Οι διάττοντες αστέρες της ζωής μας (αρχείο)

Είναι αδύνατο να μετρήσω πόσοι άνθρωποι έχουν περάσει από τη ζωή μου. Ούτε εσύ μπορείς. Δε σου συνιστώ να δοκιμάσεις να το κάνεις. Ακόμα κι αν το καταφέρεις είμαι σίγουρη ότι θα καταλήξεις σε έναν τραγικά μεγάλο αριθμό… Ίσως να είναι και λίγο θλιβερό (μπορεί και πολύ, δεν θα τα χαλάσουμε εκεί).

Σε κάποιους μπορεί να έβαλες εσύ ένα μεγαλοπρεπές ‘Χ’ μετά από μια ασήμαντη αφορμή. Αλλά το πιο πιθανό είναι να μην το παραδεχτείς ποτέ. Μπορεί βέβαια να είχες και τους λόγους τους. Αυτό βέβαια ίσως να το πιστεύεις μόνο εσύ…

Κάποιοι άλλοι, από την άλλη μεριά, ίσως κάνανε το ίδιο με ‘σενα . Πάλι, μπορεί η αφορμή να ήταν ασήμαντη. Αλλά και πάλι, το πιο πιθανό είναι να μην το παραδεχτούν ποτέ. Μπορεί να είχαν και τους λόγους τους, την ορθότητα των οποίων υποστηρίζουν αυτοί και μόνο…

Είναι και η άλλη περίπτωση βέβαια, η φαινομενικά ανώδυνη… Εκείνη που απλά αφήνεστε…Ο ένας αναβάλει, ο άλλος ξεχνάει… Κι αν θυμηθεί, το αναβάλει κι αυτός… Στα ‘προσεχώς’ και τελικά τα τρώει η σκόνη.

Όμως σε κάθε περίπτωση έδωσες και πήρες. Ακόμα κι αν δεν ήθελες, ακόμα κι αν δεν το κυνήγησες… Ακόμα κι αν νομίζεις το αντίθετο… Μη γελιέσαι όμως… Έξυπνο παιδί είσαι… Έμαθες και τους έμαθες μονοπάτια. Σμίλεψες εσύ αυτούς κι αυτοί εσένα. Έστω κι αν έγινε άθελά σας.

Μ’ ένα καλό λόγο ή ένα κακό, με ένα χαμόγελο, με μια παρουσία απλά ή με την απουσία, μ’ ένα λάθος, ένα ψέμα, με κάτι καινούριο ή με κάτι παλιό, με κάτι κοινό ή με κάτι ξένο.

Στη Μ.Σ. που μου είπε να μη βάζω όρια στους ανθρώπους γιατί είναι σαν να τους υποτιμώ…

Στην Τ.Χ. που επιβεβαίωσε την αλήθεια στο παραπάνω.

Στο Γ.Δ. που μου έμαθε να αγαπώ τα λάθη μου. Να τα γουστάρω.

Στη Ν.Δελ. που την έβλεπα πάντα να γελάει, ακόμα και όταν όλος ο κόσμος της είχε γεμίσει τρύπες και έμπαζε νερά.

Στον Γ.Π. γιατί μου έμαθε την υπομονή.

Στον Ι.Κ. γιατί ήρθε όταν χρειαζόταν και έφυγε όταν έπρεπε.

Στην Ν.Α. που ήταν η πρώτη που μου το είπε… Όλα είναι μέσα στο μυαλό… Απόκριες του '01.

Σε άλλους τόσους κι άλλους τόσους κι άλλους τόσους…

Ένα ευχαριστώ, γιατί στην τελική είμαι κάτι από εσάς και είσαστε κάτι από ‘μένα.

Έστω και άθελά μας…

Πυροτεχνήματα

Παντού όμως! Και κυρίως μέσα μου...
Αυτή τη λέξη κράτα μονάχα: πυροτεχνήματα. Τα πάντα άναψαν, έλαμψαν, κάηκαν κι έσβησαν.
Μου είχες ζητήσει να γράψω μετά από καιρό για εκείνο το βράδυ. Και ο καιρός πέρασε... Και η ώρα ήρθε... Μόνο που δε θυμάμαι τίποτα παραπάνω από μια λάμψη κι ένα ρίγος, που όλως παραδόξως μου είναι αρκετά.

Ήθελα να στο πω τότε ακόμα... Σταμάτα να με κοιτάς. Σταμάτα να αναπνέεις τόσο κοντά μου. Σταμάτα να με αγγίζεις. Δεν το βλέπεις ότι μετά βίας με κρατάνε τα πόδια μου; Δεν το ξέρεις ότι με δυσκολία κρατιέμαι;( Αν και δε βρίσκω το λόγο...)
Δε σε πρόλαβα όμως.Τη συνέχεια την ξέρεις.
Δύσκολος μαζί σου ο Σεπτέμβρης, ζόρικος ο Οκτώβρης μακριά σου... Αλλά είναι πια Νοέμβρης και το ψαράκι γύρισε πίσω σε γνώριμα νερά. Και είμαι πάλι ο εαυτός μου. Κάποια δηλαδή που εσύ δε γνωρίζεις.

Ίσως να περιμένεις μια συγνώμη, αλλά εγώ νιώθω ότι σου χρωστάω ένα ευχαριστώ.
Σ' ευχαριστώ για το όμορφο καλοκαίρι, σ' ευχαριστώ για τα χαμόγελα, σ' ευχαριστώ για τα τραγούδια, σ' ευχαριστώ για τα βράδια, τον Πλούταρχο, τις μελανιές, τους καφέδες, τη σφαίρα, τις αγκαλιές, την υπομονή, για όλες τις περιπλανήσεις. Σ' ευχαριστώ που ήσουν εκεί.

Αυτά κρατάω από εσένα μαζί με έναν όμηρο(κίτρινο με περίεργο μαλλί, ξέρεις). Αυτά με κράτησαν. Αυτά θέλω να θυμάμαι.
Εγώ δεν μπορώ να πώ ότι σ' αγαπάω. Αλλά σίγουρα θα σου πω ότι κι εγώ θα σε θυμάμαι. Αυτό είναι το ¨γεια" που δε σου είπα.

Κι αν ρωτήσεις γιατί τώρα και γιατί μέσα από εδώ, την απάντηση την ξέρεις: γιατί μπορώ και το θέλω ;)

Φταίνε τα τραγούδια....

...αυτά φταίνε. Αυτά, που με πήραν απ' το χέρι. Κάτι στιχάκια σαλεμένων εραστών. Εμένα όμως ποιος θα μου φέρει πίσω τη στιγμούλα μου;
Κάθομαι στη μέση του δρόμου σαν τουρίστρια. Έτσι για το γαμώτο βγάζω και καμιά φωτογραφία. Μάλλον για το ξεκάρφωμα. Δεν έχω πολύ χρόνο ακόμα μέχρι να σκοτεινιάσει. Μετά θα πρέπει να μαζευτώ. Δε θέλω να σε δω τώρα. Δεν έχω κουράγιο για 2ο γύρο. Ακόμα προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου από τον 1ο.

Hello Stranger λοιπόν... Πιο stranger κι απ' όταν πριν γνωριστούμε. Δεν ξέρω πως να σε κάνω να δεις από τα μάτια μου. Δεν ξέρεις πως να με κάνεις να δω από τα μάτια σου. Δεν ξέρω πως να σε παρηγορήσω. Δεν ξέρεις πως να με παρηγορήσεις. Δεν ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω. Δεν ξέρεις πως να με αντιμετωπίσεις. Δεν ξέρω πως να σε βοηθήσω και δεν ξέρεις πως να με βοηθήσεις. Τι σκατά νομίζαμε ότι ξέραμε τελικά ρε συ οργισμένο πεκινουά; Τι;
Έμειναν πάνω-κάτω 15 μέρες και έχω ξεκινήσει ήδη να σε αποχαιρετώ. Νιώθω σαν να έχεις ήδη φύγει. Δεν ξέρω τι μου καταλογίζεις εσύ, εγώ πάντως σου καταλογίζω πολλά.
Μου είχες υποσχεθεί παπάδες για να μείνω τότε, θυμάσαι; Αλλά όλα εκείνα τα οποία αφορούσαν οι υποσχέσεις σου, είναι πράγματα για τα οποία τώρα δε δίνω δεκάρα. Άδειασα. Αυτό ξέρω μόνο. Άνοιξαν πολλές τρύπες και άδειασα.

Δεν έχω να πω τίποτα άλλο παρά μόνο: καλό σου ταξίδι στα χρυσά σου παραμύθια.Δίχως το ψέμα θα 'ταν μαύρη η αλήθεια.

Αλλιώς τα είχα φανταστεί όλα. Αλλά αυτό έχει να κάνει με τα παιχνίδια του δικού μου μυαλού. Έτσι κι αλλιώς όλα είναι προσωπικές οπτασίες...

Εξομολόγηση

"Είδα χτες στον ύπνο μου να μ' έχεις αγκαλιά..." Είναι δυο πόρτες κλειστές, η μία μετά την άλλη, κι από πίσω εσύ.

Μου βγάζεις κάτι που προσπαθώ να αγνοήσω. Αλλά πώς γίνεται αυτό; HELLO!! Υπάρχει ένας ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο! Βασικά έχει στρογγυλοκαθήσει πάνω μου και δε μου φτάνει ο αέρας εδώ μέσα να αναπνεύσω. Πώς να τον αγνοήσω;

Μέχρι να έρθεις, ήθελα να κοιμηθώ, να ξυπνήσω και να είναι ξαφνικά Οκτώβριος. Τώρα δε θέλω με τίποτα να έρθει ο Σεπτέμβρης. Με τίποτα...

Μήπως τα συναισθήματα παραείναι έντονα για αυτό το χρονικό διάστημα;

Είναι δυνατόν να γίνομαι τόσο λάσπη όταν σ' ακούω να τραγουδάς; (BTW, έχω αρχίσει να εθίζομαι στο να γίνομαι λαθρεπιβάτης σε αυτά σου τα ταξίδια) Είναι σαν να με παίρνεις από το χέρι σα μικρό παιδί και να με περνάς απέναντι, στο χάσιμό σου. Και σε εμπιστεύομαι τυφλά σε αυτή τη βόλτα.

Υπάρχει ηλεκτρισμός στην ατμόσφαιρα ή τον φαντάζομαι; - Διψάει όλο μου το 'είναι' για ένα ηλεκτροσόκ - Σχεδόν βλέπω τις σπίθες τα βράδια που γυρνάμε.

Σου το έχω πει πόσο σου πάει να χαμογελάς. Αυτό που δε σου έχω πει είναι το πόσο καλό μου κάνει εμένα να σε βλέπω να χαμογελάς... Αν η ψυχή μου έχει ματώσει, γίνεται αιμοστατικός επίδεσμος. Αν δεν μπορώ να πάρω ανάσα, γίνεται μάσκα οξυγόνου. Αν βαραίνει το κεφάλι μου από τα πολλά, γίνεται Depon... (!) Πανάκεια αυτό το χαμόγελο

Ακόμα κοιμάσαι; Ξύπνα να δεις το χάλι μου. Που δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου. Που γράφω χωρίς να μπορώ να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Που τα μαλλιά μου είναι χάλια από τον ύπνο. Αυτό το τελευταίο θα το σχολιάσεις. Και θα σε κάνει να χαμογελάσεις. Και θα τα ξεχάσω πάλι όλα.

Θα με βόλευε πολύ να καταλάβεις όλα όσα γίνονται μέσα μου. Γιατί έχω γίνει πολύ κότα και φοβάμαι. Φοβάμαι να μιλήσω.

Έχει ξεκινήσει ένα παιχνίδι επιβίωσης ανάμεσα στο "θέλω" και το "ξέρω" και σε χρειάζομαι να θέσεις τους κανόνες. Να είσαι εσύ ο διαιτητής που θα ορίσει το νικητή. Εμένα άσε με σε μια μεριά μονάχα να παρακολουθώ. Και ότι είναι να γίνει θα φανεί στο χειροκρότημα.

Είναι μεγάλη ανακούφιση που βρίσκεσαι εδώ γύρω. Απλά και μόνο που έχεις μπει στη ζωή μου, που ξέρω ότι υπάρχεις. Έχω κάτι πολύτιμο, αλλά δεν είναι δικό μου. Τώρα πια ξέρεις.

Cap ou pas cap?

Αλυσιδωτή αντίδραση

Από χτες βουίζουν τα ΜΜΕ για τον πιτσιρικά που οργισμένος απειλούσε ότι θα σκοτώσει και θα σκοτωθεί και τελικά το έκανε. Αναλύσεις επί αναλύσεων, θεωρίες, ευθύνες, δηλώσεις και κολοκύθια τούμπανα.
Ήταν ένα παιδί. Ένα παιδί 19 χρονών. Που προφανώς κάτι ήθελε να πει αλλά δεν ήξερε πώς. Κάτι χρειαζόταν αλλά δεν ήξερε πώς να το ζητήσει. Μπορεί βέβαια να το είχε πει, να το είχε ζητήσει και να τον αγνόησαν.
"Ήταν πειραγμένο παιδί", "έπαιζε βίαια παιχνίδια στο internet", "είχε πρόβλημα συμπεριφοράς", "οπλίστηκε σαν αστακός και πήγε να σκοτώσει"...Είναι μόνο λίγα από τα πολλά...χαριτωμένα που άκουσα σε λιγότερο από 10'.
(...)Κάνετε λάθος, εσείς είστε τα νοητικώς στερημένα θρασύδειλα εγκληματικά καθάρματα που βρίζουν υπό την κάλυψη της ανωνυμίας, της ιδιότητας του καθηγητή ή των πολυάριθμων παρέων. Μέχρι στιγμής δεν έχω εισπράξει τίποτα άλλο παρά την απόρριψη και την ύβρη των γύρω μου. (...)
Και είχε φροντίσει ήδη να απαντήσει...
Ή μήπως αυτές οι κουβέντες είναι πάνω κάτω σαν αυτές που άκουγε και πήρε τελικά την απόφαση να κάνει ότι έκανε;
Άκουσα να λένε πως φταίνε οι γονείς, μετά πως οι καθηγητές του θα έπρεπε να το είχαν καταλάβει ότι ήταν, λέει, διαταραγμένη προσωπικότητα, ενώ παράλληλα αναρωτιόντουσαν πώς δεν είχε καθόλου σχέσεις με τους συμμαθητές του, γιατί οι γείτονες δεν είπαν τίποτα... Κλασική περίπτωση... Παίρνει κάθε δημοσιογράφος (και δημοσιογραφίσκος) από μια πίτα ευθύνης, παίρνει κι ένα μαχαίρι, κόβει, μοιράζει και καλή σας όρεξη.
...
Ακόμα μιλάνε και αναλύουν... Τώρα το αποδίδουν στη σχιζοφρένεια...

Μήπως ο κόσμος πλέον κατάλαβε ότι για να ακουστεί πρέπει να κάνει πολύ θόρυβο γιατί κανείς δεν θα του δώσει το λόγο;
Μήπως πριν κατηγορήσει κανείς τη μάνα και τον πατέρα, να αναρωτηθεί πόσες ώρες δουλεύει ο καθένας τους και πόσες ώρες περνούν στον ίδιο χώρο;
Μήπως σε μια τόσο τρυφερή ηλικία όπως είναι αυτή των 19 όλος αυτός ο βομβαρδισμός με την καταστροφολογία που χτίζει τοίχους και σταματάει κάθε κρυφή ματιά στο μέλλον, αρκεί για να οπλίσει ένα εφηβικό χέρι;
Μήπως θα πρέπει να μας θορυβήσει το πώς βρήκε τόσο εύκολα 3 όπλα και 80 σφαίρες ένα παιδί 19 χρονών;
Μήπως απλά μας κακοφαίνεται που, ενώ εμείς κουτσά στραβά τα βολεύουμε, μάθαμε να το βουλώνουμε και να μην ψαχνόμαστε παραπάνω, έρχεται από το πουθενά ένας πιτσιρικάς και μας χαλάει τον ύπνο;
Μήπως κακώς ψάχνουμε το λάθος σε αυτόν, ενώ θα έπρεπε να το ψάχνουμε σε εμάς;

Ένα ντόμινο που πέφτει χωρίς σταματημό. Το παλικαράκι αυτό δεν ήταν παρά ένα από τα κομμάτια του... Ποιανού κομματιού ο ήχος όταν πέσει θα σε κάνει άραγε να ξυπνήσεις μια και καλή κι όχι απλά να αλλάξεις πλευρό και να συνεχίσεις;

Αυτό το παιδί σκοτώθηκε γιατί ήθελε κάτι να πεί... Τον άκουσε κανείς ή άδικα πήγε;

ο συνδρομητής που καλέσατε....

... κρατάει την αναπνοή του μέχρι να σκάσει...
4 μέρες ακόμα. Τότε θα ξέρω...
Κι εσύ θα μείνεις ακριβώς εκεί που σε άφησα: στον πάγο.
Κι εγώ θα φύγω για εκεί που μου ζήτησες να μην πάω: στο όνειρό μου.
Γιατί, μη νομίζεις ότι δε σε παρακολουθώ. Άλλωστε αυτό δε θες;
Μόνο που για άλλο λόγο το επιδιώκεις και για άλλο λόγο το κάνω. Για να είναι πιο εύκολες οι αποφάσεις μου.
Υπάρχουν βέβαια κάποια πράγματα που με τρώνε ακόμα, θες από περιέργεια, θες από εγωισμό... Ούτε ξέρω. Και σίγουρα δεν ξέρω αν θα ωφελούσε σε κάτι, ακόμα και να μου λύνονταν όλες μου οι απορίες... Δε βαριέσαι; Περσινά ξινά σταφύλια.
Δε θέλω να νομίζεις ότι σου κρατάω κάποια κακία ή οτιδήποτε σχετικό. Δεν παίζει.
Δε νιώθω τίποτα, πέρα από κάποιες τύψεις, όχι για το "γιατί" -αυτό το ξέρεις, ή έστω μπορείς να το φανταστείς- αλλά για το "πως". Ίσως να είναι αυτός ο λόγος που γράφω τώρα. Ένα φλύαρο αντίο. Αυτό.
Δε μου χρωστάς και δε σου χρωστάω. Ισοζύγιο μηδενικό και τέλος χρήσης...
Πες ότι σ' επαιρνα τηλέφωνο και δεν το σήκωνες... Και όταν θέλησες να με πάρεις τηλέφωνο εσύ, μου είχε τελειώσει η μπαταρία...

Φαντάσματα

Πεθαίνει το παρελθόν; Όχι. Είναι πάντα πίσω σου και μεγαλώνει όλο και περισσότερο με κάθε μέρα που περνάει. Όπως το σήμερα τρέφεται με το χτες, το παρελθόν τρέφεται με το σήμερα.

Μια χωματερή αναμνήσεων όπου καταλήγουν όλα. Αλήθειες και ψέματα. Έρωτες, ζήλιες, υποψίες, ενδείξεις, αποδείξεις, υποσχέσεις, φόβοι… Να μην τα γράφω ένα-ένα… Νομίζω με πιάνεις. Όλα όσα έζησες κι όλα όσα προσπέρασες… Ή σε προσπέρασαν- κι αυτά εκεί είναι.

Και εντάξει, όσο είναι πίσω σου, δεν τρέχει κάστανο. Όταν επιμένει να εμφανίζεται ξανά και ξανά μπροστά σου; Το αγνοείς μία, το αγνοείς δύο, τρεις… Όταν δε βλέπεις αποτέλεσμα, παίρνεις μια βαθιά ανάσα και αποφασίζεις να το αντιμετωπίσεις… Μπορεί και να κερδίσεις τη μάχη.

Πόση μεγάλη μπορεί να είναι η απογοήτευσή σου όταν κάνει ένα τσουπ και σκάει μύτη πάλι μπροστά σου; Αν αρχίσεις να τραβάς τα μαλλιά σου ή να χτυπάς το κεφάλι σου στον τοίχο, ίσως είναι μια πρώτης τάξης μέθοδος εκτόνωσης. Αλλά μέχρι εκεί. Πώς θα ξορκίσεις το κακό; Πώς θα νικήσεις το θηρίο; Να το στείλεις στο πυρ το εξώτερον; Στον αγύριστο; Κι ακόμα παραπέρα;

Σε μια κρίση λογικής θα σου έλεγα ότι σαν νοήμων και πολιτισμένος άνθρωπος πρέπει να δουλέψω προς την κατεύθυνση όπου σιγά-σιγά θα συμφιλιωθώ με όλα όσα έχουν γίνει και όλα όσα δεν έγιναν. Αλλά αυτή η κρίση δε με έχει πιάσει ακόμα.

Όταν αλλάζω θέση στα έπιπλα θέλω να μένουν ΑΚΡΙΒΩΣ όπως τα έχω βάλει. Κι αν σε ένα παραλήρημα καταναλωτισμού αγόρασα ένα αμπαζούρ που δεν ταιριάζει πουθενά μέσα στο σπίτι και αποφάσισα να το πετάξω στα σκουπίδια, θέλω να μείνει εκεί.

Στα σκουπίδια.

Στη χωματερή των αναμνήσεων…

Καταραμένη ανακύκλωση…