Ήταν καρφιτσωμένο το πορτοκαλί εικονίδιο με το λευκό "Β", ανάμεσα σε άλλα, κομμάτι μιας πολύχρωμης γιρλάντας που εμφανιζόταν κάθε φορά που άνοιγα το πρόγραμμα περιήγησης. Ήταν εκεί. Κάθε φορά. Και ταυτόχρονα αόρατο. Σαν ταπετσαρία σε ένα δωμάτιο που μπαινοβγαίνεις συνεχώς. Αλλά δεν τη βλέπεις πια. Υπάρχει-δεν υπάρχει, ένα και το αυτό.
Σήμερα λοιπόν, το εικονίδιο-ταπετσαρία μάλλον κουνήθηκε. Ή μπορεί και όχι. Έκανε ίσως κάποιο θόρυβο, έγινε ένα τσικ πιο φωτεινό, πιο μεγάλο. Ή μπορεί και όχι. Όπως και να 'χει, σήμερα το ξαναείδα. Και το πάτησα...
Το σκασμένο το εικονίδιο-ταπετσαρία, όλα αυτά τα χρόνια (επτά συναπτά), δεν υπήρχε απλά εκεί, κομμάτι της γιρλάντας. Όχι.
Παραμόνευε.
Το πίστεψε, το δούλεψε, το κατάφερε: έγινε μια χρονοκάψουλα. Και με ένα κλικ με ταξίδεψε. Σε μέρη, σε ανθρώπους, σε εποχές. Στο μέσα μου. Στο μέσα μου τώρα και στο μέσα μου τότε. Σε γεγονότα που είχα ξεχάσει ότι τα έζησα. Σε σκέψεις που δε θυμόμουν καν ότι πέρασαν κάποια στιγμή από το μυαλό μου.
Ήταν λες και το ήξερε. Ότι θα με χάσω και θα με ψάχνω απεγνωσμένα. Και με κράτησε εκεί. Και περίμενε. Μέχρι να σταματήσω τα ατελείωτα "μπες-βγες" στο δωμάτιο. Περίμενε. Μέχρι να κουραστώ, να σταθώ επιτέλους, να πάρω μια ανάσα, να σηκώσω το βλέμμα μου.
Να δω την ταπετσαρία.
Και η ταπετσαρία είναι η αρχή
