Ίσως πιο πολλά απ’ όσα μπορεί να επεξεργαστεί ο εγκέφαλός μου. Αλλά δε λέω να βάλω μυαλό. Για να μη σκέφτομαι όσα δε θέλω, βρίσκω συνεχώς κάτι ακόμα για να με κρατάω απασχολημένη και, ει δυνατόν, αποστασιοποιημένη. Το αποτέλεσμα; Data overload. Η μνήμη δεν μπορεί να ανταποκριθεί κι εγώ σέρνομαι... Μήπως χρειάζομαι αναβάθμιση;

Μνήμη... Η δική μου μνήμη... Ανέκαθεν ελαττωματική... Επιλεκτική, αλλά στην πιό άχρηστη εκδοχή της. Από ένα μήλο, ας πούμε, κρατάει τις φλούδες και τα κουκούτσια. Η γεύση στο πέρασμα του χρόνου (που μπορεί να είναι μέρες, ώρες και καμιά φορά ακόμα και λεπτά) δεν έχει αφήσει ανάμνηση. Ναι, μήλο πρέπει να ήταν... Αλλά το έφαγα; Ή μόνο το καθάρισα; Ή μήπως το καθάρισε άλλος και εγώ από πίσω απλά συμμάζευα; ...Πάντως ήταν μήλο.
Δε θυμάμαι πόσα πλήρωσα, τι έγραφε η απόδειξη, αλλά μπορώ να σου πω με βεβαιότητα σε ποιά ΔΟΥ υπάγεται το κατάστημα που ψώνισα. –Μη ρωτήσεις όμως τι πήρα.
Ηλίθια μνήμη. Ένα μυαλό γεμάτο ηλίθιες πληροφορίες. Τόσο χρήσιμες σε ‘μένα, όσο ένα ποδήλατο σε ένα ψάρι... Χαριτωμένα βλακώδες, δε νομίζεις;

Γιατί τα έβαλα τώρα μαζί σου, δεν ξέρω. Ούτως ή άλλως δε με παίρνει. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήσουν όπως είσαι, δεν θα μπορούσα να ξεκινάω τα ταξίδια μου κάθε φορά απαλλαγμένη από οτιδήποτε θα μπορούσε να με βαραίνει και να με κουράσει στα μισά του δρόμου. Αν δεν ήσουν όπως είσαι, ο πόνος και ο φόβος (και ο φόβος για τον πόνο) θα ήταν που θα χάραζαν την πορεία μου.Άσε που,στην καλύτερη περίπτωση, αυτή θα ήταν κυκλική. Αν δεν ήσουν όπως είσαι, μπορεί να έτρωγα μόνο μήλα. Ή να τα απέφευγα για το υπόλοιπο της ζωής μου.
Χάρη σε εσένα θεωρούμαι πρότυπο εχεμύθειας... Βέεεεεβαια... («Θα μείνει μεταξύ μας έτσι;» - «Ούτε καν»).

Μια χαρά είναι τελικά οι φλούδες και τα κουκούτσια. Στο κάτω κάτω γίνονται και λίπασμα. Το υπόλοιπο του μήλου τι γίνεται;;;

Και τι πειράζει τάχα αν από μια ολόκληρη συζήτηση εγώ θυμάμαι μόνο ένα σαρδάμ; Αφού αυτό μ’ έκανε να γελάσω. Αν από ένα βιβλίο 600 σελίδων θυμάμαι μόνο την αφιέρωση στην πρώτη κενή σελίδα; Αφού εκείνα τα λόγια γράφτηκαν μόνο για ‘μένα. Αν από μια ολόκληρη βραδιά έρωτα, εμένα μου έχει μείνει μόνο ένα βλέμμα; Αφού εκείνο ήταν που έκανε την καρδιά μου να χάσει το ρυθμό της...

Δε σε εμπιστεύομαι όμως...Πολύ φοβάμαι ότι είσαι μεγάλη κουφάλα και στην πραγματικότητα απλά κρατάς όλα τα υπόλοιπα σε ένα μεγάλο κουτί (μεγάλο όμως, όχι αστεία) και όταν με δεις να έχω πέσει στα γόνατα, θα έρθεις και θα μου το τρίψεις στη μούρη για να με χώσεις όσο πιο βαθιά μέσα στη μαυρίλα μπορείς. Φοβάμαι ότι με περιμένεις στο τέλος του δρόμου, σε μια στροφή χωρίς ορατότητα και θα μου το πετάξεις για να χάσω τον έλεγχο και να μετρήσω το βάθος του γκρεμού πόντο πόντο. Εκεί να δεις μετά data overload… Όχι, δεν παίρνω όρκο γι’ αυτό. Άλλωστε όλοι είναι αθώοι μέχρι να αποδειχθεί το αντίθετο.


Καλά ντε, μην αρπάζεσαι. Μια σκέψη έκανα. Έτσι κι αλλιώς, αύριο που θα ξυπνήσω, θα θυμάμαι ότι έγραφα για τα μήλα... Μη σου πω μόνο για τις φλούδες...

Οι διάττοντες αστέρες της ζωής μας (αρχείο)

Είναι αδύνατο να μετρήσω πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή μου. Ούτε εσύ μπορείς. Δε σου συνιστώ να δοκιμάσεις να το κάνεις. Ακόμα κι αν το καταφέρεις είμαι σίγουρη ότι θα καταλήξεις σε έναν τραγικά μεγάλο αριθμό… Ίσως να είναι και λίγο θλιβερό (μπορεί και πολύ, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί).

Σε κάποιους μπορεί να έβαλες εσύ ένα μεγαλοπρεπές ‘Χ’ μετά από μια ασήμαντη αφορμή. Αλλά το πιο πιθανό είναι να μην το παραδεχτείς ποτέ. Μπορεί βέβαια να είχες και τους λόγους τους. Αυτό βέβαια ίσως να το πιστεύεις μόνο εσύ…

Κάποιοι άλλοι, από την άλλη μεριά, ίσως κάνανε το ίδιο με ‘σενα . Πάλι, μπορεί η αφορμή να ήταν ασήμαντη. Αλλά και πάλι, το πιο πιθανό είναι να μην το παραδεχτούν ποτέ. Μπορεί να είχαν και τους λόγους τους, την ορθότητα των οποίων υποστηρίζουν αυτοί και μόνο…

Είναι και η άλλη περίπτωση βέβαια, η φαινομενικά ανώδυνη… Εκείνη που απλά αφήνεστε…Ο ένας αναβάλει, ο άλλος ξεχνάει… Κι αν θυμηθεί, το αναβάλει κι αυτός… Στα ‘προσεχώς’ και τελικά τα τρώει η σκόνη.

Όμως σε κάθε περίπτωση έδωσες και πήρες. Ακόμα κι αν δεν ήθελες, ακόμα κι αν δεν το κυνήγησες… Ακόμα κι αν νομίζεις το αντίθετο… Μη γελιέσαι όμως… Έξυπνο παιδί είσαι… Έμαθες και τους έμαθες μονοπάτια. Σμίλεψες εσύ αυτούς κι αυτοί εσένα. Έστω κι αν έγινε άθελά σας.

Μ’ ένα καλό λόγο ή ένα κακό, με ένα χαμόγελο, με μια παρουσία απλά ή με την απουσία, μ’ ένα λάθος, ένα ψέμα, με κάτι καινούριο ή με κάτι παλιό, με κάτι κοινό ή με κάτι ξένο.

Στη Μ.Σ. που μου είπε να μη βάζω όρια στους ανθρώπους γιατί είναι σαν να τους υποτιμώ…

Στην Τ.Χ. που επιβεβαίωσε την αλήθεια στο παραπάνω.

Στο Γ.Δ. που μου έμαθε να αγαπώ τα λάθη μου. Να τα γουστάρω.

Στη Ν.Δελ. που την έβλεπα πάντα να γελάει, ακόμα και όταν όλος ο κόσμος της είχε γεμίσει τρύπες και έμπαζε νερά.

Στον Γ.Π. γιατί μου έμαθε την υπομονή.

Στον Ι.Κ. γιατί ήρθε όταν χρειαζόταν και έφυγε όταν έπρεπε.

Στην Ν.Α. που ήταν η πρώτη που μου το είπε… Όλα είναι μέσα στο μυαλό… Απόκριες του '01.

Σε άλλους τόσους κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους…

Ένα ευχαριστώ, γιατί στην τελική είμαι κάτι από εσάς και είσαστε κάτι από ‘μένα.

Έστω και άθελά μας…

Πυροτεχνήματα

Παντού όμως! Και κυρίως μέσα μου...
Αυτή τη λέξη κράτα μονάχα: πυροτεχνήματα. Τα πάντα άναψαν, έλαμψαν, κάηκαν κι έσβησαν.
Μου είχες ζητήσει να γράψω μετά από καιρό για εκείνο το βράδυ. Και ο καιρός πέρασε... Και η ώρα ήρθε... Μόνο που δε θυμάμαι τίποτα παραπάνω από μια λάμψη κι ένα ρίγος, που όλως παραδόξως μου είναι αρκετά.

Ήθελα να στο πω τότε ακόμα... Σταμάτα να με κοιτάς. Σταμάτα να αναπνέεις τόσο κοντά μου. Σταμάτα να με αγγίζεις. Δεν το βλέπεις ότι μετά βίας με κρατάνε τα πόδια μου; Δεν το ξέρεις ότι με δυσκολία κρατιέμαι;( Αν και δε βρίσκω το λόγο...)
Δε σε πρόλαβα όμως.Τη συνέχεια την ξέρεις.
Δύσκολος μαζί σου ο Σεπτέμβρης, ζόρικος ο Οκτώβρης μακριά σου... Αλλά είναι πια Νοέμβρης και το ψαράκι γύρισε πίσω σε γνώριμα νερά. Και είμαι πάλι ο εαυτός μου. Κάποια δηλαδή που εσύ δε γνωρίζεις.

Ίσως να περιμένεις μια συγνώμη, αλλά εγώ νιώθω ότι σου χρωστάω ένα ευχαριστώ.
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο καλοκαίρι, σ' ευχαριστώ για τα χαμόγελα, σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια, σ' ευχαριστώ για τα βράδια, τον Πλούταρχο, τις μελανιές, τους καφέδες, τη σφαίρα, τις αγκαλιές, την υπομονή, για όλες τις περιπλανήσεις. Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί.

Αυτά κρατάω από εσένα μαζί με έναν όμηρο(κίτρινο με περίεργο μαλλί, ξέρεις). Αυτά με κράτησαν. Αυτά θέλω να θυμάμαι.
Εγώ δεν μπορώ να πώ ότι σ' αγαπάω. Αλλά σίγουρα θα σου πω ότι κι εγώ θα σε θυμάμαι. Αυτό είναι το ¨γεια" που δε σου είπα.

Κι αν ρωτήσεις γιατί τώρα και γιατί μέσα από εδώ, την απάντηση την ξέρεις: γιατί μπορώ και το θέλω ;)

Φταίνε τα τραγούδια....

...αυτά φταίνε. Αυτά, που με πήραν απ' το χέρι. Κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών. Εμένα όμως ποιος θα μου φέρει πίσω τη στιγμούλα μου;
Κάθομαι στη μέση του δρόμου σαν τουρίστρια. Έτσι για το γαμώτο βγάζω και καμιά φωτογραφία. Μάλλον για το ξεκάρφωμα. Δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα μέχρι να σκοτεινιάσει. Μετά θα πρέπει να μαζευτώ. Δε θέλω να σε δω τώρα. Δεν έχω κουράγιο για 2ο γύρο. Ακόμα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου από τον 1ο.

Hello Stranger λοιπόν... Πιο stranger κι απ' όταν πριν γνωριστούμε. Δεν ξέρω πως να σε κάνω να δεις από τα μάτια μου. Δεν ξέρεις πως να με κάνεις να δω από τα μάτια σου. Δεν ξέρω πως να σε παρηγορήσω. Δεν ξέρεις πως να με παρηγορήσεις. Δεν ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω. Δεν ξέρεις πως να με αντιμετωπίσεις. Δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω και δεν ξέρεις πως να με βοηθήσεις. Τι σκατά νομίζαμε ότι ξέραμε τελικά ρε συ οργισμένο πεκινουά; Τι;
Έμειναν πάνω-κάτω 15 μέρες και έχω ξεκινήσει ήδη να σε αποχαιρετώ. Νιώθω σαν να έχεις ήδη φύγει. Δεν ξέρω τι μου καταλογίζεις εσύ, εγώ πάντως σου καταλογίζω πολλά.
Μου είχες υποσχεθεί παπάδες για να μείνω τότε, θυμάσαι; Αλλά όλα εκείνα τα οποία αφορούσαν οι υποσχέσεις σου, είναι πράγματα για τα οποία τώρα δε δίνω δεκάρα. Άδειασα. Αυτό ξέρω μόνο. Άνοιξαν πολλές τρύπες και άδειασα.

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο παρά μόνο: καλό σου ταξίδι στα χρυσά σου παραμύθια.Δίχως το ψέμα θα 'ταν μαύρη η αλήθεια.

Αλλιώς τα είχα φανταστεί όλα. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τα παιχνίδια του δικού μου μυαλού. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες...

Εξομολόγηση

"Είδα χτες στον ύπνο μου να μ' έχεις αγκαλιά..." Είναι δυο πόρτες κλειστές, η μία μετά την άλλη, κι από πίσω εσύ.

Μου βγάζεις κάτι που προσπαθώ να αγνοήσω. Αλλά πώς γίνεται αυτό; HELLO!! Υπάρχει ένας ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο! Βασικά έχει στρογγυλοκαθήσει πάνω μου και δε μου φτάνει ο αέρας εδώ μέσα να αναπνεύσω. Πώς να τον αγνοήσω;

Μέχρι να έρθεις, ήθελα να κοιμηθώ, να ξυπνήσω και να είναι ξαφνικά Οκτώβριος. Τώρα δε θέλω με τίποτα να έρθει ο Σεπτέμβρης. Με τίποτα...

Μήπως τα συναισθήματα παραείναι έντονα για αυτό το χρονικό διάστημα;

Είναι δυνατόν να γίνομαι τόσο λάσπη όταν σ' ακούω να τραγουδάς; (BTW, έχω αρχίσει να εθίζομαι στο να γίνομαι λαθρεπιβάτης σε αυτά σου τα ταξίδια) Είναι σαν να με παίρνεις από το χέρι σα μικρό παιδί και να με περνάς απέναντι, στο χάσιμό σου. Και σε εμπιστεύομαι τυφλά σε αυτή τη βόλτα.

Υπάρχει ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα ή τον φαντάζομαι; - Διψάει όλο μου το 'είναι' για ένα ηλεκτροσόκ - Σχεδόν βλέπω τις σπίθες τα βράδια που γυρνάμε.

Σου το έχω πει πόσο σου πάει να χαμογελάς. Αυτό που δε σου έχω πει είναι το πόσο καλό μου κάνει εμένα να σε βλέπω να χαμογελάς... Αν η ψυχή μου έχει ματώσει, γίνεται αιμοστατικός επίδεσμος. Αν δεν μπορώ να πάρω ανάσα, γίνεται μάσκα οξυγόνου. Αν βαραίνει το κεφάλι μου από τα πολλά, γίνεται Depon... (!) Πανάκεια αυτό το χαμόγελο

Ακόμα κοιμάσαι; Ξύπνα να δεις το χάλι μου. Που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Που γράφω χωρίς να μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Που τα μαλλιά μου είναι χάλια από τον ύπνο. Αυτό το τελευταίο θα το σχολιάσεις. Και θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Και θα τα ξεχάσω πάλι όλα.

Θα με βόλευε πολύ να καταλάβεις όλα όσα γίνονται μέσα μου. Γιατί έχω γίνει πολύ κότα και φοβάμαι. Φοβάμαι να μιλήσω.

Έχει ξεκινήσει ένα παιχνίδι επιβίωσης ανάμεσα στο "θέλω" και το "ξέρω" και σε χρειάζομαι να θέσεις τους κανόνες. Να είσαι εσύ ο διαιτητής που θα ορίσει το νικητή. Εμένα άσε με σε μια μεριά μονάχα να παρακολουθώ. Και ότι είναι να γίνει θα φανεί στο χειροκρότημα.

Είναι μεγάλη ανακούφιση που βρίσκεσαι εδώ γύρω. Απλά και μόνο που έχεις μπει στη ζωή μου, που ξέρω ότι υπάρχεις. Έχω κάτι πολύτιμο, αλλά δεν είναι δικό μου. Τώρα πια ξέρεις.

Cap ou pas cap?

Αλυσιδωτή αντίδραση

Από χτες βουίζουν τα ΜΜΕ για τον πιτσιρικά που οργισμένος απειλούσε ότι θα σκοτώσει και θα σκοτωθεί και τελικά το έκανε. Αναλύσεις επί αναλύσεων, θεωρίες, ευθύνες, δηλώσεις και κολοκύθια τούμπανα.
Ήταν ένα παιδί. Ένα παιδί 19 χρονών. Που προφανώς κάτι ήθελε να πει αλλά δεν ήξερε πώς. Κάτι χρειαζόταν αλλά δεν ήξερε πώς να το ζητήσει. Μπορεί βέβαια να το είχε πει, να το είχε ζητήσει και να τον αγνόησαν.
"Ήταν πειραγμένο παιδί", "έπαιζε βίαια παιχνίδια στο internet", "είχε πρόβλημα συμπεριφοράς", "οπλίστηκε σαν αστακός και πήγε να σκοτώσει"...Είναι μόνο λίγα από τα πολλά...χαριτωμένα που άκουσα σε λιγότερο από 10'.
(...)Κάνετε λάθος, εσείς είστε τα νοητικώς στερημένα θρασύδειλα εγκληματικά καθάρματα που βρίζουν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας, της ιδιότητας του καθηγητή ή των πολυάριθμων παρέων. Μέχρι στιγμής δεν έχω εισπράξει τίποτα άλλο παρά την απόρριψη και την ύβρη των γύρω μου. (...)
Και είχε φροντίσει ήδη να απαντήσει...
Ή μήπως αυτές οι κουβέντες είναι πάνω κάτω σαν αυτές που άκουγε και πήρε τελικά την απόφαση να κάνει ότι έκανε;
Άκουσα να λένε πως φταίνε οι γονείς, μετά πως οι καθηγητές του θα έπρεπε να το είχαν καταλάβει ότι ήταν, λέει, διαταραγμένη προσωπικότητα, ενώ παράλληλα αναρωτιόντουσαν πώς δεν είχε καθόλου σχέσεις με τους συμμαθητές του, γιατί οι γείτονες δεν είπαν τίποτα... Κλασική περίπτωση... Παίρνει κάθε δημοσιογράφος (και δημοσιογραφίσκος) από μια πίτα ευθύνης, παίρνει κι ένα μαχαίρι, κόβει, μοιράζει και καλή σας όρεξη.
...
Ακόμα μιλάνε και αναλύουν... Τώρα το αποδίδουν στη σχιζοφρένεια...

Μήπως ο κόσμος πλέον κατάλαβε ότι για να ακουστεί πρέπει να κάνει πολύ θόρυβο γιατί κανείς δεν θα του δώσει το λόγο;
Μήπως πριν κατηγορήσει κανείς τη μάνα και τον πατέρα, να αναρωτηθεί πόσες ώρες δουλεύει ο καθένας τους και πόσες ώρες περνούν στον ίδιο χώρο;
Μήπως σε μια τόσο τρυφερή ηλικία όπως είναι αυτή των 19 όλος αυτός ο βομβαρδισμός με την καταστροφολογία που χτίζει τοίχους και σταματάει κάθε κρυφή ματιά στο μέλλον, αρκεί για να οπλίσει ένα εφηβικό χέρι;
Μήπως θα πρέπει να μας θορυβήσει το πώς βρήκε τόσο εύκολα 3 όπλα και 80 σφαίρες ένα παιδί 19 χρονών;
Μήπως απλά μας κακοφαίνεται που, ενώ εμείς κουτσά στραβά τα βολεύουμε, μάθαμε να το βουλώνουμε και να μην ψαχνόμαστε παραπάνω, έρχεται από το πουθενά ένας πιτσιρικάς και μας χαλάει τον ύπνο;
Μήπως κακώς ψάχνουμε το λάθος σε αυτόν, ενώ θα έπρεπε να το ψάχνουμε σε εμάς;

Ένα ντόμινο που πέφτει χωρίς σταματημό. Το παλικαράκι αυτό δεν ήταν παρά ένα από τα κομμάτια του... Ποιανού κομματιού ο ήχος όταν πέσει θα σε κάνει άραγε να ξυπνήσεις μια και καλή κι όχι απλά να αλλάξεις πλευρό και να συνεχίσεις;

Αυτό το παιδί σκοτώθηκε γιατί ήθελε κάτι να πεί... Τον άκουσε κανείς ή άδικα πήγε;

ο συνδρομητής που καλέσατε....

... κρατάει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει...
4 μέρες ακόμα. Τότε θα ξέρω...
Κι εσύ θα μείνεις ακριβώς εκεί που σε άφησα: στον πάγο.
Κι εγώ θα φύγω για εκεί που μου ζήτησες να μην πάω: στο όνειρό μου.
Γιατί, μη νομίζεις ότι δε σε παρακολουθώ. Άλλωστε αυτό δε θες;
Μόνο που για άλλο λόγο το επιδιώκεις και για άλλο λόγο το κάνω. Για να είναι πιο εύκολες οι αποφάσεις μου.
Υπάρχουν βέβαια κάποια πράγματα που με τρώνε ακόμα, θες από περιέργεια, θες από εγωισμό... Ούτε ξέρω. Και σίγουρα δεν ξέρω αν θα ωφελούσε σε κάτι, ακόμα και να μου λύνονταν όλες μου οι απορίες... Δε βαριέσαι; Περσινά ξινά σταφύλια.
Δε θέλω να νομίζεις ότι σου κρατάω κάποια κακία ή οτιδήποτε σχετικό. Δεν παίζει.
Δε νιώθω τίποτα, πέρα από κάποιες τύψεις, όχι για το "γιατί" -αυτό το ξέρεις, ή έστω μπορείς να το φανταστείς- αλλά για το "πως". Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που γράφω τώρα. Ένα φλύαρο αντίο. Αυτό.
Δε μου χρωστάς και δε σου χρωστάω. Ισοζύγιο μηδενικό και τέλος χρήσης...
Πες ότι σ' επαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνες... Και όταν θέλησες να με πάρεις τηλέφωνο εσύ, μου είχε τελειώσει η μπαταρία...

Φαντάσματα

Πεθαίνει το παρελθόν; Όχι. Είναι πάντα πίσω σου και μεγαλώνει όλο και περισσότερο με κάθε μέρα που περνάει. Όπως το σήμερα τρέφεται με το χτες, το παρελθόν τρέφεται με το σήμερα.

Μια χωματερή αναμνήσεων όπου καταλήγουν όλα. Αλήθειες και ψέματα. Έρωτες, ζήλιες, υποψίες, ενδείξεις, αποδείξεις, υποσχέσεις, φόβοι… Να μην τα γράφω ένα-ένα… Νομίζω με πιάνεις. Όλα όσα έζησες κι όλα όσα προσπέρασες… Ή σε προσπέρασαν- κι αυτά εκεί είναι.

Και εντάξει, όσο είναι πίσω σου, δεν τρέχει κάστανο. Όταν επιμένει να εμφανίζεται ξανά και ξανά μπροστά σου; Το αγνοείς μία, το αγνοείς δύο, τρεις… Όταν δε βλέπεις αποτέλεσμα, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και αποφασίζεις να το αντιμετωπίσεις… Μπορεί και να κερδίσεις τη μάχη.

Πόση μεγάλη μπορεί να είναι η απογοήτευσή σου όταν κάνει ένα τσουπ και σκάει μύτη πάλι μπροστά σου; Αν αρχίσεις να τραβάς τα μαλλιά σου ή να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, ίσως είναι μια πρώτης τάξης μέθοδος εκτόνωσης. Αλλά μέχρι εκεί. Πώς θα ξορκίσεις το κακό; Πώς θα νικήσεις το θηρίο; Να το στείλεις στο πυρ το εξώτερον; Στον αγύριστο; Κι ακόμα παραπέρα;

Σε μια κρίση λογικής θα σου έλεγα ότι σαν νοήμων και πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να δουλέψω προς την κατεύθυνση όπου σιγά-σιγά θα συμφιλιωθώ με όλα όσα έχουν γίνει και όλα όσα δεν έγιναν. Αλλά αυτή η κρίση δε με έχει πιάσει ακόμα.

Όταν αλλάζω θέση στα έπιπλα θέλω να μένουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα έχω βάλει. Κι αν σε ένα παραλήρημα καταναλωτισμού αγόρασα ένα αμπαζούρ που δεν ταιριάζει πουθενά μέσα στο σπίτι και αποφάσισα να το πετάξω στα σκουπίδια, θέλω να μείνει εκεί.

Στα σκουπίδια.

Στη χωματερή των αναμνήσεων…

Καταραμένη ανακύκλωση…